Της Ρένας Δούρου, “Εντός Φύλου”, Η Αυγή, 3 Μαρτίου 2011
Στους δύσκολους καιρούς του μνημονίου που βιώνουμε γυναίκες και άνδρες, εντός κι εκτός Ελλάδας, εποικοδομητική ήταν η συνάντηση του Δικτύου Γυναικών του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, με κύριο θέμα: «Οι συνέπειες στις ζωές των γυναικών από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυβερνήσεων, με πρόσχημα την κρίση», που διοργανώθηκε στην Αθήνα, στις 19 και 20 του περασμένου μήνα. Πράγματι, το “θερμόμετρο” της κοινωνικής κατάστασης απανταχού στον κόσμο, παραμένουν οι γυναίκες – οι εργαζόμενες, εκείνες που έχουν και την ευθύνη και του νοικοκυριού, των παιδιών κλπ– εκείνες που βιώνουν από πρώτο χέρι τον …παράδεισο του νεοφιλελευθερισμού. Πόσο δε μάλλον σε μια περίοδο που ο νεοφιλελευθερισμός δείχνει το χειρότερο πρόσωπό του, μέσα από τις πολιτικές ακραίας λιτότητας που επιβάλλουν ΔΝΤ, Κομισιόν και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Οι γυναίκες, οι εργαζόμενες, οι άνεργες, οι νέες, οι ανύπαντρες μητέρες, οι φοιτήτριες, οι συνταξιούχες, οι μετανάστριες, οι χήρες, όλες νιώθουν καθημερινά στο πετσί τους όλες τις ολέθριες συνέπειες των πολιτικών λιτότητας που ανερυθρίαστα οι κ.κ. Παπανδρέου, Θαπατέρο, Σώκρατες (όλοι τους σοσιαλδημοκράτες – τυχαίο; δεν νομίζω) επιβάλλουν στους λαούς τους, στο όνομα μιας οικονομικής ορθοδοξίας, με αμφίβολα μάλιστα αποτελέσματα… Οι γυναίκες είμαστε εκείνες που βιώνουμε σε καθημερινή βάση την ιδιωτικοποίηση της παροχής των δημόσιων υπηρεσιών (αύξηση τροφείων στους βρεφονηπιακούς σταθμούς), την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης σε κάθε βαθμίδα (μέσα και από την συστηματική υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης), την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών υγείας, του συνταξιοδοτικού συστήματος, ενώ παράλληλα γινόμαστε δέκτες και της προοδευτικής συντηρητικοποίησης των πολιτικών (π.χ. αύξηση των ρατσιστικών φαινομένων, εκείνων της απόρριψης του άλλου, του διαφορετικού). Οι γυναίκες αποτελούμε τις πιο ευαίσθητες χορδές που προειδοποιούν για την καταρράκωση του κοινωνικού ιστού, μέσα από τις κατά μέτωπο επιθέσεις στις οποίες προχωρούν κυβερνήσεις και ιδιωτικά συμφέροντα, τα οποία αισθάνονται ότι έχουν μπροστά τους ελεύθερο πεδίο για την αύξηση των κερδών τους έναντι των συλλογικών και δημόσιων συμφερόντων της κοινωνίας.
Την ίδια στιγμή, εμείς οι γυναίκες γινόμαστε θύματα της αυξανόμενης κοινωνικής αγριότητας, που εκκολάπτεται καθημερινά στη βάση των περικοπών όλων των στοιχειωδών κοινωνικών παροχών, σε όλα τα επίπεδα – να είναι άραγε τυχαίο ότι σε επίπεδο δήμων, στις σημερινές μνημονιακές συνθήκες, τα πρώτα που πλήττονται από την Καλλικρατική νομοθεσία είναι οι παροχές προς τις πιο αδύναμες κοινωνικά τάξεις, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους; Πολύ εύστοχα στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Αυγή της Κυριακής», μία εκ των αντιπροέδρων του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, η ισπανίδα Μαϊτέ Μόλα, παρατηρεί ότι “η επανάσταση θα έλθει από τις νέες γυναίκες”! Πράγματι. Η συγκεκριμένη κατηγορία είναι σήμερα μία από εκείνες που δέχονται τις περισσότερες επιθέσεις από τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές: βρίσκεται, ακριβέστερα, στο μάτι του κυκλώνα. Πληρώνει σχεδόν για τα πάντα: για τις σπουδές, για την υγεία της, τη συντήρηση της οικογένειάς της (μονογονεϊκής τις περισσότερες φορές), ενώ την ίδια στιγμή ή δεν βρίσκει δουλειά ή αυτή η απασχόληση που βρίσκει είναι κακοπληρωμένη, συνήθως κάτω από την αμοιβή, υπό τις ίδιες συνθήκες, των ανδρών…
Με το όποιο δίχτυ κοινωνικής προστασίας να είναι πλέον ή ανύπαρκτο ή καταβαραθρωμένο, οι νέες γυναίκες είναι τα πρώτα και τα μεγαλύτερα θύματα της καταιγίδας που σαρώνει τα κοινωνικά δικαιώματα σε όλη την Ευρώπη. Οι φοιτήτριες, οι μετανάστριες, οι νέες μητέρες, τα σύγχρονα θύματα του κοινωνικού Καιάδα του νεοφιλελευθερισμού, μπορούν να μετατραπούν στη λόγχη των αγώνων για κοινωνικά δικαιώματα, για προστασία των δημόσιων αγαθών, για κατοχύρωση αξιοπρεπούς περίθαλψης και συνταξιοδοτικού συστήματος! Στο σύνολό μας, οι γυναίκες της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, αλλά και της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, είμαστε σε θέση να αλλάξουμε τα αρνητικά δεδομένα του άκρατου νεοφιλελευθερισμού: μαζί με τους άνδρες, καθώς δεν πρόκειται για αποκλειστικά “γυναικεία υπόθεση”, μαζί με την Αριστερά, καθώς για τη Δεξιά το θέμα είναι δεδομένο (η γυναίκα παραμένει εσαεί στη γωνία), οι γυναίκες μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά, να παλέψουμε, να διεκδικήσουμε, να κατακτήσουμε. Ισότητα στις αμοιβές, στις συνθήκες εργασίες, στο κοινωνικό γίγνεσθαι, στη δημόσια και πολιτική παρουσία. Αυτοί είναι οι αγώνες, όχι του μέλλοντος, αλλά του σήμερα! Ας ανασκουμπωθούμε, όλες και όλοι!
