Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Η Αυγή, 15 Οκτωβρίου 2011
Είναι οι απανταχού κινητοποιήσεις των λαών – από την πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου ως την πλατεία Λίμπερτι, στην καρδιά του Μανχάταν, σε απόσταση αναπνοής από τη Γουόλ Στριτ, τον «ναό» του σύγχρονου καπιταλισμού των αγορών. Πρόκειται για κινητοποιήσεις απροσδόκητες, αφού κάποιες Κασσάνδρες, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, είχαν αποκλείσει κατηγορηματικά κάθε πιθανότητα να συμβούν, ενώ όταν ξεκίνησαν, άρχισαν να τις χλευάζουν: «αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα, του περασμένου και του προπερασμένου αιώνα».
Και όμως. Οι λαοί ξαναβγαίνουν στους δρόμους. Μπορεί τα επιμέρους αιτήματα να διαφέρουν, μεταξύ των διαδηλωτών στην Αίγυπτο, την Τυνησία, τη Συρία ή το Μπαχρέιν, και εκείνων του κινήματος «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ», ωστόσο δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς έναν κοινό πυρήνα: της οργής και της αγανάκτησης των εξεγερμένων ανθρώπων ενάντια στο κατεστημένο. Πολιτικό και οικονομικό.
Οι χιλιάδες που κατέβηκαν στους δρόμους κατά των δικτατόρων Μπεν Άλι και Μουμπάρακ βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με τους χιλιάδες που καταγγέλλουν το ανήθικο σύστημα της Γουόλ Στριτ, το οποίο οδηγεί στον πλουτισμό του 1% εις βάρος του 99%, όλων ημών δηλαδή. Πολιτική φαυλότητα, οικονομική αρπακτικότητα – πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: ενός πολιτικο-οικονομικού συστήματος, του νεοφιλελευθερισμού, της αγοράς που τα πανθ’ ορά.
Πρόσφατα, στις 26 Σεπτεμβρίου, μιλώντας στο BBC, ο Αλέσιο Ραστάνι, ένας άγνωστος μέχρι εκείνη τη στιγμή trader, έλεγε μια αλήθεια γνωστή σε εμάς, γιατί τη βιώνουμε καθημερινά: «Οι κυβερνήσεις δεν κυβερνούν τον κόσμο, η Goldman Sachs τον κυβερνά!». Για να συμπληρώσει λίγο αργότερα, με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Εμάς τους traders λίγο μας νοιάζει να λειτουργεί σωστά η οικονομία, να πηγαίνουν καλά τα πράγματα. Η δουλειά μας είναι να βγάζουμε χρήματα από αυτά. Προσωπικά ονειρεύομαι τη στιγμή αυτή εδώ και τρία χρόνια. Κάθε βράδυ πέφτω να κοιμηθώ και ονειρεύομαι άλλη μία ύφεση» (http://www.bbc.co.uk/news/business-15059135).
Όμως, στις σημερινές συνθήκες κρίσης, μια τέτοια ομολογία φαντάζει ύβρις. Ύβρις προς τους νέους που γνωρίζουν ότι θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους, ύβρις προς όλους όσοι δεν διαθέτουν επενδύσεις, assets και άλλα περίπλοκα χρηματοπιστωτικά «οχήματα» παραγωγής απίθανων κερδών, με έδρα φορολογικούς παραδείσους στα νησιά Καϊμάν ή στον Παναμά…
Ενάντια ακριβώς σε αυτό το πρότυπο, του εύκολου κερδοσκοπικού χρήματος, που κινείται παρασιτικά σε σχέση με την πραγματική οικονομία και το οποίο εκφράζει η Wall Street, έχει ξεσηκωθεί σήμερα η Main Street, οι απλοί άνθρωποι δηλαδή. Στην αρχή, όπως συμβαίνει πάντα, οι διαμαρτυρόμενοι ήταν μερικές δεκάδες. Μετά από την αδικαιολόγητη σύλληψη 700 ατόμων για «παρακώλυση κυκλοφορίας», το κίνημα μετατράπηκε σε αυτό που η Ναόμι Κλάιν, η συγγραφέας του «Δόγματος του Σοκ», δικαίως το ονόμασε ως ένα «σημαντικό πράγμα που συμβαίνει σήμερα στον κόσμο».
Οι διαδηλωτές της Νέας Υόρκης, της Βοστώνης, των άλλων αμερικανικών πόλεων, αλλά και της Βρετανίας και άλλων εβδομήντα πόλεων, που μετέχουν στις σημερινές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε όλο τον κόσμο, στοχεύουν σωστά. Στοχεύουν τα χρηματιστήρια, τους κερδοσκόπους-αρπακτικά, που πλουτίζουν, π.χ. από τη χρεωκοπία της Ελλάδας, τις τράπεζες, που αφού με κρατικούς πόρους διασώθηκαν στην κρίση του 2008, την οποία αυτές δημιούργησαν, τώρα αρνούνται να ανοίξουν τις στρόφιγγες της χρηματοδότησης επιχειρήσεων και ιδιωτών.
Εμείς που σήμερα διαδηλώνουμε, σε τόσες πόλεις της Ευρώπης κατά των πολιτικών λιτότητας, υπέρ μιας δημοκρατικής και αλληλέγγυας “εναλλακτικής πρότασης που χρειάζεται ενάντια σε αυτή την καπιταλιστική κρίση”, όπως τονίζει στην ανακοίνωσή του το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, γνωρίζουμε πολύ καλά τι θέλουμε. Οι στόχοι μας είναι κάτι παραπάνω από σαφείς – είναι ιστορικά νόμιμοι. Γιατί όταν το 99% κατεβαίνει στους δρόμους, το φάντασμα παύει να πλανάται πάνω από τη γη, παίρνει σάρκα και οστά, γίνεται η πραγματικότητα.
