Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο www.aixmi.gr, 15 Απριλίου 2011
Η είδηση αυτή όχι μόνο δεν πέρασε καν στα λεγόμενα «ψιλά» των εφημερίδων, αλλά το γεγονός κυριολεκτικά «θάφτηκε» στη λήθη – όχι τόσο για κάποιους σκοτεινούς
λόγους όσο για… πρακτικούς: Εξαιτίας της τετραήμερης απεργίας των δημοσιογράφων. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι και υπό κανονικές συνθήκες, στη συγκεκριμένη είδηση δεν θα δινόταν ιδιαίτερη σημασία.
Κι όμως, συνέβη. Συνέβη η νέα μαζική διαδήλωση των Τουρκοκυπρίων στα κατεχόμενα της Κύπρου, την περασμένη Πέμπτη, 7 Απριλίου. Πολλές χιλιάδες τουρκοκύπριοι πλημμύρισαν τους δρόμους της κατεχόμενης Λευκωσίας, όπως κάνουν συχνά τους τελευταίους μήνες, προκαλώντας την οργή του Tούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν.
Το κεντρικό σύνθημα «Κατοχική Τουρκία άι στο διάολο» (το σχετικό πανό που αναρτήθηκε στο κτίριο της εφημερίδα «Αφρίκα», προκάλεσε την οργή του Ερντογάν), αλλά και άλλα, χαρακτηριστικά συνθήματα, όπως, «Τουρκία κάτω τα χέρια» ή «Έξω από την Κύπρο ο τουρκικός στρατός κατοχής», αποτυπώνουν εύγλωττα την απόγνωση των Τουρκοκυπρίων, που έφθασαν μάλιστα μέχρι του σημείου να επιχειρήσουν να αναρτήσουν στην πρεσβεία της Άγκυρας, στην υπό τουρκική κατοχή Λευκωσία, τη σημαία της… Κυπριακής Δημοκρατίας!
Ακολούθησαν συμπλοκές διαδηλωτών με αστυνομικούς, που προσπάθησαν να κατεβάσουν τη σημαία με χρήση βίας και δακρυγόνων. Ακολούθως, οι διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς τη Βουλή των κατεχομένων, όπου ανάρτησαν πανό με συνθήματα κατά της Τουρκίας και υπέρ της επανένωσης της Κύπρου.
Πρόκειται για ένα «κίνημα των Γιασεμιών», το οποίο ακολουθεί το μη βίαιο παράδειγμα των Τυνήσιων κατά του μέχρι πρότινος προέδρου Μπεν Άλι. Αρχικά, ξεκίνησε ως οικονομική διαμαρτυρία (οι Τουρκοκύπριοι θεωρούν ότι καταπιέζονται οικονομικά από την Άγκυρα), αλλά πλέον έχει λάβει σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά. Στοχεύει στην αποσύνδεση οικονομικά της κατεχόμενης Κύπρου από την Τουρκία και, ευρύτερα, στην πολιτική επίλυση του Κυπριακού εντός μιας διζωνικής και δικοινοτικής Κύπρου. Σε αυτό το συνολικό πλαίσιο μπορεί, φρονούν οι διαδηλωτές, να ενταχθεί και η οικονομική δραστηριότητα.
Ρόλο-κλειδί στις εξελίξεις αυτές, που έχουν προκαλέσει τη μήνιν της Άγκυρας, του Ερντογάν προσωπικά και μέρους του τουρκικού Τύπου, παίζουν τα τουρκοκυπριακά συνδικάτα που συνεχίζουν να διατηρούν σχέσεις με το ΑΚΕΛ. Αυτά ήσαν που κάλεσαν στη διαδήλωση της περασμένης Πέμπτης, όπως και στις μεγάλες διαδηλώσεις του περασμένου Ιανουαρίου και Μαρτίου, όταν, ύστερα από έκκληση περίπου τριάντα συνδικάτων, συγκεντρώθηκαν περίπου 50.000 διαδηλωτές, με συνθήματα κατά του Ερντογάν, που τους είχε χαρακτηρίσει «αγνώμονες και αχάριστους»…
Τέσσερις είναι οι παραλήπτες του μηνύματος των διαδηλωτών: Καταρχήν ο πρωθυπουργός του ψευδοκράτους Ιρσέν Κιουτσούκ, λόγω της κακής, ανεπαρκούς και πλήρως υποταγμένης στην Άγκυρα διακυβέρνησής του, δεύτερον ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν, καθώς οι τουρκοκύπριοι διεκδικούν την οικονομική τους αυτονομία, τη δική τους ανάπτυξη, τρίτον η ελληνοκυπριακή ηγεσία, προς την οποία δηλώνουν τη διαθεσιμότητά τους για κάποια λύση ομοσπονδίας και, τέταρτον, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η διεθνής κοινότητα, από τους οποίους ζητούν να βοήθεια για να βγουν από την απομόνωσή τους. Με άλλα λόγια, τούτη την περίοδο, πέρα από τις αναταραχές και τις διαδηλώσεις στον αραβικό κόσμο, οι τουρκοκύπριοι φαίνεται ότι έχουν ξεκινήσει το δικό τους, ιδιαίτερο αγώνα. Με τις δικές τους διεκδικήσεις.
Ποιος είναι έτοιμος να τους ακούσει; Και, το κυριότερο, ποιος και πώς θα αντιδράσει; Το πέπλο της σιωπής που σκεπάζει τις κραυγές διεκδίκησης και απόγνωσης των τουρκοκυπρίων συνιστά μεν μια «απάντηση», δεν είναι όμως λύση.
