Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα Ελεύθερη Ζώνη, 21 Ιουλίου 2011
Σχεδόν πάντα όταν με καλούν σε εκπομπές στο ραδιόφωνο ή την τηλεόραση, αυτό γίνεται με την πολιτική μου ιδιότητα, εκείνη του μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού – σπανίως με την επαγγελματική μου ιδιότητα, αυτή της επιμελήτριας εκδόσεων και πολιτικής αναλύτριας.
Αποτέλεσμα αυτού να τοποθετούμαι και να κάνω σχολιασμό στο προδιαγεγραμμένο πλαίσιο από την κομματική μου θέση. Όχι ότι κάτι τέτοιο με ενοχλεί, ωστόσο κατά καιρούς αισθάνομαι την ανάγκη (όπως τώρα καλή ώρα) να κάνω μια πιο προσωπική τοποθέτηση, ένα σχόλιο πέρα από τα συγκεκριμένα όρια που καθορίζει η πολιτική μου ιδιότητα.
Να μιλήσω δηλαδή για το πώς βιώνει την κρίση σήμερα μια επαγγελματίας που δραστηριοποιείται στο χώρο των εκδόσεων.
Καταρχήν και κύρια, μεγάλο άγχος κι αγωνία για την καθημερινότητα – τις αυξανόμενες χωρίς αντίκρισμα επιταγές ή εκείνες που λήγουν μήνες αργότερα, τις ατέλειωτες τραπεζικές συναλλαγές, την επαφή με διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, τη γραφειοκρατία, την αναζήτηση αξιόπιστων συνεργατών, τον πονοκέφαλο της επιλογής των προς έκδοση τίτλων, τις επαφές με τους ξένους οίκους, τις προκαταβολές κ.ο.κ…
Και, κατόπιν, ακριβώς εξαιτίας όλων των προαναφερθέντων, την τεράστια αβεβαιότητα για το μέλλον: Δεν είμαι σίγουρη αν θα καταφέρω να κάνω το επάγγελμά μου και τους επόμενους μήνες ή χρόνια, σε μια εποχή που η οικονομική συγκυρία επιβαρύνει καθοριστικά τον ορίζοντα της επιβίωσης…
Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να μπορώ να σχεδιάζω το επαγγελματικό μου μέλλον σε στέρεες βάσεις, προβληματιζόμενη από την πληθώρα των επιλογών και όχι από την αποκλειστική αναζήτηση της επιβίωσης.
Για το πώς δηλαδή θα κρατήσω το κεφάλι έξω από το νερό. Πως δεν θα παρασυρθώ, όπως τόσες και τόσοι άλλοι, από τη δίνη της κρίσης. Από το φάσμα της ανεργίας.
Γιατί ξέρω ότι μια γυναίκα υπό τις συγκεκριμένες «μνημονιακές» συνθήκες, αν χάσει τη δουλειά της, είναι πολύ δύσκολο να ενταχθεί ξανά στον επαγγελματικό κλάδο ή, στη χειρότερη περίπτωση, να βρει έστω μια άλλη, κακοπληρωμένη δουλειά.
Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός.
Βιώνω την πολιτική ως προσωπική ανάγκη, ως τρόπο ζωής, ως συμμετοχή στη συλλογικότητα – δεν επενδύω, επαγγελματικά, οικονομικά σε αυτή.
Της δίνω και της δίνομαι χωρίς υλικές απολαβές, γιατί έτσι πιστεύω ότι πρέπει να κάνω. Η πολιτική με ισορροπεί, το επάγγελμά μου με πληροί.
Έτσι, δεν θεωρώ χάσιμο επαγγελματικού χρόνου τις πορείες, τις συνεδριάσεις, τα συνέδρια.
Θεωρώ ότι έχω καταφέρει – μέχρι στιγμής – να συνδυάζω πολιτική παρέμβαση και επαγγελματική δραστηριότητα. Εκείνο που με ανησυχεί είναι το μέλλον της τελευταίας καθώς η όποια δραματική αλλαγή της θα φέρει τα πάνω – κάτω στη σημερινή, εύθραυστη ισορροπία μου…
