Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο www.aixmi.gr, 5 Ιουλίου 2011
Ως πολίτης που εναντιώνομαι στις ρυθμίσεις του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος που ψήφισαν οι 154 κυβερνητικοί βουλευτές (συν μία εκ της Ν.Δ.), πήρα μέρος στη μεγάλη διαδήλωση εκείνου του μεσημεριού και βρέθηκα στην πλατεία Συντάγματος, αναρωτώμενη αν οι τόσες πολλές χιλιάδες διαδηλωτών θα καταφέρουν να αλλάξουν γνώμη στους κυβερνητικούς βουλευτές, έστω και την τελευταία στιγμή, ώστε να αποφύγουμε το «φάρμακο» που σκοτώνει τον ασθενή…
Και ξαφνικά βρέθηκα στη μέση του «θεάτρου των πολεμικών επιχειρήσεων» απ’ τις οποίες είναι θαύμα που δεν θρηνήσαμε θύματα, κι αυτό σίγουρα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αυταπάρνηση και την άμεση επέμβαση γιατρών και διασωστών, που αγνόησαν την προκλητική αστυνομική βία…
Προτρέχω, όμως. Σε λίγα λεπτά, λοιπόν, βρέθηκα πνιγμένη στα δακρυγόνα, παραπατώντας, μη μπορώντας να αναπνεύσω ούτε και να δω μπροστά μου, καθώς τα μάτια μου έτσουζαν. Γύρω μου άκουγα τον κούφιο ήχο των δακρυγόνων, ενώ κατά τόπους βρίσκονταν σε εξέλιξη μάχες σώμα με σώμα μεταξύ κουκουλοφόρων και ανδρών των ΜΑΤ, ενώ οι ειρηνικοί διαδηλωτές της πλατείας επιχειρούσαν πάση θυσία να περιφρουρήσουν το χώρο τους, όπως έκαναν εδώ και πάνω από έναν μήνα.
Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, τα πανώ με τα συνθήματα κατά του Μεσοπρόθεσμου ξεσκίζονταν από τις αστυνομικές δυνάμεις του… υπουργείου Προστασίας του Πολίτη (!), ενώ σύντομα δράση, στο πλευρό των αστυνομικών, αναλάμβαναν και ακροδεξιοί κουκουλοφόροι.
Από το μένος τους δεν γλύτωσαν ούτε και ξένοι δημοσιογράφοι, όπως η εικονολήπτρια που συνόδευε το βρετανό δημοσιογράφο του BBC, Πώλ Μέισον… Κόλαση. Ή, όπως μου έλεγε ξένος δημοσιογράφος, «Βηρυτός του 1980 ή Βαγδάτη κατά την αμερικανική εισβολή του 2003″. Εν πάση περιπτώσει, όχι πρωτεύουσα της Ευρώπης εν έτει 2011.
Τι σημασία, όμως, μπορεί να έχει η χρονιά ή ο τόπος; Η αστυνομική βία είναι παντού και πάντα η ίδια, καθώς πίσω της κρύβεται η πολιτική βούληση της εξουσίας. Εκείνο που αλλάζει είναι ο σκοπός. Στην περίπτωσή μας, η σκοπιμότητα ήταν διάφανη: Nα μπει τέλος σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση της πλατείας Συντάγματος. Του ελεύθερου λόγου, της καταγγελίας πέρα από κομματικά στεγανά, αυτού του νέου κλίματος που προκαλεί ανησυχία στην εξουσία. Έπρεπε να μη μείνει κολυμπηθρόξυλο στην πλατεία και τους πέριξ χώρους, προκειμένου να αποθαρρυνθεί ο απλός κόσμος που, με τη συστηματική παρουσία του στην πλατεία, έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα.
Έπρεπε να μην επιτραπεί η συνέχιση και η συνέχεια αυτής της μαζικής εμπειρίας. Όμως, το πιο αισιόδοξο μήνυμα της Τετάρτης ήταν ότι την Πέμπτη ήσαν όλοι εκεί. Κι όχι μόνο αυτοί αλλά και άλλοι, που εξοργίστηκαν και από την αστυνομική βία και από τις ασυναρτησίες του υπουργού κ. Παπουτσή στη Βουλή. Οι «εγκέφαλοι» που πίστεψαν ότι οι τόνοι χημικών θα αποθάρρυναν τον κόσμο να επιστρέψει, διαψεύστηκαν μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες.
Να δούμε τι άλλο θα σκεφθούν τώρα…
Μετά απ’ όλα αυτά, θα παρακαλούσα τους εν γένει κυβερνητικούς να πάψουν να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την κρίση αντιπροσώπευσης του πολιτικού συστήματος. Η κυβερνητική πολιτική εκπροσωπείται επαρκώς από την αστυνομία, ο στόχος της οποίας είναι ένας και μόνο: Να μην επιτρέψει στην κοινωνία να καλύψει το κενό εκπροσώπησης, με τον τρόπο που θα επιλέξουν οι πλατείες, και όχι φυσικά η εξουσία.
