Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Καθημερινή, 16 Σεπτεμβρίου 2011
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της «Κ» της 4ης Σεπτεμβρίου διάβασα άρθρο του υπουργού Εξωτερικών, κ. Σταύρου Λαμπρινίδη, με τίτλο «Ο ρόλος της Ελλάδας στην “Αραβική Ανοιξη”». Μου προξένησε ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς την ίδια ημέρα ξεκινούσε στο Ισραήλ η επίσκεψη του υπουργού Αμυνας, κ. Πάνου Μπεγλίτη, ενώ οι σχέσεις Τελ Αβίβ και Αγκυρας επιδεινώνονταν ραγδαίως.
Είναι φανερό ότι η κεντρική ιδέα του άρθρου του κ. Λαμπρινίδη είναι να δείξει ότι τη στιγμή που αναβαθμίζονται σοβαρά οι σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ (στρατιωτικές, εξοπλιστικές συμφωνίες), η Αθήνα συνεχίζει να διατηρεί τους προνομιακούς της δεσμούς με τον αραβικό κόσμο, και μάλιστα μετά από τις σαρωτικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως ο κ. Λαμπρινίδης ηθελημένα συγκαλύπτει την πραγματικότητα; Φοβούμαι ότι ισχύει το δεύτερο. Σεβόμενη την οικονομία του χώρου σας, σταχυολογώ μερικά σημεία που, κατά τη γνώμη μου, απέχουν προκλητικά από την εξωτερική πολιτική την οποία υπηρετεί ο κ. Λαμπρινίδης. «Αναδείξαμε τη γεωστρατηγική θέση της χώρας και πολλαπλασιάσαμε το διπλωματικό μας απόθεμα» παρατηρεί λοιπόν αξιωματικά ο κ. υπουργός χωρίς άλλες λεπτομέρειες.
Τα γεγονότα τον διαψεύδουν: η Ελλάδα στην κρίση στη Λιβύη δεν βγήκε κατ’ ουδένα τρόπο κερδισμένη ή αναβαθμισμένη, αντιθέτως φάνηκε να σύρεται πίσω από τις νατοϊκές επιλογές, χωρίς πρωτοβουλία, παραχωρώντας τη Σούδα και άλλες διευκολύνσεις στις αμερικανο-βρετανο-γαλλικές δυνάμεις που επιχειρούσαν. Η Αθήνα μάλιστα, παρά τα γραφόμενα του κ. υπουργού, έσπευσε καθυστερημένα να αναγνωρίσει το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο (ΕΜΣ) των εξεγερμένων ΜΕΤΑ από την είσοδό τους στην Τρίπολη (ενώ, π.χ. ο Τούρκος ομόλογός του είχε επισκεφθεί δύο φορές τη Βεγγάζη και αναγνωρίσει το ΕΜΣ από τις 3 Ιουλίου). Αναφέρεται ο κ. Λαμπρινίδης στην ελληνική στάση στην εξέγερση των Αιγυπτίων, «κάναμε τότε μια σωστή πολιτική επένδυση που ήδη αποδίδει». Πού και πώς «αποδίδει»; Εκείνο που θυμόμαστε ήταν η αναγγελία, λίγο πριν την κατάρρευση του καθεστώτος Μουμπάρακ, ταξιδιού του κ. Παπανδρέου στο Κάιρο στις 6 Φεβρουαρίου, που αναβλήθηκε sine die… Σε ό,τι δε αφορά στην «ενίσχυση των δεσμών» με Κατάρ και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η κριτική περισσεύει…
Κρίσιμης σημασίας η στάση της Αθήνας στο Παλαιστινιακό ενόψει της επικείμενης συνεδρίασης της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, όπου ο πρόεδρος Αμπάς θα θέσει το θέμα της ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους. Ο κ. υπουργός αισιοδοξεί ανεδαφικά περί κοινής στάσης της Ε.Ε. (αγνοεί ότι εδώ και καιρό η κ. Αστον έχει αποτύχει και σε αυτό;), αποφεύγοντας να τοποθετηθεί: η Αθήνα τάσσεται υπέρ ή κατά της αναγνώρισης από τη Γ.Σ. του ΟΗΕ του καθεστώτος του «κράτους μη μέλους» (επιλογή Βατικανού) για τους Παλαιστίνιους, που τους δίνει τη δυνατότητα αυτόνομης παρέμβασης σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς όπως το Διεθνές Δικαστήριο; Οι διατυπώσεις του είναι ενδεικτικές του γεγονότος ότι πλέον η Αθήνα τηρεί ίσες αποστάσεις, «στρογγυλεύοντας» τις θέσεις της έναντι του Ισραήλ. Προφανώς (και) λόγω ΑΟΖ…
Εν κατακλείδι: ο κ. Λαμπρινίδης είτε δεν γνωρίζει είτε ηθελημένα συγκαλύπτει την πραγματικότητα των συγκεκριμένων επιλογών της Αθήνας στη Μέση Ανατολή. Κι επειδή το πρώτο δεν ισχύει, θα ανέμενε κανείς από τον συγκεκριμένο υπουργό Εξωτερικών, αν μη τι άλλο, περισσότερη σεμνότητα, προς το εσωτερικό της χώρας. Και, φυσικά, περισσότερη πολιτική στο εξωτερικό…
