Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο zoomnews.gr, 30 Μαΐου 2011
Ορισμένοι, από τους γνωστούς «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω» αναλυτές αλλά και πολιτικούς, έσπευσαν να βγάλουν το συμπέρασμα: το Σύνταγμα έγινε πλατεία Ταχρίρ και Πουέρτα ντελ Σολ. Ωστόσο, αν κανείς προσέξει καλύτερα, θα αντιληφθεί ότι οι ισπανικές και οι ελληνικές συγκεντρώσεις έχουν όντως πολλά κοινά στοιχεία με εκείνες της Αιγύπτου και της Τυνησίας, εκτός από την προφανή σημασία της κινητοποίησης του λαϊκού, χωρίς κομματικούς ελέγχους, παράγοντα. Στην Ισπανία, που και αυτή χειμάζεται από σοβαρή οικονομική κρίση, η ανεργία που πλήττει τους νέους κάτω των 25 ετών είναι εξοντωτική: πάνω από 40% (44% για την ακρίβεια) στο πρώτο τρίμηνο του 2011! Την ίδια στιγμή, η χώρα γνωρίζει ένα συστημικό αδιέξοδο: η περιβόητη κουλτούρα των «συμφώνων», βάσει της οποίας δρομολογήθηκε η μετάβαση στη δημοκρατία στα μέσα της δεκαετίας του 1970 και βάσει της οποίας κυβερνά ο Θαπατέρο από το 2004 -π.χ. σύμφωνο με τα συνδικάτα προκειμένου να διατηρηθεί η κοινωνική ειρήνη- φαίνεται ότι πλέον δεν μπορεί να λειτουργήσει. Θύματα αυτού του τέλους εποχής είναι όχι μόνο το Σοσιαλιστικό κόμμα αλλά και τα ισπανικά συνδικάτα, που έχουν καταστεί αναξιόπιστα στα μάτια μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης.
Μοιάζει σα να έκλεισε ένας κύκλος, και η απογοήτευση των ψηφοφόρων του Θαπατέρο είναι μάλιστα έντονη, όπως και η αίσθηση της προδοσίας, από την εφαρμογή διαδοχικών πολιτικών λιτότητας. «Πώς είναι δυνατόν μια σοσιαλιστική κυβέρνηση να εφαρμόζει δεξιά πολιτική;», έλεγε στις τηλεοπτικές κάμερες ένας άνδρας γύρω στα 50, στην Πουέρτα ντελ Σολ. Άρα, στην Ισπανία, η λαϊκή δυσαρέσκεια καταλήγει κυρίως σε κρίση αντιπροσωπευτικότητας και σε κρίση κυρίως του Σοσιαλιστικού κόμματος, αφού οι ψηφοφόροι του βλέπουν να έχει πάρει διαζύγιο από τις σοσιαλιστικές αρχές και τις αρχικές υποσχέσεις του, όταν ερχόταν τόσο αναπάντεχα, εν μέσω των τρομοκρατικών επιθέσεων της αλ Κάιντα, τον Μάρτη του 2004, στην εξουσία.
«Πραγματική Δημοκρατία Τώρα», είναι το σύνθημα των Ισπανών, που στην πλατεία Συντάγματος μετατράπηκε σε «Άμεση Δημοκρατία Τώρα, Όλοι Έξω στις Πλατείες». Στη χώρα μας, που δοκιμάζεται εξίσου από την οικονομική κρίση, η κοινωνικο-πολιτική κρίση πλήττει επίσης το λεγόμενο σύστημα της μεταπολίτευσης. Και στη χώρα μας ένας κύκλος κλείνει: πλέον τα κόμματα πλήττονται κι αυτά από κρίση αντιπροσωπευτικότητας, κρίση δημοκρατίας. Στο επίκεντρο της κρίσης βρίσκονται τα κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, αλλά από τη μέγγενη δεν ξεφεύγουν ούτε τα κόμματα της Αριστεράς αλλά ούτε και τα συνδικάτα. ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αποτελούν πλέον καρικατούρες, μειωμένης αντιπροσωπευτικότητας. Ειδικά για τα κόμματα της Αριστεράς, πρέπει να κτυπήσουν όλα τα προειδοποιητικά καμπανάκια. Όχι στη γνωστή κατεύθυνση, με τον πειρασμό του “καπελώματος” μιας μαζικής κίνησης, αλλά σε εκείνη της κατανόησής της, ανάλυσης του μηνύματός της, ερμηνείας του περιεχομένου της.
Η κρίση στη χώρα μας, που ξεκίνησε από οικονομική για να καταλήξει σε βαθιά κρίση του συστήματος αντιπροσώπευσης που δομήθηκε από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, λειτουργεί πλέον ως καταλύτης ΚΑΙ για την Αριστερά, η οποία οφείλει, επειγόντως, να ξαναπιάσει την επαφή της με τους “αγανακτισμένους” των πλατειών της χώρας, χωρίς να αποσκοπεί σε κοντόφθαλμα κομματικά οφέλη. Γιατί, απλά, οι συγκεντρώσεις αυτές συνιστούν μονόδρομο για το μέλλον…
