Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, 11 Οκτωβρίου 2011
Όταν γίνεται διαρκώς λόγος από διάφορους Ευρωπαίους πολιτικούς και αξιωματούχους για “έξυπνο κούρεμα”, “συντεταγμένη” ή “οργανωμένη” ή “ανεξέλεγκτη” χρεοκοπία της Ελλάδας,
όταν ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλιγκ παρατηρεί ότι την εποχή της πτώσης του τείχους του Βερολίνου υπήρχε μια αποφασιστικότητα που δεν υφίσταται σήμερα στην Ευρώπη,
όταν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο κατηγορεί τις αγορές ότι “καλλιεργούν τον πανικό” αναφορικά με τη συνεχιζόμενη κρίση χρέους της ευρωζώνης, υπογραμμίζοντας ότι οι αγορές δεν είναι “άμεμπτες” διότι “υποτιμούσαν τα προβλήματα χρέους”,
όταν ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, Χέλμουτ Σμιτ δηλώνει ότι «οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να βοηθήσουν την Ελλάδα, αλλιώς να τους πάρει ο διάολος»,
αντιλαμβάνεται κανείς ότι έχουν έλθει τα ‘πάνω – κάτω’. Ότι βιώνουμε μέρες που η ιστορία θα κατατάξει στην κατηγορία των κομβικών, με την έννοια ότι δρομολογούνται εξελίξεις που θα επηρεάσουν καθοριστικά και για πολύ καιρό τις κοινωνίες. Ποιά μορφή θα πάρουν; Προς ποια κατεύθυνση; Είναι δύσκολο να πει κανείς ακόμη.
Εκείνο πάντως που είναι σαφές είναι ότι ένα ολόκληρο σύστημα που είχε οικοδομηθεί στη δεκαετία του 1980, από τους Ρέιγκαν και Θάτσερ, αυτό του άκρατου νεοφιλελευθερισμού έχει πλέον φθάσει στο τέλος του, καθώς όχι μόνο δεν μπορεί να επιλύσει τις κρίσεις αλλά τις τροφοδοτεί κιόλας.
Σήμερα η Αριστερά βρίσκεται ενώπιον μιας ιστορικής συγκυρίας – εκείνης της αντιστοίχισής της με τα κοινωνικά κινήματα, τους αγανακτισμένους, τα κινήματα των πολιτών στις πλατείες, που εκφράζουν οργή και αγανάκτηση. Μόνο που επειδή “η αγανάκτηση δεν αρκεί”, όπως παρατηρεί και ο Πιέτρο Ινγκράο, το ιστορικό καθήκον των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων (για να δικαιολογήσουν και το λόγο ύπαρξής τους) είναι να καταφέρουν να αρθρώσουν αυτές τις κραυγές οργής και αγανάκτησης σε συντεταγμένα αιτήματα. Να δώσουν πολιτική διάσταση στις διαμαρτυρίες χωρίς όμως να τις καπελώσουν. Να τις συνοδεύσουν, χωρίς να τις ισοπεδώσουν μέσα από το ξύλινο συνήθως λόγο τους.
Αυτό το είναι το στοίχημα του αιώνα για την Αριστερά. Αν το χάσει, οι δυνάμεις ενός ανεξέλεγκτου, άγριου καπιταλισμού θα κυριαρχήσουν – αυτή τη φορά άνευ αντιπάλου και για τα καλά. Γι αυτό και το στοίχημα πάση θυσία δεν πρέπει να χαθεί για την Αριστερά. Διαφορετικά, δεν θα δύσει μόνο η ελπίδα άμεσης βελτίωσης της κατάστασης αλλά και κάθε προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο για πολλά – πολλά χρόνια…
