Της Ρένας Δούρου
Μια περιττή παράσταση παρακολουθήσαμε τη Δευτέρα το βράδυ σε διακαναλική σύνδεση. Ακούσαμε από τον πρωθυπουργό για “προσκλητήριο ευθύνης”, “βόμβες χρεοκοπίας”, “λήξη συναγερμού”, “εθνική αφήγηση”, “εθνικό στόχο σωτηρίας”, “εθνικό στόχο αναμόρφωσης”, “πατριωτικό καθήκον”, “μετανάστες-πατριώτες”, για “δυνάμεις του εξωτερικού αλλά και του εσωτερικού που θέλουν να ανακόψουν την πορεία της πατρίδας”.
Ακούσαμε επίσης για γεωθερμία, φωτοβολταϊκά για κάθε αγρότη, πράσινη ανάπτυξη, για ανταγωνιστικά ελληνικά προϊόντα, ως απάντηση στην ερώτηση αν θα αρθεί το φορολογικό απόρρητο… Και δίπλα σε όλα αυτά, η απειλή που βγήκε από τα χείλη του πρωθυπουργού: “Πρέπει να αλλάξουμε τη χώρα αλλιώς θα την πληρώσουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι”, μαζί με άλλα εκβιαστικά διλήμματα, “αλλάζουμε ή βουλιάζουμε”, “στηρίξτε τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ ή χρεοκοπούμε”.
Μέσα από αυτή την περιττή και ανούσια παράσταση, είδαμε έναν πρωθυπουργό σχολιαστή και όχι έναν πρωθυπουργό εκφραστή μιας πραγματικής πολιτικής. Η παράσταση αυτή ήταν όμως και απογοητευτική. Τίποτε δεν πρόσθεσε σε αυτά που ήδη ξέραμε, πλην του τακτικού στόχου αποφυγής της συντριβής στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου.
Οι πολίτες ήσαν παρόντες, ως ψηφοφόροι όμως, ως διεκδικούμενη «δεξαμενή», ως ενοχοποιημένοι συμμέτοχοι στην «επίλυση» της κρίσης, αλλά αυτοί οι πολίτες, αυτοί οι ψηφοφόροι, ως εργαζόμενη κοινωνία, απουσίαζαν. Το αβάσταχτο παρόν μας και το δυσοίωνο μέλλον μας απουσίαζαν. Οι αγωνίες μας, οι ανασφάλειές μας, οι φόβοι μας, η οργή μας, δεν απαντήθηκαν από έναν λόγο πειστικό, που να δείχνει ικανός να μας βγάλει από την κρίση και να οδηγήσει τη χώρα στην ανάπτυξη.
Τα «μικροαφηγήματα» του πρωθυπουργού, σαν επεισόδια ενός απελπιστικά προβλέψιμου τηλεοπτικού σήριαλ, δείχνουν την επείγουσα ανάγκη για όντως «μεγάλες αφηγήσεις», όχι μόνο της αριστεράς αλλά ενδεχομένως και αυτής ακόμα της σοσιαλδημοκρατίας, που να βλέπουν πέρα από τον ίσκιο των τηλεοπτικών πυροτεχνημάτων και απειλών. Την ανάγκη για πολιτικές στρατηγικές που να μιλούν τη γλώσσα του κοινωνικού αύριο.
