Της Ρένας Δούρου, Η Αυγή της Κυριακής, 30 Σεπτεμβρίου 2012
Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ οδεύει προς την οργανωτική του ανασυγκρότηση σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο, κατά την οποία επιχειρείται από την «τρόικα εσωτερικού» η αποσάθρωση, με συνοπτικές διαδικασίες, του όποιου κοινωνικού κράτους, του δημόσιου τομέα, κάτι που συμπαρασύρει και τον ιδιωτικό τομέα, που, οποία αντίφαση, συνιστά τη σπονδυλική στήλη της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας. Παράλληλα, υπονομεύονται, μέσα από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, οι δυνατότητες να σταθεί ξανά στα πόδια της η οικονομία της χώρας. Εκτός συνόρων, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία κυριαρχούν οι νεοφιλελεύθερες απόψεις της σκληρής λιτότητας, έχει ανοίξει δημόσιος διάλογος για τη θεσμική της μεταρρύθμιση, με τον τόνο να τον δίνουν οι επεμβάσεις μη εκλεγμένων αξιωματούχων, όπως οι κ.κ. Μπαρόζο και Ρομπέι ενώ η κυβέρνηση Σαμαρά λάμπει δια της απουσίας της. Σε αυτό το πλαίσιο ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, που από τις εκλογές του Ιουνίου, βρίσκεται πλέον στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχοντας καταστεί το ισχυρότερο αριστερό κόμμα στην Ευρώπη, επωμίζεται ένα βαρύ φορτίο: αυτό της μετεξέλιξής του με όρους και αξίες σύγχρονης Αριστεράς του 21ου αιώνα.
Τα προτάγματα πολλά. Όπως και τα μέτωπα. Το εγχείρημα κάθε άλλο παρά εύκολο, καθώς πρέπει να εκπληρωθεί ενώ η κοινωνία υφίσταται την ολομέτωπη επίθεση της τρόικας εσωτερικού. Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ λοιπόν καλείται, παράλληλα με το αίτημα ανοικοδόμησης ουσιαστικά της χώρας, να οικοδομήσει το νέο φορέα της πλατιάς, δημοκρατικής παράταξης της Αριστεράς, που θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες ενός κόσμου που πλέον δεν δίνει καμία πίστωση χρόνου.
Ωστόσο η δύσκολη συγκυρία μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά στη δημιουργία αυτού του νέου φορέα, καθώς του επιβάλλει δύο πράγματα: πρώτον, να συνδεθεί, δημιουργικά, ισότιμα και αποτελεσματικά με τα κινήματα των πολιτών, προσαρμόζοντας ανάλογα τη δομή του, σπάζοντας το παραδοσιακά κομματικά στεγανά των μηχανισμών. Και δεύτερον, να θέσει με σαφήνεια το πρόταγμα του Σοσιαλισμού και του αξιακού πλέγματός του. Ένα πρόταγμα δύσκολο λόγω του ναρκοθετημένου παρελθόντος, το οποίο όμως σήμερα επιβάλλεται σχεδόν εκ των πραγμάτων. Τα βασικά του διακυβεύματα δεν είναι απλά επίκαιρα αλλά συνιστούν μοναδικό ανάχωμα σε έναν άγριο καπιταλισμό, που ακριβώς λόγω των αδιεξόδων στα οποία έχει περιέλθει, καθίσταται εξαιρετικά επιθετικός και επικίνδυνος. Η αλληλεγγύη, η ισότητα, η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, είναι οι επιβεβλημένοι, λόγω των συνθηκών, άξονες γύρω από τους οποίους πρέπει να οικοδομηθεί η στρατηγική του νέου, ευρύ, ανοικτού φορέα στον οποίο οφείλει να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ. Πρόκειται για τον μονόδρομο που θα ακυρώσει την επιχειρούμενη προσπάθεια αναβίωσης του There Is No Alternative (TINA) της θατσερικής και ρεηγκανικής δεκαετίας του 1980.
Εναλλακτική λύση υπάρχει. Αφορά στην παραγωγική και οικονομική ανασυγκρότηση της πατρίδας μας. Με τους πολίτες στο προσκήνιο. Με τους νέους στην πρώτη γραμμή. Με τα κινήματα αμφισβήτησης και χειραφέτησης στην αιχμή του δόρατος. Γιατί ο νέος, ανοικτός φορέας της Αριστεράς οφείλει να εκφράζει ακριβώς την αξιακή δυναμική ενός δημοκρατικού, ανοικτού, συμμετοχικού Σοσιαλισμού – του μόνου δηλαδή που μπορεί να υπάρξει σήμερα.
