Της Ρένας Δούρου, Athens Voice, 1-7 Οκτωβρίου 2009
Σιχαίνομαι μέχρι αηδίας τους δήθεν. Τους πολιτικούς που το παίζουν δήθεν πιτσιρικάδες, παραγγέλνοντας σε νεαρούς βοηθούς να τους γράψουν trendy άρθρα για “νεανικά περιοδικά”.
Τι μέρος του λόγου είμαι εγώ; Γεννήθηκα πριν από 35 χρόνια, ζω στο Αιγάλεω, δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός, εργάζομαι στον τομέα των εκδόσεων βιβλίων και τούτες τις μέρες τρέχω σαν τρελή προκειμένου να συνδυάσω (όσο μπορώ!) τα επαγγελματικά μου ωράρια (όσο κι αν το αφεντικό μου δείχνει κατανόηση στις πολιτικές μου ανησυχίες) και τις απαιτήσεις μιας προεκλογικής εκστρατείας που είναι δύσκολη και απαιτητική. Π.χ., πρέπει να προλάβω να γράψω, με το χεράκι μου, σε αυτό εδώ το νεανικό περιοδικό…
Η Β’ Αθήνας, με τα χάι ανατολικά προάστιά της και τα “λαϊκά” πέρα απ’ το ποτάμι, μοιάζει με τον “Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες” για όποιον, σαν κι εμένα, δεν διαθέτει οργανωμένο πολιτικό γραφείο, με γραμματείς, φαρισαίους, τηλεφωνήτριες, αλλοδαπούς, να μοιράζουν τις προεκλογικές μπροσούρες, να κάνουν τα τηλέφωνα, να στέλνουν τα sms και τα μέιλ. Κι αυτά είναι μόνο η ορατή πλευρά του λόφου, γιατί σε ό,τι αφορά στην πιο σκοτεινή, εκείνη της χρηματοδότησης, αφήστε το καλύτερα, μπορεί να κινδυνεύσω και με καμιά μήνυση για δυσφήμιση…
Να προσθέσω μια σημαντική λεπτομέρεια: είμαι υποψήφια στη Β’ Αθήνας με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ξέρετε, εκείνο το αριστερό κόμμα που γνωρίζει στην εντέλεια το μυστικό της αυτοκαταστροφής, μέσω των… δημοκρατικών διαδικασιών, όπως φάνηκε τους περασμένους μήνες.
Ωστόσο στις 5, άντε στις 6 Οκτωβρίου, όταν οι υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων θα έχουν μαζέψει όλα τα έντυπα σκουπίδια που θα έχει αφήσει πίσω της και τούτη η προεκλογική εκστρατεία, η ελληνική κοινωνία θα χρειάζεται μια φωνή. Μια φωνή που θα είναι ίσως λίγο βραχνιασμένη (σαν τα τραγούδια που ακούμε), αλλά πάντως θα είναι σκληρή, έντονη και αποφασιστική, σαν τις ανάγκες μας και τα αδιέξοδά μας. Μια φωνή που θα φτιάχνεται από τα μουρμουρητά αλλά και τα μπινελίκια που κατεβάζουμε κάθε μέρα, όλοι εμείς οι νέοι άνθρωποι που ζούμε την κρίση στο πετσί μας. Που ξέρουμε από πρώτο χέρι (και όχι μέσα από τις στατιστικές) την ανεργία, τον εργασιακό Μεσαίωνα, τα περιβόητα stage, την κατασταλτική πολιτική.
Και από τις 5, άντε τις 6 Οκτώβρη, θα πρέπει να μας βρούνε και πάλι μπροστά τους (να γίνει πάλι της …). Όπως έγινε με το άρθρο 16 και τον αγώνα κατά της ιδιωτικοποίησης της ανώτατης εκπαίδευσης, όπως έγινε με την προστασία του Βοτανικού από τα πρασινοκτόνα σχέδια του κ. Βωβού. Όλοι εμείς που ξέρουμε, γιατί και πώς θα τους χαλάσουμε τη σούπα, θα είμαστε εκεί. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε και στη Βουλή. (Άμα λάχει κι έχουμε φωνή και μέσα στη Βουλή, ακόμα καλύτερα).
Και αν τελικά ο δρόμος της σκέψης μπροστά στην κάλπη σας οδηγήσει στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που συστηθήκαμε, ψάξτε με. Δεν θέλω να σας υποσχεθώ κάτι ιδιαίτερο. Όλες οι νέες γενιές στην Ευρώπη και στη χώρα μας επιβιώνουν σε ένα δωμάτιο συντροφιά με ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Το μόνο που θέλω και χρειάζομαι συγχρόνως είναι να μπορώ να σας κοιτάζω στα μάτια. Αυτή είναι η μόνη αφετηρία αν θέλουμε να κάνουμε αυτό τον κόσμο λίγο καλύτερο.
