Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο www.aixmi.gr, Τετάρτη 18 Μαΐου 2011
Στην Αμερική οι θεσμοί λειτουργούν. Όσο κι αν σε κάποιους αυτό δεν αρέσει, για ιδεολογικούς λόγους, στις ΗΠΑ, στη Νέα Υόρκη, η καταγγελία μιας 32χρονης γυναίκας ενάντια σε έναν από τους ισχυρότερους άνδρες του πλανήτη για απόπειρα βιασμού της, καταλήγει στην προσωρινή κράτηση του. Η καταγγελία της ελήφθη υπόψη από τις αστυνομικές αρχές, που ενήργησαν ταχύτατα και έφεραν ενώπιον της Δικαιοσύνης, προκειμένου να ξεκινήσει η δικαστική διαδικασία εναντίον του, τον Ντομινίκ Στρος Καν, χωρίς ούτε για μια στιγμή συνυπολογίσουν το όνομά του, τις εξουσίες του, το κύρος του. Με άλλα λόγια, χωρίς να λάβουνί υπόψη τίποτε άλλο, πλην της βαρύτητα των κατηγοριών (κακουργήματα), στο πλαίσιο μάλιστα μια δημόσιας διαδικασίας ανάκρισης. Την ίδια στιγμή, η καταγγέλλουσα προστατεύεται πλήρως – η ταυτότητά της έχει προς το παρόν κρατηθεί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και διαφυλάσσεται η ιδιωτικότητά της.
Ο νους μου πηγαίνει κατευθείαν στην υπόθεση της Εύης Τσέκου. Βεβαίως, θα σκεφτεί κανείς ότι η υπόθεση ελάχιστη σχέση έχει: Είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι και αλήθεια. Ξανασκεφτείτε το. Η Τσέκου, πριν από λίγα χρόνια, επιχείρησε να καταγγείλει το σκάνδαλο Ζαχόπουλου (κάνοντας χρήση παράνομων και αμφιλεγόμενων μέσων, είναι η αλήθεια): Κανείς, καμία διωκτική αρχή δεν έδειξε να συγκινείται από αυτό που, με λάθος μέσα, το επαναλαμβάνω, προσπάθησε να πει η Τσέκου. Ο διωκτικός μηχανισμός, η κρατική εξουσία, κώφευσε στην ουσία των όσων κατήγγειλε η γυναίκα: ότι ο προϊστάμενός της εκμεταλλευόταν τη θέση του έναντι των γυναικών υπαλλήλων του υπουργείου Πολιτισμού – κάτι προφανώς ασήμαντο, μη άξιο έρευνας για τις διωκτικές αρχές της χώρας μας.
Αυτό που στην Ελλάδα πέρασε απαρατήρητο, στις ΗΠΑ είναι βέβαιο ότι θα προκαλούσε χιονοστιβάδα αποκαλύψεων και δικαστικών διερευνήσεων. Εκεί, πραγματικά το «μαχαίρι θα έφθανε στο κόκαλο», όπως αρέσκονται να λένε οι πολιτικοί μας, χωρίς όμως ποτέ να τηρούν τις υποσχέσεις τους.
Οι ΗΠΑ, αντιθέτως έχουν διωκτικές αρχές και Δικαιοσύνη που λειτουργεί αποτελεσματικά, χωρίς μεγαλοστομίες άνευ αποτελεσμάτων, των πολιτικών. Στις ΗΠΑ, όσο γνωστότερο το όνομα του δράστη κάποιας παραβατικής συμπεριφοράς, τόσο λιγότερες οι δυνατότητές του να αποφύγει τον πέλεκυ της Δικαιοσύνης. Τα παραδείγματα πολλά, και μάλιστα για παραπτώματα μικρότερης σημασίας από εκείνα που προσάπτονται στον Ντομινίκ Στρος Καν. Έτσι, το 2004 η Μάρθα Στιούαρτ, μια πραγματική σταρ της μικρής οθόνης, καταδικάστηκε σε πέντε μήνες φυλακή γιατί …είπε ψέματα στους ανακριτές για ένα θέμα πώλησης μετοχών. Φαντάζεστε αντίστοιχη περίπτωση στη χώρα μας;
Ο Ντομινίκ Στρος Καν πέρασε την πρώτη του νύκτα στη θεωρούμενη σκληρή φυλακή Ράικερς, κοντά στη Νέα Υόρκη, καθώς η δικαστής του Μανχάταν τον έκρινε ύποπτο φυγής (συνελήφθη άλλωστε μέσα σε ένα αεροπλάνο, έτοιμο να απογειωθεί για το Παρίσι): όπως θα συνέβαινε με τον οποιοδήποτε αντιμετώπιζε αδικήματα, που αν επαληθευτούν, συνεπάγονται 70 χρόνια φυλακή! Θα πρέπει να ανησυχούμε; Πρόκειται, μήπως, για κάποια συνωμοσία με ανομολόγητους στόχους; Κάθε άλλο: απλά η Δικαιοσύνη στις ΗΠΑ λειτουργεί, σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες, ανεξαρτήτως του ονόματος που έχει μπροστά της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται αναφορικά με την εικόνα του, τις χειροπέδες, την κράτηση στο αστυνομικό τμήμα, κ.ά.. Πρόκειται για έναν μηχανισμό που προστατεύει τα δικαιώματα των πολιτών. Όπως ακριβώς της 32χρονης καμαριέρας. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.
Κανείς δεν ξεχνά, βέβαια, άλλες όψεις της αμερικάνικης κοινωνίας, και κυρίως την εξωτερική πολιτική της χώρας αυτής. Όμως, μπορεί και είναι μία μεγάλη χώρα, επειδή ακριβώς οι θεσμοί της λειτουργούν.
