Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα Ελεύθερη Ζώνη, 18 Φεβρουαρίου 2012
Από την περασμένη Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου 2012, υπάρχει ένα «πριν» κι ένα «μετά». Ένα πριν από την ψήφιση ενός επαχθέστατου κειμένου, που ήδη έχει γίνει φανερό ότι επισπεύδει τη χρεοκοπία και την κοινωνική εξαθλίωση, κι ένα μετά από την ψηφοφορία, όταν οι 199 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είχαν επιτελέσει το έργο τους, αυτό του νεκροθάφτη των ζωών μας, όπως τις ξέραμε μέχρι σήμερα, και των ονείρων των μελλοντικών γενεών. Ένα πριν από τη μεγαλειώδη διαδήλωση των εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών κατά της κατάλυσης της δημοκρατίας και των πολιτικών ισοπεδωτικής λιτότητας, κι ένα μετά από το ξέσπασμα μιας τυφλής βίας, που σαν να ήθελε να σβήσει τα ίχνη της μαζικής εναντίωσης στην πολιτική των Παπαδήμου, Παπανδρέου και Σαμαρά.
Πράγματι, τούτη τη φορά, ίσως σαφέστερα από ποτέ άλλοτε, ο στόχος των επεισοδίων ήταν να αποθαρρυνθούν οι πολίτες, οι άνδρες και οι γυναίκες, οι ηλικιωμένοι, οι νέοι, όλοι όσοι κατέβηκαν σε διαδήλωση ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους, μακριά από τα κομματικά και συνδικαλιστικά μπλοκ, για να διαδηλώσουν την απογοήτευσή τους, την αγανάκτησή τους, την οργή τους κατά της πολιτικής που μας κλέβει το παρόν και το μέλλον μας. Περιέργως, παρά το εύρος των ζημιών, την αναίτια καταστροφή ιστορικών κτιρίων, παρά το «σπονσοράρισμα» των επιπτώσεων των σοβαρών επεισοδίων στο κέντρο της πρωτεύουσας από τρομολαγνικά ΜΜΕ, η απόπειρα αποπροσανατολισμού έπεσε στο κενό, εκθέτοντας εκείνους που επένδυσαν σ’ αυτήν.
Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε κάτω από τις κουκούλες για να δούμε τους υπαίτιους της απόπειρας – αρκεί να δούμε τα «επικοινωνιακά» και βεβαίως πολιτικά αποτελέσματα. Στα δελτία Ειδήσεων και στα πρωτοσέλιδα ορισμένων εφημερίδων, η κύρια είδηση, εκείνη που βάζει ταφόπλακα στα όνειρα και τις προσδοκίες των σημερινών και των επόμενων γενιών, η υπερψήφιση του δεύτερου μνημονίου υπό τη δαμόκλειο σπάθη της Αποκάλυψης, με την οποία είχε απειλήσει η εσωτερική τρόικα (Παπαδήμος, Παπανδρέου, Σαμαράς) είχε περάσει μονοστηλάκι (πρωτοσέλιδο μεν, αλλά μονοστηλάκι) ενώ κυριαρχούσαν εντυπωσιακές φωτογραφίες από τα επεισόδια και τις ζημιές που προκλήθηκαν. Και από κοντά η συνηθισμένη κάθε φορά φιλολογία για το «ποιος», το «πως» και το «γιατί», για την ταυτότητα των κουκουλοφόρων, κτλ.
Δεν υποτιμώ τα επεισόδια. Απλά πιστεύω ότι πλέον όλοι είμαστε αρκούντως υποψιασμένοι, για να μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε τις διαφορετικές «φυλές», εκείνους που ήλθαν στη διαδήλωση μόνο για το μπάχαλο, εκείνους που θέλουν να βανδαλίσουν, τους προβοκάτορες, αλλά κι εκείνους, τη σημαντική πλειοψηφία, οι οποίοι εξεγείρονται με τις ενέργειες των τελευταίων αλλά και με εκείνες των αστυνομικών δυνάμεων, που με την προκλητική τους στάση «συναγωνίζονταν» τους «μπαχαλάκηδες».
Γιατί πώς να χαρακτηρίσει κανείς την ενέργεια να ψεκάσουν με χημικά τα δύο σύμβολα της Ελλάδας της αντίστασης, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Γλέζο, την ώρα που κατευθύνονταν προς τη Βουλή, για να κοιτάξουν στα μάτια, όπως είπε ο Μίκης, τους βουλευτές που ετοιμάζονταν να «υπογράψουν το θάνατο της Ελλάδας»; Και μόνο αυτή η ενέργεια ήταν αρκετή για να προβληματίσει βαθιά για το ρόλο των αστυνομικών δυνάμεων.
Παρ’ όλα αυτά, το άγος που σημάδεψε τη Βουλή, με την ψηφοφορία της 12ης Φεβρουαρίου, δεν έπεσε στο κενό. Γιατί η κοινωνία βράζει. Γιατί, παρά τους τόνους των δακρυγόνων, οι διαδηλωτές έμειναν μέχρι αργά να διαδηλώνουν κατά της κατάργησης του Συντάγματος και της Δημοκρατίας. Γιατί, όπως δήλωσε ο «ανοξείδωτος», παρά τα χημικά που δέχθηκε, Μανώλης Γλέζος, «ο ελληνικός λαός, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, έχει εξεγερθεί. Τα μέτρα αφανισμού του ελληνικού λαού δεν πρόκειται να περάσουν!»
Βρισκόμαστε πράγματι στην αρχή μιας δύσκολης και μακράς πορείας. Μιας πορείας απομάκρυνσης της κυβέρνησης του μη εκλεγμένου Λουκά Παπαδήμου, μιας πορείας που μέσα από τις κάλπες θα αλλάξει τα δεδομένα και θα τιμωρήσει τις μνημονιακές δυνάμεις, ισοπεδώνοντας τους εκφραστές τους. Όλους αυτούς που μέχρι τώρα οδηγούν την κοινωνία σε ασφυξία, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, αλλά ό,τι κι αν κάνουν, το «πικρό ποτήρι» της λαϊκής ετυμηγορίας θα το πιουν μέχρι τον πάτο, οι πρωτομάστορες και οι εκτελεστές αυτών των πολιτικών, που για να επιβάλλουν τη λιτότητα δεν διστάζουν να αρνηθούν και τη δημοκρατία.
