Tης Ρένας Δούρου, Η ΑΥΓΗ, 3 Ιουνίου 2010
Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, το μελάνι στα Δελτία Τύπου, με τις καταδικαστικές δηλώσεις και τα διπλωματικά διαβήματα, από κυβερνήσεις, διεθνείς οργανισμούς και πρεσβείες, δεν έχει στεγνώσει ακόμη. Οι πηχυαίοι τίτλοι, εγχωρίων και διεθνών εφημερίδων, φροντίζουν να κάνουν λόγο για τη βάρβαρη επίθεση, τη σφαγή, την παγκόσμια κατακραυγή ενός κράτους εγκληματία. Οι σoροί δεν έχουν ακόμη φτάσει στα χέρια των οικογενειών τους, ενώ παραμένουν στις ισραηλινές φυλακές πολίτες που αρνούνται να υπογράψουν την απέλασή τους από ένα κράτος στο οποίο ουδέποτε επιχείρησαν να εισέλθουν, αφού συνελήφθησαν σε διεθνή ύδατα.
Η θλίψη, η οργή, αλλά κι η αγωνία για τον εκ νέου αναδυόμενο και τυφλό αντισημιτισμό ελάχιστα περιθώρια αφήνει για την ψύχραιμη ανάλυση, την οποία ανάγκη έχουμε, αφού δεν ανακαλύπτουμε όλοι σήμερα τη Λωρίδα της Γάζας και τον τρίχρονο αποκλεισμό της. Δεν ανακαλύπτουμε όλοι σήμερα μια εκ των πλέον πυκνοκατοικημένων περιοχών του πλανήτη, όπου διαβιούν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης 1.500.000 Παλαιστίνιοι. Δεν ανακαλύπτουμε ότι είναι χρόνια τώρα που σε κείνη τη λωρίδα της γης, τη ναυτικά και χερσαία αποκλεισμένη, αφημένη στην τύχη της από τη διεθνή κοινότητα, τίποτε δεν συντείνει στην ειρήνευση, αλλά αντίθετα διογκώνονται τα πλέον εξτρεμιστικά στοιχεία, που στις δικές τους ιεραρχήσεις τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών θυσιάζονται για τον «ιερό πόλεμο εναντίον των σιωνιστών».
Η παραβίαση κανόνων και συνθηκών του διεθνούς δικαίου, όπως αυτή του Montenego Bay, η οποία είναι σε ισχύ από το 1994, ή αυτή της Ανοικτής Θάλασσας, σε ισχύ από το 1958, δεν λαμβάνει χώρα από το κράτος του Ισραήλ πρώτη φορά. Πρόκειται για την τρίτη, και ισχυριζόμαστε, στο ελάχιστο περιθώριο νηφάλιας ανάλυσης, ότι ενδέχεται να μην έχει την τύχη των δύο προηγουμένων, δηλαδή της άνευρης αντίδρασης μιας αμήχανης Ε.Ε. και των μεροληπτικών ΗΠΑ. Γιατί αυτή τη φορά υφίσταται μία παράμετρος που απουσίαζε τις προηγούμενες. Η παράμετρος αυτή ακούει στο όνομα Τουρκία και στο σημερινό ενδυναμωμένο ρόλο της, εκείνου του ρυθμιστή στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής, όπως, σταθερά και με στρατηγικό σχέδιο, αναδεικνύεται τα τελευταία χρόνια υπό την πρωθυπουργία του Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Αν μας επιτρέπει το σοκ, για την απώλεια τόσων ζωών και την κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας δικαιώματος, οφείλουμε να κοιτάξουμε πιο πέρα από τις πραγματικά σκληρές δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων και την αυστηρότητα που επιδεικνύει η ανώτατη πολιτειακή ηγεσία της γείτονος τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Σε ένα μεσοπρόθεσμο διάστημα, όπου οι αντιδράσεις της Τουρκίας θα αφορούν την ειδική σχέση της με το Ιράν, την εισχώρηση στη συμμαχία Δαμασκού-Τεχεράνης, με το πλέον πρόσφατο παράδειγμα την εγκατάσταση συστοιχιών τουρκικών αντιαεροπορικών πυραύλων στο χωριό Κιέλου, κοντά στα σύνορα με τη Συρία, με σκοπό να εμποδίσει ισραηλινά και αμερικανικά μαχητικά να διεισδύσουν στον τουρκικό εναέριο χώρο για να πραγματοποιήσουν βομβαρδισμούς εναντίον στόχων μέσα στη Συρία ή στο Ιράν, αλλά και τον καθοριστικό της ρόλο στον αραβικό σύνδεσμο, που θέτει την Αίγυπτο προ των ευθυνών της για την βοήθεια που παράσχει στο Ισραήλ σε σχέση με τον αποκλεισμό της Γάζας, την ίδια ώρα που Ευρωπαίοι πολίτες σκοτώνονται για την άρση του, το αίμα των Τούρκων πολιτών φαίνεται ότι δεν θα πάει χαμένο.
Ας το επαναλάβω, ως ευχή: ας μην πάει χαμένο, όχι στο όνομα ευρύτερων κρίσιμων γεωστρατηγικών αλλαγών, που απορρέουν από την άσκηση πολιτικής της Τουρκίας, αλλά για την ειρηνική συνύπαρξη των λαών της περιοχής, που τόσους και τόσους αιώνες πλέουν «μαζί» στη θάλασσα της ιστορίας.
