Της Ρένας Δούρου. Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Η Εποχή, 18 Σεπτεμβρίου 2011
Μετά από χρόνια αδιεξόδου, λόγω της ισραηλινής αδιαλλαξίας, το παλαιστινιακό περνά σήμερα σε μια νέα φάση, η οποία μπορεί να έχει καταλυτική επίδραση στη Μέση Ανατολή, σε μια περίοδο που η περιοχή γνωρίζει πρωτόγνωρες αλλαγές, λόγω της «αραβικής άνοιξης» που ήλθε να ανατρέψει δεδομένα δεκαετιών. Η απόφαση του παλαιστίνιου προέδρου Μαχμούντ Αμπάς, να ζητήσει από τον ΟΗΕ την αναγνώριση πλήρως ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, είναι σίγουρο ότι θα λειτουργήσει ως θρυαλλίδα εξελίξεων.
Πρόκειται για ένα βήμα που φέρνει το Παλαιστινιακό στο επίκεντρο της διεθνούς σκηνής, ενώ τα τρία τελευταία χρόνια, μετά την ισραηλινή εισβολή στη Λωρίδα της Γάζας (στα τέλη του 2008), οι διμερείς διαπραγματεύσεις έχουν βαλτώσει. Αιτία, η εμμονή στη συνέχιση των εποικισμών από την ισραηλινή πλευρά: οι παλαιστίνιοι έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν μπορούν να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αν το Ισραήλ δεν πάψει αυτή την κατάφωρα παράνομη κατά το διεθνές δίκαιο πρακτική της δημιουργίας τετελεσμένων. Μπροστά στο παρατεινόμενο αδιέξοδο λόγω της ισραηλινής αδιαλλαξίας (με την ανοχή του αμερικανικού παράγοντα – ας μην ξεχνάμε ότι ο πρόεδρος Ομπάμα οπισθοχώρησε στο αίτημά του για πάγωμα των εβραϊκών οικισμών), η παλαιστινιακή πλευρά αποφάσισε να κάνει ένα άλμα προς τα εμπρός, γνωρίζοντας παράλληλα και τους κινδύνους που αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Έκρινε ωστόσο ότι τα πλεονεκτήματα, από την κατάθεση στον ΟΗΕ του αιτήματος για αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους, υπερτερούν των όποιων μειονεκτημάτων (π.χ. επιδείνωση των σχέσεων με ορισμένες χώρες, όπως οι ΗΠΑ, ή αρνητική αντίδραση της Χαμάς). Ο στόχος είναι σαφής: να απεγκλωβιστεί το παλαιστινιακό από το διμερές αδιέξοδο, να διεθνοποιηθεί και παράλληλα να αποκτήσουν οι Παλαιστίνιοι δική τους φωνή σε μια σειρά κρίσιμης σημασίας διεθνείς οργανισμούς, όπως είναι το Διεθνές Δικαστήριο. Μέχρι σήμερα, με το καθεστώς του «παρατηρητή» οι Παλαιστίνιοι ήσαν υποχρεωμένοι να μιλούν «δια αντιπροσώπου» στους διεθνείς οργανισμούς, συνήθως δια της Αιγύπτου ή της Ιορδανίας. Αν οι Παλαιστίνιοι αποσπάσουν τελικά το καθεστώς του «κράτους μη μέλους», που είναι το στάτους του Βατικανού, είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει ριζικά ο τρόπος χειρισμού της υπόθεσής τους: υπεισέρχονται νέοι παράγοντες (διεθνείς οργανισμοί) που θα διαμορφώσουν νέα δεδομένα και θα δυσκολέψουν την επίδειξη αδιαλλαξίας της ισραηλινής πλευράς, καθώς τίποτε δεν φανερώνει ότι η τελευταία έχει αποφασίσει να αλλάξει τη σημερινή στρατηγική των εποικισμών και του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, διαιωνίζοντας έτσι το πρόβλημα.
Σήμερα λοιπόν έχει έλθει η ώρα που οι Παλαιστίνιοι μετρούν τους φίλους και υποστηρικτές τους. Στις πράξεις και όχι στα λόγια. Μέχρι στιγμής, πάνω από 120 χώρες έχουν δηλώσει ότι στηρίζουν με σαφήνεια το δίκαιο αίτημα των Παλαιστινίων, αλλά μεταξύ τους δεν συγκαταλέγεται η Ελλάδα. Και τούτο συνιστά ένα λυπηρό παράδοξο. Τη στιγμή που ο ελληνικός λαός στέκεται με συνέπεια εδώ και χρόνια στο πλευρό του παλαιστινιακού αγώνα, η ελληνική κυβέρνηση τηρεί επαμφοτερίζουσα στάση, ανάλογα με το συνομιλητή που έχει απέναντί της: Όταν πρόκειται για ισραηλινούς αξιωματούχους, η έμφαση δίνεται στην ασφάλεια του εβραϊκού κράτους και υποβαθμίζεται η υπόθεση της παλαιστινιακής ανεξαρτησίας. Όταν, ωστόσο, πρόκειται για παλαιστίνιους αντιπροσώπους, το μήνυμα «θολώνει» και χρησιμοποιούνται αοριστίες, αν και είναι πλέον φανερό ότι για την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου η πλάστιγγα έχει γείρει προς τα ισραηλινά συμφέροντα. Σήμερα, με αφορμή την κατάθεση του δίκαιου αιτήματος των Παλαιστινίων στον ΟΗΕ, η κυβέρνηση έχει μια ευκαιρία να αποδείξει ότι δεν είναι δέσμια των όρων που έχει θέσει (σε αυτήν και την κυπριακή) το Ισραήλ σε σχέση με την εκμετάλλευση της κυπριακής ΑΟΖ. Να αποδείξει ότι μπορεί να ασκήσει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, στηρίζοντας εν τοις πράγμασι το δίκαιο παλαιστινιακό αγώνα σε αυτή την κρίσιμη καμπή του! Θέτοντας έτσι κριτήρια, αρχές και επιχειρήματα, και για τις δικές της διεκδικήσεις…
