Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο www.aixmi.gr, 29 Ιουλίου 2011
Αριστερός, κεντρώος, δημοκράτης, φιλελεύθερος με πίστη στην αξία των αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων, καθίστασαι ένας από τους στόχους προς φυσική εξόντωση του νορβηγού ακροδεξιού δολοφόνου Άντερς Mπέρινγκ Μπρέιβικ. Και σίγουρα όχι μόνον αυτού, αλλά και των ομοϊδεατών του στην Ευρώπη, των «πραγματικών Φιλανδών», των «προστατών των Άγγλων», της ιταλικής «Λίγκας του Βορρά», του αυστριακού «κόμματος της Ελευθερίας», του ολλανδικού «κόμματος για την Ελευθερία», του γαλλικού «Εθνικού Μετώπου», και όλων των υποστηρικτών της «υπεροχής της λευκής φυλής» ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού.
Αριστερή, γυναίκα, με πολιτική δραστηριότητα σε κόμμα που τάσσεται υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών, των μουσουλμάνων, εν γένει των μειονοτήτων – όπως και χιλιάδες άλλοι Ευρωπαίοι, όλοι μας, σύμφωνα με το πολυσέλιδο μανιφέστο που ανάρτησε ο Μπρέιβικ στο Διαδίκτυο λίγο πριν ξεκινήσει την Παρασκευή, 22 Ιουλίου, τη φονική του βόλτα από το Όσλο ως το νησάκι Ουτόγια, όλοι μας ήμασταν τα δυνητικά θύματά του. Μπορεί το κοντέρ του θανάτου να σταμάτησε στα 76 θύματα, αλλά αν είχε τη δυνατότητα ο Μπρέιβικ (άραγε ενήργησε εντελώς μόνος;) θα τα εκατονταπλασίαζε, θα ήθελε να είναι χιλιάδες ή και εκατομμύρια.
Αριστεροί, μουσουλμάνοι, μετανάστες, ξένοι που έρχονται να “κατακτήσουν” την ευρωπαϊκή ήπειρο, “αλλοιώνοντας” τον χριστιανικό της χαρακτήρα, “ευνουχίζοντας” και “θηλυκοποιώντας” τους Ευρωπαίους άρρενες, κ.ο.κ. – το παραλήρημα στις 1.518 σελίδες του μανιφέστου του νορβηγού ακροδεξιού κάθε άλλο παρά φαντασίωση και προϊόν ενός ταραγμένου νου είναι. Αποτελεί τη φονική αποκρυστάλλωση απόψεων που κυκλοφορούν ευρέως τα τελευταία χρόνια στη Γηραιά ήπειρο, όχι μόνο από κάποια περιθωριακά γκρουπούσκουλα αλλά από επίσημα χείλη ιθυνόντων.
Δεν ήταν, άραγε, ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον που έκανε λόγο για αποτυχία της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας του; Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ που καταδίκασε τη «multi-culti» προσέγγιση στη χώρα της; Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί που κάθε λίγο και λιγάκι, όταν πέφτει στις δημοσκοπήσεις, «θυμάται» αίφνης το θέμα της… «γαλλικής ταυτότητας»;
Στο δε επίπεδο βουλευτών, στελεχών, προσωπικοτήτων τα παραδείγματα ανοικτής ξενοφοβίας και ρατσισμού βρίθουν. Μόλις πέρσι, άλλωστε, τέτοιον καιρό, στη Γερμανία γινόταν μπεστ σέλερ του βιβλίο του Τίλο Σαραζίν, μέλους ως τότε του Δ.Σ. της Μπούντεσμπανκ, με τίτλο “Η Γερμανία αυτοκαταργείται”, ένα εμπρηστικότατο μανιφέστο κατά της τουρκικής παρουσίας και εν γένει των ξένων στη χώρα του και την Ευρώπη…
Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των προσεγγίσεων ο φόβος του Άλλου και δη του μουσουλμάνου, του εν δυνάμει τρομοκράτη – ιδιαίτερα μετά από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις ΗΠΑ – εκείνου που υπονομεύει ένα «ευρωπαϊκό χριστιανικό μοντέλο» που δεν υπάρχει παρά στη φαντασία ημι-αγράμματων εθνικιστών.
Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστική η αντίδραση ορισμένων ΜΜΕ τις πρώτες ώρες μετά από την τραγωδία, όπως αυτή της βρετανικής «Σαν», πρώτης εφημερίδα σε κυκλοφορία: «Σφαγή από την Αλ Κάιντα: Η 11η Σεπτεμβρίου της Νορβηγίας». Ή της αρθρογράφου Τζένιφερ Ρούμπιν στην «Ουάσινγκτον Ποστ»: «Πρόκειται για μια θλιβερή υπενθύμιση προς όσους πιστεύουν ότι είναι πολύ δαπανηρή η διεξαγωγή του πολέμου κατά των οπαδών του τζιχάντ».
Και οποία απογοήτευση: Ο δράστης ήταν Ευρωπαίος, λευκός, χριστιανός. Άρα… Με τίποτε τρομοκράτης, όπως θα συνέβαινε στην περίπτωση μουσουλμάνου, αλλά “διαταραγμένη προσωπικότητα”, “τρελός”, κ.ο.κ. Όπως, άλλωστε εμφανίστηκε και ο παρολίγον δολοφόνος της Αμερικανίδας βουλευτού Γκάμπριελ Γκίφορντ, φέτος τον Ιανουάριο, στην Αριζόνα των ΗΠΑ. Ωστόσο, ο Τζάρετ Λάουφνερ είχε υλοποιήσει την παρότρυνση της Σάρα Πέιλιν που είχε εμφανίσει την Γκίφορντ, μαζί με άλλους Δημοκρατικούς υποστηρικτές της μεταρρύθμισης του συστήματος Υγείας, στο στόχαστρο ενός πιστολιού…
Ούτε ο Μπρέιβικ, ούτε ο Λάουφνερ, ούτε ο Τίμοθι Μακ Βέι (168 νεκροί το 1995 στη βομβιστική επίθεση σε κυβερνητικό κτίριο στην Οκλαχόμα) ήσαν τρελοί, αλλά συμπτώματα της σύγχρονης αρρώστιας των δυτικών κοινωνιών: Της απόρριψης του ξένου, του μουσουλμάνου ή του αριστερού, στο όνομα μιας φαντασιακής χριστιανικής ενότητας που πρέπει να επανακατακτηθεί.
Και δεν πρόκειται για “περιθωριακά” άτομα αλλά για διογκούμενο ρεύμα – τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα σε Φιλανδία, Σουηδία, Αυστρία, το αποδεικνύουν. Ακόμη και στη χώρα μας η «Χρυσή Αυγή» εξέλεξε δημοτικό σύμβουλο στην Αθήνα που, μάλιστα, προσέρχεται προκλητικά στις συνεδριάσεις με… σωματοφύλακες!
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, κάποιοι επιμένουν να βάζουν στο στόχαστρό τους τον… ΣΥΡΙΖΑ ως… υποκινητή βιαιοτήτων και διασαλευτή της 37χρονης Ελληνικής Δημοκρατίας. Φανταστείτε αν στο μανιφέστο του Μπρέιβικ όπου ΛΑΟΣ και «Χρυσή Αυγή» αναγραφόταν τα αρκτικόλεξα ελληνικών αριστερών κομμάτων: ΛΑΟΣ και κομπανία θα έβγαζαν ουρανομήκεις κραυγές καταδίκης των “ύποπτων διασυνδέσεων” και η πλειονότητα των τηλεδημοσιογράφων -κι όχι μόνο- θα ζήταγε σε δωδεκάωρη σύνδεση την καταδίκη και τα τηλεοπτικά διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης. Τώρα που Μπρέιβικ τους αναφέρει ως φίλιες, συγγενικές δυνάμεις στην Ελλάδα, μούγκα στρούγκα ο κ. Καρατζαφέρης και η παρέα του…
