Συνέντευξη της Ρένας Δούρου στη Διονυσία Προκόπη και τον Χρήστο Λουτράδη για το eklogika nea.gr
-Πιστεύετε ότι οι πολιτικοί ανεξαρτήτως κόμματος προβάλλονται αξιοκρατικά από τα ΜΜΕ;
Κάθε άλλο. Χωρίς διάθεση δαιμονοποίησης των ΜΜΕ (άλλωστε δεν πρέπει να τα βάζουμε όλα στο ίδιο καλάθι), πιστεύω ότι επικρατούν εντελώς άνισες συνθήκες προβολής των πολιτικών. Και βέβαια στο λίγο–πολύ σικέ αυτό παιχνίδι, εκείνοι που είναι στη δυσχερέστερη θέση είναι οι πολιτικοί της Αριστεράς.
-Ποια είναι η γνώμη σας για την ανωνυμία στο διαδίκτυο;
Το θέμα αυτό χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Γιατί η ελευθερία του Διαδικτύου αναδεικνύεται σε σημαντικό διακύβευμα τα τελευταία χρόνια. Να σημειώσω εδώ βέβαια ότι από τη φύση του, η χρήση του Διαδικτύου είναι τέτοια που αφήνει πίσω της “ίχνη”. Σε ό,τι αφορά την ανωνυμία θεωρώ ότι είναι ένα θέμα που πρέπει να αφορά την ατομική συμπεριφορά του καθενός μας, κι όχι να σχετίζεται με κάποια επέμβαση των αρχών. Διαφορετικά, χωρίς να το καταλάβουμε, το Διαδίκτυο θα καταληφθεί από κάθε είδους αρχές, περιορίζοντας τις ατομικές ελευθερίες (έκφρασης, κ.α.)
-Προτείνετε ένα μέτρο για την πάταξη της φοροδιαφυγής.
Να καταργηθεί η φορολογική ασυλία των εφοπλιστών (που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ και συνέχισε η Ν.Δ.), να επανέλθει η φορολογία της περιουσίας και των εισοδημάτων της εκκλησίας.
-Πρέπει ο βουλευτής να εργάζεται;
Σαφώς. Γιατί πέραν όλων των άλλων, η εργασία του τον κρατά “γειωμένο” με τις πραγματικότητες της καθημερινότητας.
-Ποια μεταρρύθμιση πιστεύετε ότι επείγει περισσότερο;
Κατά τη γνώμη μου στη σημερινή συγκυρία έκρηξης της ανεργίας, εκείνο που προέχει είναι η θωράκιση της απασχόλησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν έχει προτείνει τη δημιουργία 100.000 θέσεων εργασίας ετησίως και για μια πενταετία, με την αύξηση των δημόσιων επενδύσεων και με την κάλυψη των χιλιάδων οργανικών κενών στην εκπαίδευση, στην υγεία, στις κοινωνικές υπηρεσίες, στην προστασία του περιβάλλοντος. Η κυβέρνηση μας χαρακτήρισε λαϊκιστές αλλά το σχέδιο είναι απολύτως ρεαλιστικό.
– Τι θα κάνατε αν το παιδί σας σας δήλωνε ότι ήταν ομοφυλόφιλο;
Η ομοφυλοφιλία έχει πάψει (κι ευτυχώς!) να θεωρείται “κακό ανεπανόρθωτο” – έχει να κάνει με τις προσωπικές επιλογές καθενός μας. Αν λοιπόν το παιδί μου, μου έλεγε ότι είναι ομοφυλόφιλο, θα το ενθάρρυνα να ακούσει την ψυχή και την καρδιά του και τίποτε ή κανέναν άλλο.
-Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο πρόβλημα των νέων ανθρώπων σήμερα; Περιγράψτε μας ένα περιστατικό από την επαφή σας με τον κόσμο.
Κατά τη γνώμη μου σήμερα οι νέοι αντιμετωπίζουν με πρωτόγνωρη οξύτητα το πρόβλημα της απασχόλησης. Η πρόσφατη οικονομική κρίση έχει δώσει το πρόσχημα για μαζικές απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων και κάθε είδους προκλητικές συμπεριφορές από την πλευρά των εργοδοτών. Έτσι σήμερα οι νέοι άνθρωποι βρίσκονται μπροστά στο φάσμα της ανεργίας αλλά και της εργασιακής ανασφάλειας (βλέπε stage). Ως εργαζόμενη στον εκδοτικό χώρο, έρχομαι αντιμέτωπη καθημερινά με την αγωνία αυτή των νέων να βρουν δουλειά. Τα βιογραφικά που φθάνουν στο mail μου ζητώντας δουλειά είναι εντυπωσιακά, σε μάκρος και σε ποιότητα. Και γνωρίζω ότι αυτό ισχύει σε όλες τις δουλειές: αν και οι νέοι άνθρωποι είναι υπέρ-καταρτισμένοι, αδυνατούν να βρουν εργασία ανάλογη των ικανοτήτων και, το κυριότερο, των προσδοκιών τους. Πρόσφατα συνάντησα νέα κοπέλα, με υπερπλήρες βιογραφικό και σπουδές στο εξωτερικό, που όμως είναι αναγκασμένη, αντί για γραφίστρια να ζει ως ταμίας σε σούπερ μάρκετ!!!
-Ποιο βιβλίο διαβάσατε τελευταία και το προτείνετε στους νέους;
Τα τελευταία γεγονότα στο Ιράν, με το λαό να ξεχύνεται στους δρόμους, ζητώντας να μάθει πού πήγε η ψήφος του στις 12 Ιουνίου, όταν με “θαυματουργικό” τρόπο επανεξελέγη με ρεκόρ μάλιστα ψήφων, ο Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ, με έκαναν να κατεβάσω από τη βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο που έχει αφήσει εποχή κι είναι απολύτως ενδεικτικό της κοινωνικής κατάστασης στο Ιράν, του ρόλου της λογοτεχνίας αλλά και της θέσης των γυναικών… Μάλιστα η εικόνα αυτής της κοπέλας, της Νέντα Αγκά Σολτάν που έχασε τη ζωή της από τους παρακρατικούς της εξουσίας στις 20 Ιουνίου στην Τεχεράνη, με οδήγησε στο βιβλίο της Αζάρ Ναφίζι, το “Διαβάζοντας τη Λολίτα στην Τεχεράνη”. Παρότι το βιβλίο γράφτηκε πριν από έξι χρόνια, είναι εξαιρετικά επίκαιρο για την ουσιαστική κατανόηση της ιρανικής κοινωνίας.
