Της Ρένας Δούρου, Η Αυγή, Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010
Καθημερινά κατεβαίνω στο κέντρο της Αθήνας, όπου είναι το γραφείο μου, από το Αιγάλεω, όπου μένω. Η διαδρομή μεγάλη, αναγκαστικά παρατηρώ δεξιά κι αριστερά τις διαφημιστικές πινακίδες. Λόγω της περιόδου, η συντριπτική τους πλειοψηφία σχετίζεται με ιδιωτικές σχολές που υπόσχονται «άμεση πρόσληψη», «προσφέρουν αμέσως εργασία», «εγγυημένη επαγγελματική αποκατάσταση» κι άλλα παρεμφερή και εξίσου στομφώδη -από εκείνα που ειδικά στη σημερινή ζοφερή συγκυρία για τους νέους ακούγονται από ειρωνικά έως προκλητικά…
Το μυαλό μου δεν μπορεί παρά να πάει σε πρόσφατη έκθεση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, που κάνει λόγο για «μια χαμένη γενιά» λόγω των υψηλότατων ποσοστών ανεργίας των νέων ανθρώπων, εκείνων που τώρα εισέρχονται στην αγορά. «Και πού εισέρχονται;», σκέφτηκα. «Σαν πρόβατα προς σφαγή», είπα μέσα μου, με τα πτυχία τους υποβαθμισμένα, τις όποιες αποδοχές τους μειωμένες, με ωράρια «ελαστικά» – αχ, αυτή η νέα ορολογία που εξωραΐζει τις πιο εφιαλτικές πραγματικότητες, αφού ο εργοδότης ουσιαστικά αποφασίζει ότι ο εργαζόμενος δεν έχει προσωπική ζωή, υποχρεώσεις οικογενειακές, παιδιά που πρέπει να γυρίσουν από το σχολείο, γονείς που χρειάζονται υποστήριξη κ.ο.κ., καθώς εκείνο που ΠΡΟΕΧΕΙ είναι οι ανάγκες της Επιχείρησης: σήμερα 8ωρο, αύριο 4ωρο, μεθαύριο κάτσε σπίτι σου και αντιμεθαύριο βλέπουμε… Αυτή είναι η περιβόητη «αγορά εργασίας», που στην ποδιά της σφάζονται οι νέοι και για την οποία μεριμνούν με τόση επιμέλεια οι δεκάδες ιδιωτικές σχολές, πλασάροντας το όνειρο της απασχόλησης τυλιγμένο σε σελοφάν που στοιχίζει μερικές χιλιάδες ευρώ.
Τις τελευταίες μέρες, ανάμεσα σε τρεις-τέσσερις χαρτονένιες διαφημιστικές αφίσες, διακρίνω, δειλά-δειλά, και κάποιες άλλες, με κόκκινο φόντο αυτές: είναι της ΓΣΕΕ, γράφουν «Όχι στη λιτότητα», «Προτεραιότητα στην απασχόληση και την ανάπτυξη», «Ημέρα Δράσης των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων 29 Σεπτεμβρίου, Πλατεία Κλαυθμώνος».
Πρόκειται για την εξαιρετικά άτολμη και υποτονισμένη, σε σχέση με το εύρος της κρίσης και της κρισιμότητας του διακυβεύματος, ειδικά για τη χώρα μας, συμμετοχή της Γενικής Συνομοσπονδίας στην πανευρωπαϊκή κινητοποίηση που διοργανώνει σήμερα η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων, με θέμα τον συντονισμένο αγώνα των ευρωπαϊκών λαών κατά των μέτρων λιτότητας που λαμβάνουν σήμερα όλες οι κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως πολιτικού χρώματος, προκειμένου να μειώσουν τα ελλείμματά τους – να ευημερήσουν, με άλλα λόγια, οι αριθμοί σε βάρος των ζωών μας. Στην Ισπανία, που δεν έχει πληγεί από την κρίση και τα μέτρα λιτότητας όσο η Ελλάδα, τα συνδικάτα αποφάσισαν γενική απεργία, σε άλλες χώρες διαδηλώσεις για σήμερα το πρωί. Κι εμείς; Η ΓΣΕΕ «διακριτικά», για να μην ενοχλήσει προφανώς την κυβέρνηση, αποφάσισε να… εκπροσωπηθεί στην κεντρική διαδήλωση των Βρυξελλών και να οργανώσει πορεία σήμερα το απόγευμα, κάτι σαν εσπερινό περίπατο…
Άλλη μια χαμένη ευκαιρία, που όμως υπερβαίνει τα στενά συνδικαλιστικά πλαίσια, γιατί πλέον έχει να κάνει με τις ζωές των νέων: αντί η Ελλάδα να είναι η αιχμή του δόρατος αυτής της συντονισμένης πανευρωπαϊκής ενέργειας, η ΓΣΕΕ υιοθετεί μια φοβική τακτική, σαν να επρόκειτο για μια… αγγαρεία που πρέπει να τελειώνει όσο το δυνατόν πιο άοσμα και άχρωμα. Το μίνιμουμ, δηλαδή. Λίγες αφίσες εδώ κι εκεί, άντε και μια ανακοίνωση για να τελειώνουμε.
Κι όμως! Η σημερινή συγκυρία δεν απαιτεί απλώς, αλλά κραυγάζει κυριολεκτικά μέσα από τη σωρευμένη απόγνωση χιλιάδων νέων και των οικογενειών τους, που βρίσκονται μεταξύ της (κυβερνητικής) σφύρας και του (εργοδοτικού) άκμονος, ανυπεράσπιστοι, στο έλεος της εργασιακής ανασφάλειας, της ελαστικής εργασίας, της μείωσης των μισθών, της περικοπής της κοινωνικής ασφάλισης και κάθε είδους κοινωνικής παροχής…
Η συγκυρία κραυγάζει, απαιτώντας περισσότερη Ευρώπη, την Ευρώπη της εργασίας, μέσα από τη συγκρότηση «μιας κοινωνικής και πολιτικής δυναμικής, ενός μετώπου ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που θα προωθήσει εναλλακτικές λύσεις, οι οποίες θα στηρίζουν και θα απαντούν στις κοινωνικές και οικολογικές ανάγκες», όπως σημειώνει στην ανακοίνωσή του το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. «Σε αυτή την αντιπαράθεση, ενίσχυση της αλληλεγγύης σημαίνει πυροδότηση του αγώνα σε κάθε πόλη, σε κάθε εργασιακό χώρο και θεσμό, σε κάθε χώρα, γιατί κάθε φορά που αυτή η λογική (περικοπών κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων) θα αναγκάζεται να υποχωρήσει, αυτό θα μας ωφελεί όλους», συνεχίζει το ίδιο κείμενο. ΕΥΡΩΠΗ, ΜΕΤΩΠΟ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΓΩΝΑΣ, ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ: ας γίνει η σημερινή μέρα αφετηρία για την αφύπνιση του συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας! Οι προκλήσεις είναι πολλές, μεγάλες και δεν χωρούν αναβολή και πολιτικάντικους χειρισμούς.
