Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011
Ο Ζέλικο και η Μαρία, ο Κωνσταντίνος και η Γκαλίνα, ο Τζέισον με την Ειρήνη, ο Αχμέντ με την Αναστασία, ο Ιωάννης και η Τζόαν…
Είναι μερικές από τις πολλές αναγγελίες γάμων που δημοσιεύτηκαν την εβδομάδα που μας πέρασε στον αθηναϊκό Τύπο. Το εντυπωσιακό είναι, γιατί παρακολούθησα επισταμένως όλη την εβδομάδα τα κοινωνικά των εφημερίδων, ότι υπήρξαν μέρες κατά τις οποίες οι αγγελίες που αφορούσαν «μικτούς» γάμους ξεπερνούσαν ακόμα και το 30% επί του συνόλου των δημοσιευθεισών.
Η κοινωνία δείχνει να ακολουθεί το δικό της δρόμο που δεν έχει φράχτες και σκοπιμότητες. Οι άνθρωποι ερωτεύονται ανθρώπους. Δεν ερωτεύονται ούτε τη χώρα προέλευσης ούτε τη χώρα προορισμού. Ο Ζέλικο και η Μαρία, ο Αχμέντ και η Αναστασία, όλοι αυτοί οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, μας μαθαίνουν πως ο έρωτας και η αγάπη είναι διαβατήριο και όχι το αντίστροφο.
Τι και αν οι εφημερίδες δημοσιεύουν σωρηδόν έρευνες για το πόσο ξενοφοβικοί είναι οι Ελληνες, τι και αν τα κανάλια προσπαθούν με κάθε τρόπο να φορτώσουν όλη την εγκληματικότητα στους «παρείσακτους», τι και αν, εξαιρώντας την Αριστερά, το σύνολο των πολιτικών μας προσπαθεί να χρεώσει όλα τα δεινά της χώρας στους μετανάστες, ο Ζέλικο και η Μαρία παντρεύονται…
Σε έναν λαό που αιώνες τώρα διδάσκει πολιτισμό, που έχει δώσει μάχες για ανοιχτά σύνορα, για ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και ιδεών, σε έναν λαό που δίδαξε το εμπόριο και αναπτύχθηκε προσφέροντας απλόχερα τη φιλοξενία, δεν του ταιριάζουν οι φράχτες, οι αποκλεισμοί και η ξενοφοβία.
Η κυβέρνηση σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, υλοποιώντας τις επιταγές των Ευρωπαίων εταίρων μας και του «Δουβλίνο ΙΙ» από τη μια και προσπαθώντας να ενισχύσει τις άκρως συντηρητικές συμμαχίες της εντός των τειχών από την άλλη, επενδύει στο φόβο και το ρατσισμό και οραματίζεται φράχτες και στρατόπεδα.
Αναζητώντας συναίνεση, που μοναδικό στόχο έχει να κρύψει την αποτυχία της πολιτικής της και να αποπροσανατολίσει από τα ουσιαστικά προβλήματα, προσπαθεί να φέρει πρώτο στην ατζέντα το ζήτημα των μεταναστών, στρέφεται προς τους ακροδεξιούς συνομιλητές της και απευθυνόμενη στα πιο ταπεινά και κατώτερα ανακλαστικά της κοινωνίας, συνεπικουρούμενη από πολλά Μέσα Ενημέρωσης αλλά και τους πολλούς νέας κοπής πατριδοκάπηλους, υπόσχεται ησυχία, τάξη και ασφάλεια.
«Τα όρια των ανοχών της ελληνικής κοινωνίας δεν επιδέχονται υποκρισίες» δήλωσε, προσπαθώντας να αντικρούσει τις επικρίσεις για το φράχτη στον Εβρο, ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μανώλης Οθωνας. Οντως, η κοινωνία εδώ και πολύ καιρό δοκιμάζεται και δοκιμάζει τα όριά της. Και ξέρει πολύ καλά ότι ο φράχτης στον Εβρο δεν είναι παρά άλλη μια κοροϊδία της κυβέρνησης. Ξέρει και μπορεί να καταλάβει ότι δεν είναι παρά άλλο ένα πυροτέχνημα που τίποτα δεν θα προσφέρει στην ασφάλεια της χώρας. Ξέρει πως οι μόνοι που θα βγουν κερδισμένοι από το έργο, αν και όποτε γίνει, θα είναι οι εργολάβοι και οι δουλέμποροι. Ξέρει πως ο φράχτης μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως σύμβολο αίσχους και ντροπής.
Η κοινωνία απαιτεί πολιτικές και μέτρα που θα βοηθήσουν. Απαιτεί ένα κράτος με αρχή, μέση και τέλος που δεν θα στρουθοκαμηλίζει μπροστά στα προβλήματα, ένα κράτος που θα σέβεται τους πολίτες από όπου αυτοί και αν προέρχονται. Αλλιώς, θα κλείσουν τα αυτιά τους και θα γυρίσουν την πλάτη στις «Σειρήνες του ρατσισμού», όπως ο Ζέλικο και η Μαρία που παντρεύονται…
Γιατί αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, στην Ελλάδα του 2011 εκείνοι που βρίσκονται περισσότερο αποκλεισμένοι στο δικό τους γκέτο και ελάχιστα γνωρίζουν και μάλλον ακόμα λιγότερο τους ενδιαφέρει για το πώς ζουν οι άλλοι γύρω τους, είναι οι πολιτικοί, οι μεγαλοδημοσιογράφοι και οι άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Κυριολεκτικά σε δικό τους κόσμο, νομίζουν ότι τα πάντα είναι προπαγάνδα και «επικοινωνία».
Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως πίσω από κάθε έγκλημα βρίσκεται και ένας αλλοδαπός, πίσω από κάθε θέση ανεργίας ένας μετανάστης, πίσω από το έλλειμμα οι καραβιές των απελπισμένων, πίσω από τις μαύρες τρύπες στην Υγεία ένα άρρωστο Αφγανάκι, πίσω από κάθε γειτονιά ένας Αγιος Παντελεήμονας. Σε τελική ανάλυση, αιώνες τώρα η Ευρώπη και η Δύση ζουν απομυζώντας τον πλούτο και τη ζωή των χωρών του Τρίτου Κόσμου. Καιρός να τους το ανταποδώσουμε.
Χθες-προχθές χαρήκαμε στο άκουσμα της είδησης ότι αυξάνονται οι ελπίδες να αποζημιωθούν οι συγγενείς των θυμάτων της σφαγής του Διστόμου. Σήμερα, που οι Αφγανοί, θύματα των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών στους οποίους ως χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ συμμετείχε και η χώρα μας, ζητούν τη βοήθειά μας, θα τους γυρίσουμε την πλάτη;
Η αλήθεια είναι ότι η Ιστορία έχει πολλά να μας διδάξει. Ας ανατρέξει, λοιπόν, ο κ. Παπουτσής στην αρχαία Ελλάδα και ας διαβάσει για τα «Ξύλινα Τείχη». Τότε που όλοι πίστευαν πως ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστούν οι Πέρσες ήταν να οχυρωθεί η Αθήνα και μόνο ο Θεμιστοκλής ερμήνευσε σωστά το χρησμό της Πυθίας και προέβλεψε πως σωτηρία δεν ήταν τα τείχη παρά ο στόλος. Λύσεις πάντα υπάρχουν.
Αλλά οσονούπω ο Ζέλικο και η Μαρία παντρεύονται. Τι ωραίο…
