Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο www.zoomnews.gr, Δευτέρα 16 Μαΐου 2011
Τούτες τις μέρες είναι δύσκολο να είσαι πολίτης της Ελλάδας. Και όχι λόγω των οικονομικών δυσκολιών, ελέω άγριας λιτότητας μνημονίου, αλλά κυρίως εξαιτίας της κοινωνικής αγριότητας που εξαπλώνεται με πρωτόγνωρους ρυθμούς για τα ελληνικά δεδομένα. Έχουμε πλέον υπερβεί τα «μεμονωμένα περιστατικά».
Στο κέντρο της Αθήνας το «κυνήγι του μετανάστη» είναι πλέον γεγονός: μελαψοί και έγχρωμοι έχουν εξαφανιστεί για το φόβο των «ελληναράδων» της Χρυσής Αυγής, που υπό τα αδιάφορα βλέμματα των οργάνων της τάξης, επιδίδονται σε αγριότητες αδιανόητες μόλις πριν από λίγα χρόνια, στο όνομα της εκδίκησης για τη δολοφονία του 43χρονου πατέρα στην οδό Ηπείρου από αγνώστους με «λάφυρο» την κάμερά του. Την ίδια στιγμή άγνωστοι νεαροί αποφασίζουν να λύσουν τις διαφορές τους με την αστυνομία, πετώντας μολότοφ μέρα μεσημέρι στα Εξάρχεια, αδιαφορώντας (;) για τη λαϊκή αγορά και το ενδεχόμενο να υπάρξουν (όπως υπήρξαν τελικά) θύματα.
Αυτή η, γενικευμένη πλέον κατάσταση, έχει μια δικιά της διαλεκτική, τέτοια γεγονότα είναι πρόδρομα φαινόμενα της ραγδαίας ανάπτυξης ενός ρατσιστικού, ακροδεξιού κινήματος, όπως ακριβώς στη Γαλλία, πριν από 30 χρόνια, όταν το Εθνικό Μέτωπο του Ζαν Μαρί Λεπέν έκανε εντυπωσιακή είσοδο στην πολιτική σκηνή, για να «μολύνει» έκτοτε συστηματικά με τις ξενόφοβες ιδέες του τη γαλλική κοινωνία. Αναρωτιέμαι, όμως, μήπως είναι πλέον πολύ αργά για αναλύσεις; Μήπως το νήμα επικοινωνίας, όχι με τα «παλικάρια» της Χρυσής Αυγής αλλά με τον κόσμο, που απηυδισμένος από την ανυπαρξία πραγματικής μεταναστευτικής πολιτικής, από την απουσία αστυνόμευσης και προστασίας της ζωής και της περιουσίας του (η αστυνομία μας είναι αποτελεσματική μόνο σε περιπτώσεις που θίγεται άμεσα, όπως με τις δολοφονίες των δύο νέων αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ), τείνει πλέον να πάρει διαζύγιο από την πολιτική, από την λογική, και, εντέλει, από την ανθρωπιά; Ίσως όμως αυτό ακριβώς να είναι και το σημερινό στοίχημα της Αριστεράς: πέρα από τις καταγγελίες, να επιχειρήσει να εξηγήσει σε εκείνους που γοητεύονται από τις εύκολες ερμηνείες σύνθετων φαινομένων, που παρασύρονται από τους εξυπνακισμούς του ΛΑΟΣ και που νομίζουν ότι μπορούμε «να πετάξουμε τους ξένους έξω από την Ελλάδα», «να κλείσουμε τα σύνορα», «να καθαρίσουμε την Αθήνα», κ.ο.κ., ότι δεν υπάρχουν ούτε θαυματουργικές λύσεις ούτε από μηχανής θεοί. Ότι η βία δεν μπορεί παρά να γεννά βία και ότι ουδέποτε οδήγησε σε λύση. Αντιθέτως, επιδεινώνει τα υφιστάμενα προβλήματα, των οποίων τα πρώτα θύματα είναι κοινωνικά πιο αδύναμοι κρίκοι – κάποιοι από αυτούς δηλαδή που θαυμάζουν το «κυνήγι του μετανάστη» στο οποίο επιδίδονται τούτες τις μέρες τα ακροδεξιά στοιχεία στην Αθήνα.
Σε τούτη την άγρια εποχή, αυτό το στοίχημα η Αριστερά οφείλει να το κερδίσει. Και πρώτα απ’ όλα, να πιέσει την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση, να αναθεωρήσει τις πολιτικές που καθιστούν τη χώρα μας χώρο «αποθήκευσης» ανθρώπινων τραγωδιών. Διαφορετικά, η διάλυση, λόγω της οικονομικής κρίσης, της κοινωνικής συνοχής, θα καταλήξει στη διάλυση κάθε κοινωνικού θεσμού, στη διάλυση ολόκληρης της κοινωνικής συνθήκης. Θα φθάσουμε να ζούμε σε μια χώρα στην οποία θα ντρεπόμαστε να ζούμε, σε μια Ευρώπη που σιγά σιγά κυλά στις μεσοπολεμικές αμαρτίες της…
