Της Ρένας Δούρου, Ελευθεροτυπία, 22 Ιουλίου 2011
«Σύμφωνα με χρηματιστηριακές πηγές που επικαλείται το Γαλλικό Πρακτορείο, οι αγορές υποδέχθηκαν το νέο μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας ως ένα «σχέδιο που υπερβαίνει τα αναμενόμενα». Όπως σημειώνουν οι ίδιες πηγές, «δίχως να είναι τέλειο, καθώς ο κίνδυνος της μετάδοσης της κρίσης παραμένει, αυτό το σχέδιο δεν απογοήτευσε τις αγορές και προσφέρει μια λύση η οποία θα μπορούσε να είναι αποτελεσματική για την Ελλάδα»». (Πηγή: τηλεγράφημα του ΑΠΕ, 22/7).
Ακριβώς αυτή είναι και η αιτία όλου του κακού: ότι δηλαδή τα πάντα στην ευρωζώνη (και όχι μόνο…) γίνονται προκειμένου να μην απογοητευθούν οι… αγορές – οι λαοί και οι κοινωνίες μπορούν να γίνουν λοιπόν θυσία στο βωμό της ικανοποίησης των απρόσωπων αγορών ενώ πάση θυσία διαφυλάσσονται και τα συμφέροντα του τραπεζικού συστήματος. Οι δύο αυτοί λοιπόν πυλώνες – τράπεζες, αγορές – εξακολουθούν να παραμένουν οι «πυξίδες» της ευρωζώνης από την ίδρυσή της ως σήμερα.
Και η έκτακτη σύνοδος της Πέμπτης, 21 Ιουλίου δεν άλλαξε τα δεδομένα αυτά. Έτσι, οι ηγέτες της Ευρωζώνη, κατά τη 10η συνεδρίασή τους σε διάστημα 18 μηνών, έχασαν άλλη μία ευκαιρία να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων: να έλθουν σε ρήξη με το σημερινό, χρεοκοπημένο μοντέλο της νεοφιλελεύθερης και προσανατολισμένης στις διαθέσεις των χρηματοπιστωτικών αγορών ευρωοικοδόμησης. Επιχειρούν να διευθετήσουν αποσπασματικά το ελληνικό πρόβλημα δημοσίου χρέους, αποφεύγοντας να δουν την ευρύτερη εικόνα, που είναι οι επερχόμενες δυσκολίες της τρίτης οικονομίας της ευρωζώνης, της Ιταλίας, με χρέος της τάξης των 1.600 δις ευρώ! Δεν τόλμησαν το ευρωομόλογο, τον περιορισμό του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του ρόλου των τραπεζών και των κερδοσκοπικών αγορών. Έβαλαν την Ελλάδα στην καραντίνα της «επιλεκτικής χρεοκοπίας», ωθώντας την σε αχαρτογράφητα ύδατα με άγνωστες συνέπειες, αποκόβοντάς την από τις περιπτώσεις της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας και καθιστώντας την έτσι, για άλλη μια φορά πειραματόζωο. Το στίγμα της «επιλεκτικής χρεοκοπίας» δεν είναι μόνο πρωτόγνωρο και κακό προηγούμενο για χώρα της ευρωζώνης (πέραν του ότι καταρρακώνει την αξιοπιστία των ευρωηγετών που μόλις πριν από λίγες εβδομάδας απέρριπταν κατηγορηματικά το ενδεχόμενο αυτό) αλλά είναι ενέχει και σοβαρούς κινδύνους καθώς είναι άγνωστος ο χειρισμός του, εντός κι εκτός Ελλάδος…
Παράλληλα, οι ευρωπαίοι ηγέτες, οι κκ Μπαρόζο, Βαν Ρομπέι και Τρισέ δεν έκαναν κανένα βήμα στην κατεύθυνση της αποτελεσματικότερης οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης: συνεχίζουμε να έχουμε ένα κοινό νόμισμα χωρίς ενιαία οικονομική πολιτική. Ενδεικτικό το γεγονός ότι χρησιμοποιούν την ίδια φρασεολογία περί τήρησης της υπογραφής, εκπλήρωσης του χρέους, κοκ, που χρησιμοποιούσαν και για την Ελλάδα λίγο πριν… Απέτυχαν να αντιληφθούν το εύρος του προβλήματος που λέγεται πλέον Ιταλία, υπογραμμίζοντας ότι τα διάφορα μέτρα λαμβάνονται «αποκλειστικά» για την Ελλάδα.
Όμως οι ίδιοι έχουν παραδεχθεί ότι το πρόβλημα της Αθήνας είναι «συστημικό»! Παρόλα αυτά, την Πέμπτη 21 Ιουλίου δεν έκαναν καμία κίνηση για ένα σχέδιο για το σύνολο της ευρωζώνης και ένα πανευρωπαϊκό πλαίσιο ελέγχου, επίβλεψης και κεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών. Τίποτε από αυτά δεν έγινε και φοβάμαι ότι οι κερδοσκόποι θα ξανακτυπήσουν, όχι τόσο την Ελλάδα, όσο τους επόμενους αδύναμους κρίκους, την Ιταλία, την Ισπανία, και έπεται η Γαλλία… Σε εθνικό επίπεδο, η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου δεν έχει λόγους να θριαμβολογεί:
1ον: Δεν διαπραγματεύτηκε, πήρε ό,τι της προτάθηκε
2ον: Αποδεικνύεται αναξιόπιστη: ενώ μέχρι πρότινος απέρριπτε κατακεραυνώνοντας όποιον τολμούσε να πει τη λέξη «χρεοκοπία», ανεξαρτήτως επιθετικού προσδιορισμού, σήμερα αποδέχεται και την «επιλεκτική χρεοκοπία» και την αναδιάρθρωση και την ανάμειξη ιδιωτών… Μπορεί ο πρωθυπουργός να επαίρεται ότι η χώρα απαλλάχθηκε από το βραχνά της χρεοκοπίας όμως η μέγγενη της κοινωνικής εξαθλίωσης, της ανεργίας και της ύφεσης συνεχίζει να πνίγει το λαό…
