Της Ρένας Δούρου, Ελεύθερος Τύπος, 23 Ιουνίου 2011
Σήμερα, ακριβώς έναν χρόνο μετά το μνημόνιο και τον μηχανισμό στήριξης του ευρώ, φωτιές παίρνουν τα μπατζάκια των ευρωκρατών, ακριβώς αυτών που με ύφος εκατό καρδιναλίων θεωρούσαν «λήξαν» το θέμα της Ελλάδας και της θωράκισης του κοινού νομίσματος, αρκεί βέβαια η χώρα μας να «κατάπινε» αδιαμαρτύρητα το δηλητήριο που της επέβαλαν σε αντάλλαγμα της οικονομικής «βοήθειας». Έκτακτες διασκέψεις, συναντήσεις των Μέρκελ – Σαρκοζί, δηλώσεις περί ευρωομολόγων του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, σκέψεις που μέχρι πριν από λίγο καιρό θα χαρακτηρίζονταν «αιρετικές», φαίνεται ότι αρχίζουν να συζητιούνται σε κατεστημένους κύκλους…
Και ο λόγος; Η ανομολόγητη αποτυχία της πρώτης «συνταγής», που και ύφεση έφερε και την ανάπτυξη υπονόμευσε και έχει οδηγήσει τη χώρα μας ένα σκαλί πριν από τη χρεοκοπία, με ό,τι αρνητικό αυτό συνεπάγεται για το μέλλον του ευρώ. Γιατί οι «επαΐοντες» έπεσαν έξω και στο δεύτερο στόχο, τη θωράκισή του, με αποτέλεσμα το «Σπίγκελ» να κυκλοφορεί αυτές τις μέρες με εξώφυλλο την κηδεία του ευρώ, καλυμμένου με μια ελληνική σημαία! Οι επαΐοντες φαίνεται ότι συνειδητοποίησαν ότι η περίπτωση της Ελλάδας μπορεί να καταστεί η θρυαλλίδα ευρωπαϊκών, ακόμη και παγκόσμιων εξελίξεων – εξ ου και η τεράστια προθυμία τους να την κρατήσουν μακριά από τον κίνδυνο της κατάρρευσης.
Ωστόσο, το κρίσιμο ερώτημα παραμένει το ίδιο, όπως το θέταμε και πριν από δώδεκα μήνες, εμείς οι «αιρετικοί», όπως μας χαρακτήριζαν τότε: θα αποφασίσει επιτέλους η ΕΕ, οι ηγέτες της, να αλλάξουν ρότα, ή θα συνεχίσουν με τα ίδια φάρμακα, που οδηγούν τον ασθενή στον θάνατο, δηλαδή στη βαθιά ύφεση; Με άλλα λόγια, οι Μέρκελ, Σαρκοζί, Γιουνκέρ, Μπαρόζο και λοιποί, θα επιμείνουν στην ιδεοληπτική νεοφιλελεύθερη θεώρηση των οικονομικών και κοινωνικών πραγμάτων, δίνοντας έμφαση στις πολιτικές λιτότητας και περικοπών των δημοσίων δαπανών, ή θα επιδιώξουν την υπέρβαση, δηλαδή μια διαφορετικής προσέγγιση, υπέρ των δημόσιων επενδύσεων, της ρύθμισης των αγορών, του περιορισμού του ρόλου του χρηματοπιστωτικού τομέα, κ.ο.κ.; Γνωρίζω ότι αυτά στα αυτιά κάποιων ηχούν ουτοπικά, αλλά αν κάποιος πριν από πέντε χρόνια περιέγραφε την πορεία που έχει διανύσει τους τελευταίους μήνες η ΕΚΤ, θα χαρακτηριζόταν ως Κασσάνδρα…
Μήπως είναι η στιγμή, οι ευρωπαίοι πολίτες που δίνουμε το «παρών» στις πλατείες, να πιστέψουμε στις δυνατότητές μας;
