Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο www.zoomnews.gr, 23 Ιουλίου 2011
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Μόνο που στην περίπτωση της έκτακτης συνόδου των ηγετών της Ευρωζώνης, την Πέμπτη 21 Ιουλίου, υπάρχει ο κίνδυνος μη εφαρμογής του γνωστού ρητού για τον απλούστατο λόγο ότι μπορεί πλέον να είναι πάρα πολύ αργά – όχι για την Ελλάδα αλλά για το σύνολο της ευρωζώνης, καθώς εδώ και μήνες η ευρωπαϊκή Αριστερά, ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ, τονίζουν ότι δεν πρόκειται για ένα «ελληνικό πρόβλημα» αλλά για συστημικό. Εξ ου και η ανάγκη άμεσης αλλαγής του ίδιου του προσανατολισμού της ευρωζώνης: μακριά από το χρεοκοπημένο δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, μακριά από τις αγορές, που έχουν εξελιχθεί σε υπέρτατους κριτές, κοντύτερα στους ευρωπαίους πολίτες, οι οποίοι υφίστανται εξοντωτικά προγράμματα λιτότητας.
Παρόλα αυτά οι ηγέτες της ευρωζώνης φαίνεται ότι επιμένουν στην επιλεκτική αντιμετώπιση του κινδύνου, βάζοντας την Ελλάδα ξανά στη θέση του πειραματόζωου, στο οποίο τώρα, μετά από τα προγράμματα λιτότητας που βάθυναν την ύφεση, θα δοκιμαστεί η λύση της «επιλεκτικής χρεοκοπίας». Πρόκειται για μια «λύση», που, όπως τόνισαν Σαρκοζί, Μπαρόζο, Τρισέ, κ.α., αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, η οποία γίνεται έτσι το πρώτο μέλος της ευρωζώνης των δύο ταχυτήτων – μια χώρα με τον «ορό» της ευρωστήριξης σε βάθος πολλών δεκαετιών, χωρίς ουδείς αυτή τη στιγμή να μπορεί να πει με βεβαιότητα το πώς θα εφαρμοστούν όλες οι διατάξεις της απόφασης των 17. Εξ ου και η χρησιμότητα του πειραματόζωου…
Το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) εδώ και καιρό προτείνει σειρά μέτρων στην κατεύθυνση αυτή, όπως διαγραφή μεγάλου τμήματος του χρέους, έκδοση ευρωομολόγου, μεταφορά μεγάλου μέρους των εθνικών χρεών στην ΕΚΤ, δυνατότητα απευθείας δανεισμού των κρατών από αυτή με πολύ χαμηλά επιτόκια, αλλαγή της ίδιας της φιλοσοφίας της ΕΚΤ, κοινωνικοποίηση τραπεζών, εθνικοποίηση των τραπεζών εκείνων που, όπως η Deutsche Bank, από την καταστροφή αποκομίζουν κέρδη, καθώς και αναδιανομή του πλούτου. Στο πλαίσιο αυτό άλλωστε το ΚΕΑ έχει αναλάβει και την πρωτοβουλία για τη δημιουργία Ευρωπαϊκού Ταμείου Κοινωνικής Ανάπτυξης και Αλληλεγγύης, προκειμένου να τεθεί η ευρωοικοδόμηση σε νέες βάσεις. Ζητάμε, τέλος, αναθεώρηση των συνθηκών που θεμελιώνουν το νεοφιλελευθερισμό και τον μονεταρισμό στην Ευρώπη. Πρόκειται για προτάσεις που κάνουν και άνθρωποι όπως ο γνωστός οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς, φίλος του κ. Παπανδρέου, τον οποίο όμως ολοφάνερα ο πρωθυπουργός εδώ και καιρό πλέον αγνοεί…
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά κινήθηκε απολύτως εγκαίρως, προτείνοντας ριζική αλλαγή κατεύθυνσης. Σε αντίθεση και με την κυβέρνηση, που κατακεραύνωνε ως «μη πατριωτική» όποια διαφορετική από τη δική της άποψη για την επίλυση του προβλήματος του χρέους, και σε αντίθεση με τη Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά, που θέλει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, αλλά όχι του χρέους, και η οποία εσχάτως ανακάλυψε το ευρωομόλογο ενώ εμμένει σε χρεοκοπημένες συνταγές, όπως αυτή της μείωσης της φορολογίας, χωρίς να απαντά στο γιατί, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή μείωσε τους φορολογικούς συντελεστές, ούτε ανάπτυξη είχαμε ούτε ελαττώθηκε η φοροδιαφυγή…
Οι αποφάσεις της συνόδου της Πέμπτης δεν προσφέρουν βάση για ιδιαίτερες θριαμβολογίες αλλά μάλλον για σκεπτικισμό. Τι θα συμβεί αν οι καρχαρίες των αγορών μυρίσουν το ιταλικό αίμα; Πώς θα αντιδράσει τότε η ευρωζώνη, καθώς τα νούμερα, στην περίπτωση της Ρώμης, είναι ιλιγγιώδη; Και μάλιστα σε ένα διεθνές περιβάλλον που ουδόλως ευνοϊκό θα είναι με τις ΗΠΑ να γνωρίζουν πρωτοφανή οικονομικά προβλήματα (χρέους, ανάπτυξης, κ.α.); Ίσως τελικά να επαληθεύονται όσοι υποστηρίζουν ότι η σύνοδος της Πέμπτης ήταν μια κλασική ευρωσύνοδος: πάντα ένα βήμα πίσω από τα γεγονότα…και εις βάρος των ευρωπαίων πολιτών.
