Tου Πάσχου Μανδραβελη, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27 Ιανουαρίου 2010
Έχει ένα δίκιο να υποστηρίζει ο κ. Αντώνης Σαμαράς ότι «το αίτημα για υπουργείο Οικογένειας είναι αληθινά επαναστατικό». Πραγματικά: Τέτοια υπουργεία δημιουργούνται έπειτα από επαναστάσεις ή πιο συγκεκριμένα όταν αυτές εκφυλίζονται σε απολυταρχισμούς και το κράτος προσπαθεί να ελέγξει και τον πυρήνα της κοινωνικής αυτοοργάνωσης που είναι η οικογένεια.
Στην ομιλία του προς τις γυναίκες της Νέας Δημοκρατίας προχθές, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επεσήμανε επίσης ότι «στον χώρο των ιδεών πρέπει να επαναφέρουμε πρότυπα και αρχές Αξιοπρέπειας και Αξιοκρατίας: Στις προσωπικές σχέσεις, στην πολιτική ζωή, στην κοινωνία – παντού!».
Σύμφωνοι: η αξιοπρέπεια και η αξιοκρατία είναι ζητούμενο στην πολιτική ζωή. Θέλουμε αξιοπρεπείς βουλευτές που δεν θα κρύβονται πίσω από τη βουλευτική ασυλία. Θέλουμε ο δημόσιος τομέας να στελεχώνεται αξιοκρατικά. Αλλά τι σημαίνει «αξιοκρατία» στην κοινωνία και στις προσωπικές σχέσεις; Θα επιλέγουμε τους φίλους με βιογραφικά ή θα συνάπτουμε σχέσεις με διαδικασίες openflirt;
Από την άλλη, ας σκεφτούμε λίγο. Τι θα μπορούσε να κάνει ένα επαναστατικό «υπουργείο Οικογένειας»; Μια ιδέα είναι να προσλάβει τους εκατοντάδες χιλιάδες που δεν έχουν δουλειά. Ολοι ξέρουμε ότι η ανεργία διαλύει οικογένειες, οπότε αν το κράτος φτιάχνει διαρκώς νέους φορείς, θα έχει λυμένα τα χέρια να αντιμετωπίζει τις άλλες αιτίες διαζυγίων, όπως η έλλειψη αξιοπρέπειας στη σχέση των ζευγαριών.
Το «υπουργείο Οικογένειας» θα μπορούσε να ασχοληθεί με το πρόβλημα της υπογεννητικότητας που είναι ένα μόνιμο άγχος των συντηρητικών στη χώρα μας. Είναι ίσως παράδοξο, αλλά οι ίδιοι άνθρωποι που ανησυχούν για την απώλεια της εθνικής συνέχειας λόγω της υπογεννητικότητας, αρνούνται ταυτόχρονα την ένταξη των μεταναστών που μετέχουν της ημετέρας παιδείας. Προφανώς γι’ αυτούς η ελληνικότητα είναι κληρονομική εξ ου και το «Ελληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι». Ενα «επαναστατικό υπουργείο Οικογένειας» θα μπορούσε να κάνει πράξη την παλιά υπόσχεση «και παιδιά θα σας κάνουμε». Οχι με τον χυδαίο τρόπο, αλλά με μια γενική γραμματεία τεκνοποίησης, η οποία θα είναι συμβεβλημένη με κέντρα εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Επιπλέον, πώς θα μπορούσε ένα κόμμα (ακόμη κι αν είχε την εξουσία) να βοηθήσει τη γυναίκα «να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην οικογένεια»; «Αυτό είναι εφικτό», είπε προχθές ο κ. Σαμαράς. «Με τον άνδρα συμπαραστάτη της, όχι ανταγωνιστή της. Αληθινό σύντροφο, όχι “δυνάστη” της. Ούτε αντίπαλό της». Δηλαδή; Θα δημιουργηθεί κάποια υπηρεσία «οικογενειοφυλακής» που θα ελέγχει αν και κατά πόσο ένας άνδρας είναι «δυνάστης» ή «σύντροφος»;
Μπορεί να ήταν μια άτυχη στιγμή η ομιλία του κ. Σαμαρά, αλλά δείχνει το άγχος του να καλύψει τη συντηρητική ατζέντα. Μόνο που σ’ αυτήν την ομιλία την υπερκάλυψε. Κουίζ: σε ποιο βιβλίο, φυλακισμένου, καταγράφεται με λεπτομέρειες η πολιτική βούληση «να ανυψωθεί ο θεσμός της οικογένειας»; Δεν λέμε ότι οι προχθεσινές προτάσεις κρατικού παρεμβατισμού στον χώρο της οικογένειας είναι εμπνευσμένες από το «Ο Αγών μου», αλλά υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ συντηρητισμού και φασισμού. Ισως άθελά του, προχθές, ο κ. Σαμαράς την έσβησε. Γιατί η οικογένεια και οι προσωπικές σχέσεις παραείναι ιερά για να υπάρχει έστω σαν σκέψη η κρατική παρέμβαση.
