Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 5 Οκτωβρίου 2011
Το σπίτι – Ευρώπη έχει πιάσει φωτιά, οι πυροσβέστες συζητούν ποιός είναι ο καλύτερος δρόμος για να φθάσουν σε αυτό και τι είδους σωλήνες πρέπει να χρησιμοποιήσουν όταν φθάσουν επ τόπου, στο μεταξύ το ισόγειο έχει αρχίσει να υφίσταται σοβαρές ζημιές ενώ σε αυτό έχουν εγκλωβιστεί και άνθρωποι.
Την ίδια στιγμή οι ιδιοκτήτες του διαμερίσματος του ισογείου, αντί να οργανωθούν κατά της επεκτεινόμενης φωτιάς, φαίνεται να κάνουν ό,τι μπορούν για να δημιουργήσουν καλύτερες συνθήκες επέκτασής της: συγκεντρώνουν τα εύφλεκτα υλικά, ανοίγουν το υγραέριο, χρησιμοποιούν σόμπες με ξύλα, κ.α.. Η συμπεριφορά τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παρανοϊκή αν όχι υπονομευτική έναντι των ανθρώπων που ζουν στο διαμέρισμα. Μοιάζει σα να θέλουν να κάνουν τα πάντα προκειμένου και το διαμέρισμα να καεί και μαζί του και οι άνθρωποι που ζουν σε αυτό…
Ευτυχώς για τον ελληνικό λαό η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έχει στην ιδιοκτησία της τη χώρα. Ωστόσο ο τρόπος που πολιτεύεται ουδόλως διαφέρει από τον προαναφερθέντα. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να εξαθλιώσει την κοινωνία και να υπονομεύσει το μέλλον των νέων. Ήδη, με την πολιτική λιτότητας, έχει οδηγήσει την κοινωνία στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, με την ανεργία να καλπάζει και τους ‘Ελληνες να γίνονται μετανάστες, αναζητώντας καλύτερο μέλλον. Ειδικά για τους νέους τα πράγματα είναι περισσότερο από τραγικά αφού η ανεργία πλήττει πάνω από το 40% και τα πράγματα θα γίνουν εφιαλτικότερα το 2012, καθώς η όλο και βαθύτερη ύφεση δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Είναι ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την κρίση, το γεγονός ότι εμφανίζει την ύφεση περίπου ως ένα… φυσικό φαινόμενο, το οποίο φέρνει ένα σωρό δεινά: Αυξάνει το δημοσιονομικό έλλειμμα, συρρικνώνει την αγορά, επιδεινώνει τους δείκτες της απασχόλησης, κ.ο.κ.
Ομως, είναι η κυβερνητική πολιτική, η εφαρμογή του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, η εφαρμογή όλων των τερατωδών περικοπών της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει, που οδηγεί στο βάθεμα της ύφεσης. Είναι δυνατόν να μην το γνωρίζουν αυτό οι κ.κ. Παπανδρέου, Βενιζέλος, Πάγκαλος και κομπανία; Αποκλείεται. Πέραν λοιπόν της παραπληροφόρησης, που εσκεμμένα επιχειρούν προκειμένου να παραπλανήσουν την κοινωνία – “δεν φταίμε εμείς, αλλά αυτή η κακιά ύφεση τα κάνει όλα αυτά” – η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να παίζει το ρόλο του πειραματόζωου, τον οποίο επέλεξε από την αρχή, ενόψει των καταλυτικών εξελίξεων στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Γιατί είναι πλέον κοινά αποδεκτό ότι το “πρόβλημα ελληνικό χρέος” συνιστά δομικό πρόβλημα της ευρωζώνης, που αποκαλύπτει τις συστημικές της ελλείψεις – ελλείψεις που την απειλούν με κατάρρευση, εξ ου και ο “πόνος” των Μέρκελ, Σαρκοζί για τη διάσωση του “στρατιώτη Παπανδρέου”. Μόνο που η συνταγή που προτείνουν (όχι μόνο στην Αθήνα πλέον, αλλά και στη Ρώμη και τη Μαδρίτη) – σκοτώνει τον ασθενή (εξαθλιώνει δηλαδή τις κοινωνίες, αλλά αυτό ουδόλως τους απασχολεί) και – προετοιμάζει το έδαφος για ριζική μεταρρύθμιση του μέχρι σήμερα γνωστού ως “ευρωπαϊκού μοντέλου” (ό,τι, τέλος πάντων, εννοούσαμε με αυτή τη φράση, δηλαδή, ύπαρξη σε διαφορετικούς βαθμούς, ανάλογα με την περίπτωση, κράτους πρόνοιας, κοινωνικών παροχών, δημόσιου τομέα, κ.α., σε αντίστιξη κυρίως με την κατάσταση στις ΗΠΑ). Σήμερα με τις πολιτικές που προωθεί το γερμανογαλλικό δίδυμο μοιάζει να εφαρμόζεται το σκληρότερο μοντέλο του καπιταλισμού της καταστροφής (αυτού που επιβάλλεται μετά από μια καταστροφή, φυσική ή οικονομική).
Τα χαρακτηριστικά του, έτσι όπως αναδεικνύονται μέσα από τις προσταγές της τρόικας, με αποδέκτες τα κακά Pigs αλλά και την Ιταλία, είναι τα εξής: Υψηλή ανεργία, συρρίκνωση όσο το δυνατόν του κόστους της εργασίας (δηλαδή μισθοί πείνας), ελαστικές αγορές εργασίας για να μπορούν οι επιχειρήσεις να απολύουν άνετα, εξαφάνιση του δημόσιου τομέα και των κοινωνικών παροχών, ιδιωτικοποίηση εθνικού πλούτου και τούτα με παράλληλη συνταγματοποίηση του λεγόμενου “χρυσού κανόνα”, προκειμένου να αποτρέπονται τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Επιστροφή, με άλλα λόγια, στον 19ο αιώνα, την εποχή του Καρόλου Ντίκενς, της εργασίας για ψίχουλα, της εκμετάλλευσης των εργατών χωρίς όρια, της εξαθλίωσης για ένα κομμάτι ψωμί.
Να είναι άραγε ο Ντίκενς ο αγαπημένος συγγραφέας του κ. Παπανδρέου;
