Του Μάκη Καβουριάρη, Η Αυγή της Κυριακής, 26 Δεκεμβρίου 2010
Δύσκολα θα περάσουν τα φετινά Χριστούγεννα για πολλές χιλιάδες νοικοκυριά. Αυτές τις μέρες που θα έπρεπε να είναι μέρες χαράς και ελπίδας. Τα επόμενα δε χρόνια η καθημερινότητα μεγάλων κατηγοριών του πληθυσμού θα γίνει ακόμα δυσκολότερη. Το διάγγελμα του πρωθυπουργού για το νέο έτος θα θυμίσει το ανέκδοτο της κακής και της καλής είδησης για την επόμενη χρονιά, η οποία «δυστυχώς θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη», αλλά «ευτυχώς θα είναι καλύτερη από αυτήν που πρόκειται να ακολουθήσει». Γιατί η κατάσταση στην οποία θα οδηγήσει ο προϋπολογισμός του 2011, που ψηφίστηκε την προηγούμενη Τετάρτη, θα έχει τραγικές συνέπειες για τη ζωή πολλών ανθρώπων. Όλα δε δείχνουν ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί τα επόμενα χρόνια. Η αύξηση του ΑΕΠ, έστω και κατά 1,1% για το 2012, μόνο ως ευχή μπορεί να προβλεφθεί, δεδομένης της συνέχισης της μείωσης των δημοσίων δαπανών και των επενδύσεων, της χαμηλής δανειοληπτικής ικανότητας των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών και της δραματικής αύξησης της ανεργίας. Τα θλιβερά Χριστούγεννα που περνάμε γίνονται ακόμα πιο καταθλιπτικά από την έλλειψη προοπτικών ως προς την ανάκαμψη της οικονομίας και τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανέργων και των νέων.
Εδώ και πολλά χρόνια ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού ζει σε κατάσταση φτώχειας και σε κίνδυνο εισόδου του σε κατάσταση φτώχειας. Σύμφωνα με τη Γιούροστατ το 2008 έχουμε στην Ευρώπη των 15, μαζί με την Ισπανία, το υψηλότερο ποσοστό ατόμων που ζουν σε κατάσταση κινδύνου φτώχειας και στην Ευρώπη των 27 μόνο η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Λιθουανία βρίσκονται σε χειρότερη θέση. Έχουμε ακόμα το υψηλότερο ποσοστό εργαζομένων που βρίσκονται σε κατάσταση κινδύνου φτώχειας στην Ευρώπη των 15, όπως και στην Ευρώπη των 27, με εξαίρεση τη Ρουμανία. Στην ελληνική περίπτωση οι δαπάνες κοινωνικής πολιτικής, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επηρεάζουν σε πολύ μικρό μέγεθος τα ποσοστά των φτωχών νοικοκυριών.
Η κρίση του 2008, η επίθεση των αγορών, η δημοσιονομική κρίση, η δραματική αύξηση του χρέους, η καταφυγή στην τρόικα και το Μνημόνιο οδήγησαν σε ταξικά προσδιορισμένα μέτρα υπέρ των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου και εναντίον των μισθωτών και των συνταξιούχων του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Ο προϋπολογισμός για το 2011 είναι το εργαλείο της υλοποίησης αυτής της πολιτικής (βλ. “Ανάλυση και κριτική του προϋπολογισμού από το Τμήμα Οικονομικής Πολιτικής του Συνασπισμού”, Αυγή 15 και 21.12).
Το αποτέλεσμά της θα είναι η ακόμα επαχθέστερη αναδιανομή του πλούτου και η αύξηση όχι μόνο της σχετικής (σε σχέση με την άνιση διανομή του προϊόντος ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο), αλλά και της απόλυτης φτώχειας με τη δραματική μείωση του εισοδήματος μεγάλων κατηγοριών του πληθυσμού και την αύξηση του ποσοστού των φτωχών νοικοκυριών. Στην πολυκατοικία των εργαζομένων τα εμβαδά των ρετιρέ θα μειωθούν, ορισμένα δε από αυτά θα κατεδαφιστούν και το όλο οικοδόμημα θα δοθεί ως αντιπαροχή στο ιδιωτικό κεφάλαιο μαζί με τη δημόσια περιουσία. Στην καλύτερη περίπτωση μέσω συμπράξεων του ιδιωτικού με τον δημόσιο τομέα. Στην πολυκατοικία του κεφαλαίου τα υπόγεια και οι κάτω όροφοι θα απαξιωθούν. Και όταν ένα τμήμα του κεφαλαίου απαξιώνεται, το ποσοστό του κέρδους για το υπόλοιπο τμήμα αυξάνεται.
Η κρίση στην οποία έχει οδηγηθεί η ελληνική κοινωνία δεν είναι μόνο δημοσιονομική και κρίση χρέους. Πρόκειται για γενικευμένη οικονομική κρίση, με μεγάλες επιπτώσεις στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο. Η οικονομική και πολιτική κρίση έχουν οδηγήσει σε βαθύτατη κοινωνική κρίση και στην ανάγκη αναζήτησης νέων σχέσεων παραγωγής και νέων μορφών οργάνωσης της παραγωγής και της διανομής του παραγόμενου προϊόντος. Σε αυτά δε τα πεδία θα δοκιμαστεί η εναλλακτική πρόταση της αριστεράς.
Ο υπουργός Οικονομικών, στην ομιλία του στη Βουλή για τον προϋπολογισμό, υπερασπιζόμενος την αδιέξοδη πολιτική του ΠΑΣΟΚ και το σοκ που αυτή προκαλεί, δήλωσε ότι η κυβέρνησή του δεν έχει πουλήσει την ψυχή της και ότι η ψυχή της είναι με την κοινωνία. Όταν όμως καταστραφεί το σώμα της κοινωνίας, ποιος θα νοιαστεί για την ψυχή…
