Το δίπλα είναι πολύ μακριά

της Ρένας Δούρου, Ελευθεροτυπία, 3/9/2007
Η αυλαία έπεσε την προηγουμένη Κυριακή-ίσα που πρόλαβα. Το θεατρικό έργο: Οι εξόριστοι του Γιάννη Παπάζογλου, βραβευμένο από τον Διαγωνισμό Κρατικών Θεατρικών Βραβείων, σε σκηνοθεσία του Νίκου Διαμαντή και με ελεύθερη είσοδο για τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Μια αποθήκη ονείρων. Ένας χώρος λιτός, σκοτεινός και βίαιος. Η επανάληψη της βίας σε μια χορογραφία ανάμεσα σ’ έναν σκληρό αστυνομικό και σ’ ένα φυγά-μετανάστη. Προσεκτικά σκηνοθετημένο, ώστε να αποφευχθούν οι μελοδραματισμοί και οι ευκολίες, με τη βοήθεια του καθημερινού λόγου του Παπάζογλου και με πολύ καλά επιλεγμένη μουσική, το παρόν συγχέεται με το παρελθόν, ο θύτης είναι και θύμα. Η ζωή και των δύο στα άκρα. Η ψυχή τους στο στόμα. Ο αστυνομικός στερημένος και φοβισμένος, από την άσκηση της βίας που διαπράττει. Ο ξένος δεν διστάζει να την ασκήσει και να αντιστρέψει τους ρόλους, όταν του δίνεται η ευκαιρία. Δίπλα-δίπλα, με τις χειροπέδες να αλλάζουν καρπούς και τα ερωτήματα κοινά για την σχέση τους με μία γυναίκα. Εξόριστοι τελικά και οι δύο, εκτός των γεωγραφικών και ψυχολογικών ορίων που η ύπαρξη τούς όρισε, μα πολύ μακριά για να το δει ο ένας για τον άλλον. Ο σκηνοθέτης, με παντελή απουσία του αφελούς διδακτισμού, βάζει τους πρωταγωνιστές στα πόδια των θεατών να αλληλοσπαράσσονται, για να μείνει στο τέλος ο ένας του άλλου αποκούμπι, μοναδικός ορισμός της ύπαρξής του. Δίπλα μας η βία, αλλά πολύ μακριά για να μας αφορά. Ή πάλι όχι;