Για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης…

Влади́мир Маяко́вский (ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ)
Γράμμα στον σύντροφο Κοστρόφ από το Παρίσι για την ουσία του έρωτα
[…]
Στη γη,
τα φώτα φτάνουν ως τον ουρανό…
Στον γαλάζιο ουρανό
είναι τόσα τ’ άστρα,
που σου φεύγει το μυαλό.
Αν δεν
ήμουν ποιητής,
θα ‘χα γίνει
αστρονόμος.
Θόρυβος σηκώνεται από την πλατεία,
τα αμάξια προχωρούν,
περπατώ,
στιχάκια γράφω
στο μπλοκάκι μου.
Τρέχουν
αυτοκίνητα
στον δρόμο
και δεν κυλιούνται καταγής.
Καταλαβαίνουν
οι ξύπνιες μηχανές:
ο άνθρωπος
σ’ έκσταση είναι βυθισμένος.
Με πλήθος οραμάτων
κι ιδεών
ως την κορφή του κεφαλιού
είναι πλημμυρισμένος.
Σε τούτη την κατάσταση,
ως κι οι αρκούδες
θα ‘βγαζαν φτεράκια.
Και να
που από κάποια
φτηνή ταβέρνα,
σαν πάψει
τούτος ο αναβρασμός,
από τον ουρανίσκο
ως τ’ άστρα
μια λέξη εκτοξεύεται
σαν χρυσογέννητος κομήτης.
Απλώνεται
η ουρά
στο ένα τρίτο του ουρανού,
λαμποκοπάει
κι αστραποβολά το φτέρωμά της,
ώστε οι δυο ερωτευμένοι
τ’ αστέρια ν’ αγναντεύουν
μέσα από
το βιολετί τους κιόσκι.
Ωστε να σηκώσει,
να οδηγήσει
και να ελκύσει
αυτούς που η όρασή τους αδυνάτισε.
Ωστε των εχθρών
τα κεφάλια
από τους ώμους να πάρει
μ’ ένα σπαθί αστραφτερό
που να ‘χει ουρά.
Τον εαυτό μου
ίσαμε τον στερνό χτύπο μες στα στήθη μου,
θαρρείς κι είμαι στημένος
με τις ώρες
σ’ ένα ραντεβού,
προσεκτικά αφουγκράζομαι:
ο έρωτας θ’ αρχίσει να βουίζει,
ανθρώπινος,
απλός.
Ο τυφώνας,
η φωτιά,
το νερό
αχολογώντας σιμώνουν.
Ποιος
θα μπορέσει να τα κυβερνήσει;
Εσείς μπορείτε;
Για δοκιμάστε…
Ποίημα από την έκδοση “Ερωτικές επιστολές: Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι”,
επιμ.: Φρανσίν ντι Πλεσί Γκρέι, μτφρ.:Σταυρούλα Αργυροπούλου, Μεταίχμιο, 2010