Του Γιώργου Κόρρα*, Δημοσιεύθηκε στην σελίδα του “Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών” στο Facebook
Μένω σε μια «υποβαθμισμένη» περιοχή της Αθήνας, στην Πλατεία Αττικής, σε μια μεγάλη πολυκατοικία, όπου το 40% των ενοίκων είναι μετανάστες ή πρόσφυγες από Ευρώπη, Ασία, Αφρική. Τρεις φορές μέσα σ’ ένα εξάμηνο έχει κινδυνέψει η σωματική μου ακεραιότητα, ίσως και η ζωή μου. Όχι όμως από τους μετανάστες, αλλά από Έλληνες χρυσαυγίτες ή άλλα φασιστοειδή, που αποφάσισαν, πριν από περίπου ένα χρόνο, να καθαρίσουν τη γειτονιά μου από τη βρώμα των ξένων.
Με τους μετανάστες οι δικές μου σχέσεις είναι άριστες. Έχω μια καλημέρα για όλους (πολλές φορές μάλιστα στη γλώσσα τους) και εισπράττω καθημερινά τη δική τους, μαζί με ένα χαμόγελο. Γι’ αυτούς έχω «πρόσωπο», «ταυτότητα», δεν είμαι ο «άλλος», ο «ξένος». Κι έχω μπει στην καθημερινότητά τους, τους βοηθάω όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες με την ελληνική γλώσσα ή με την ελληνική γραφειοκρατία. Κι είναι οι καλύτεροι φίλοι μου. Πριν από δύο χρόνια μάλιστα με φιλοξένησαν επί δύο εβδομάδες στα χωριά τους στο Μπαγκλαντές κι έτρεχαν ποιος θα με περιποιηθεί καλύτερα.
Τον τελευταίο χρόνο έγινα πολλές φορές στόχος Ελλήνων φασιστοειδών, στην προσπάθειά μου να υπερασπιστώ το μικρό κατάστημα των φίλων μου από την οργή τους. Οι οργανωμένοι χρυσαυγίτες έκαναν τα πάντα για να τους διαβάλουν. Οι αφιονισμένες γυναίκες της γειτονιάς τηλεφωνούσαν στον ιδιοκτήτη του καταστήματος και του έλεγαν να τους διώξει, επειδή τάχατες είχαν μετατρέψει το κατάστημα σε κρυφό πορνείο. Απειλούσαν μάλιστα ότι θα το κάψουν, όπως είχαν κάνει και με το υπόγειο της οδού Αριστομένους λίγο πιο πέρα, που χρησίμευε ως τόπος προσευχής των Μουσουλμάνων της περιοχής. Κι ένας φασίστας, που πέρασα για αστυνομικό και τον πλησίασα να του ζητήσω βοήθεια, με ρώτησε με θράσος: «Σε πηδάει καλά ο Πακιστανός και ήρθες να τον υπερασπιστείς»; Κι αμέσως φώναξε ένα «σύντροφό» του και με κυνήγησαν. Ήταν μια από τις πολλές φορές που έτρεξα να σωθώ πίσω από τα μεταλλικά ρολά του καταστήματος. Μάλιστα δύο φορές χρειάστηκε να καλέσουμε το «100» για να μας απεγκλωβίσει. Τη μια ήσαν μαζί μου οι συνάδελφοι Χρήστος Βούπουρας και Κωνσταντίνος Γιάνναρης, που είχαν σπεύσει να με συνδράμουν.
Ήταν η εποχή που έτρεφα την ψευδαίσθηση πως η αστυνομία υπερασπιζόταν το δίκιο του αδύναμου. Σιγά-σιγά όμως, σοβαρές ενδείξεις με οδήγησαν στην υποψία ότι το Αστυνομικό Τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα ήταν στην πραγματικότητα η κρυφή φωλιά των φασιστικών συμμοριών.
«Καλά όλα αυτά, αλλά ένας άνθρωπος μαχαιρώθηκε για μια κάμερα, ενώ πολλοί άλλοι έχουν πέσει θύματα κλοπής», θα πει κάποιος. Κι εγώ θα απαντήσω πως αυτό είναι δουλειά της αστυνομίας, την οποία κανείς δε μπορεί να υποκαταστήσει. Κι η αστυνομία, όταν θέλει, τους βρίσκει τους δολοφόνους. Μόνο εκείνου του εικοσάχρονου Μπαγκλαντεσιανού που μαχαιρώθηκε τα μεσάνυχτα από τους φασίστες στην Αχαρνών δεν πρόκειται να τους βρει ποτέ. Ήδη το γεγονός έχει ξεχαστεί, αφού και τότε είχε ουσιαστικά περάσει «στα ψιλά».
Κι εδώ βρίσκεται ο δικός μας ρόλος, των καλλιτεχνών, των διανοουμένων, των πνευματικών ανθρώπων. Να προφυλάξουμε τον Ουμανισμό, ως φιλοσοφική έννοια και ως τρόπο ζωής και σκέψης, να περισώσουμε το «πρόσωπο», που κινδυνεύει να εξαφανιστεί πίσω από «μάζες», «όχλους» και «συρφετούς». Κι ας μην προσπαθήσουμε να δώσουμε λύσεις εμείς, γιατί μπορεί να οδηγηθούμε σε άκομψα συμπεράσματα, του τύπου «ξερονήσια» και να παρεξηγηθούμε. Οι λύσεις είναι δουλειά των πολιτικών. Γι αυτό έχουν προσληφθεί με «σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου». Και γι αυτό πληρώνονται και μάλιστα αδρά. Κι αυτοί πρέπει να βιαστούν να βρουν τις λύσεις, πριν μας κατακλύσουν οι αυτόκλητοι σωτήρες μας κι αρχίσουμε να «ψαχνόμαστε».
*Ο Γιώργος Κόρρας είναι σκηνοθέτης.
