Του Πέτρου Μανταίου, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010
Θυμίζω συμβουλή που είχε δώσει στον Χαρίλαο Τρικούπη, εποχή του (αμφισβητούμενου) «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», ο φίλος του μεγαλοτραπεζίτης, μεγαλοχρηματιστής και πολλά «μεγάλο-» Ανδρέας Συγγρός: «Χαρίλαε, και το πτωχεύειν θέλει τέχνην!».
Και βεβαίως είναι… κακοτεχνία ανώτερης βαθμίδας τη μια να λες -ως πρωθυπουργός!- ότι «Απέχουμε ένα βήμα από την αδυναμία δανεισμού» και την άλλη ότι «Δεν υπάρχει κανένα θέμα χρεοκοπίας της χώρας». Και να τρέχει τον ανήφορο η απόδοση του δεκαετούς ομολόγου (αυτό θα πει κερδίζω απ’ τη χασούρα σου!) και να… spread-άρουν στα ύψη τα επιτόκια διεθνούς δανεισμού.
Αμα προσθέσεις και τη… δοξολογία περί προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έχεις στο πιάτο, άτσαλα σερβιρισμένα, τα πάθη της εθνικής (μας) οικονομίας σε επαναλαμβανόμενες μεγάλες εβδομάδες, που όλες -περιέργως- σταματούν στη σταύρωση. Προσδοκία για ανάσταση νεκρών υπάρχει. Για ανάσταση της οικονομίας δεν φαίνεται να επινοήθηκε ακόμα το κατάλληλο θαύμα -παρότι πλήθος οι θαυματοποιοί! Παράλυτοι περπάτησαν, τυφλοί ανέβλεψαν, τετραπληγικοί έγιναν -έστω βοηθούσης της χημείας- ολυμπιονίκες. Τέτοια «αναβολικά» η παγκόσμια οικονομία -που διακινεί (και θησαυρίζει από) παράνομα ναρκωτικά, λαθραία όπλα και ανθρώπινα σώματα προς πορνεία ή αφαίρεση οργάνων- τα απορρίπτει ως ανήθικα!
Ετσι, χώρες όπως η Ελλάδα, που περιάγονται και διασύρονται -ασφαλώς και με ευθύνη τους- σε εβδομάδες παθών, φτάνουν, πολύ πριν από τη σταύρωση, να βλέπουν επιτήδειους (της πιάτσας και της αρπαχτής) να διαμερίζουν με ζαριές τα ιμάτιά τους, τον όχλο (φοροφυγάδων) να αλαλάζει υπέρ των ληστών (και καλά, θέλαμε και τα παθαίνουμε!) και όσους μπορούν -και έχουν χρέος εταιρικό- να βοηθήσουν, να παριστάνουν τους Πιλάτους πετώντας το μπαλάκι σε Αννες και Καϊάφες. Εάν ο Τρικούπης δεν κατάλαβε τον Συγγρό και τρέχαμε ογδόντα χρόνια να ξελασπώσουμε… οι συγκρίσεις εμπνέουν σοβαρότατους λόγους μελαγχολίας.
