Της Ρένας Δούρου, Ελευθεροτυπία, 5 Νοεμβρίου 2011
Η εικόνα, λίγο μετά τη 1 τα ξημερώματα, από τη Βουλή, ήταν πραγματικά σουρρεαλιστική: Όρθιοι, βουλευτές, υπουργοί αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός χειροκροτούσαν αλλήλους, χαμογελώντας με ικανοποίηση, ενώ –κατόπιν- ο κ. Παπανδρέου, με το χέρι στην καρδιά, τους ευχαριστούσε!
Αν κάποιοι εξωγήινοι παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα εκείνη τη στιγμή στην Αθήνα (άλλωστε, η πρωτεύουσά μας βρισκόταν στο επίκεντρο της προσοχής σχεδόν όλων των διεθνών ΜΜΕ, που ανέμεναν εναγωνίως την απόφαση των κυβερνητικών βουλευτών), θα πίστευαν ότι ο κ. Παπανδρέου είχε πετύχει κάποιο τεράστιο κατόρθωμα, ότι είχε επαναδιαπραγματευτεί προς όφελος της κοινωνίας τη δανειακή σύμβαση της 26ης Οκτωβρίου, ότι είχε πετύχει σημαντική ελάφρυνση των βαρών, ή τέλος πάντων κάτι ανάλογης εμβέλειας…
Αν όμως κάποιος τους εξηγούσε ότι:
– Οι 153 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αλληλοχειροκροτούνται, για την ψήφο εμπιστοσύνης που μόλις είχαν δώσει, προς μια κυβέρνηση, τη σύνθεση της οποίας δεν γνώριζαν!
– Τα τελευταία 24ωρα, πολλοί από αυτούς από τους 153, είχαν επιδοθεί σε διαγωνισμό για το ποιός θα επικρίνει περισσότερο και εντονότερα τον Γ. Παπανδρέου (που τώρα χειροκροτούσαν)!
– Επιπλέον, αυτοί οι ίδιοι απειλούσαν τον (καταχειροκροτούμενο) πρωθυπουργό ότι θα τον καταψηφίσουν , επειδή αποφάσισε να προσφύγει σε δημοψήφισμα (ενώ κανείς εξ αυτών δεν είχε αντιδράσει αναλόγως όταν έρχονταν προς ψήφιση τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα και τα πολυνομοσχέδια «προσαρμογής»)
…τότε, ένα είναι βέβαιο: Θα έμπαιναν στο διαστημόπλοιό τους και θα αναχωρούσαν τάχιστα, για άλλον πλανήτη.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο.
Εμείς είμαστε καταδικασμένοι να ακούμε στη Βουλή, κυβερνητικούς βουλευτές να αναφέρονται στον Γ. Παπανδρέου αποκαλώντας τον «οραματικό ηγέτη»…
Είμαστε καταδικασμένοι να υφιστάμεθα τους αδέξιους τακτικισμούς του κ. Σαμαρά που, καταπίνοντας τη μπλόφα του κ. Παπανδρέου, διακηρύττει την προθυμία του να υπογράψει τη δανειακή σύμβαση. Μια σύμβαση – ταφόπλακα κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, που δένει χειροπόδαρα τη χώρα στο άρμα της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας και που εκχωρεί μέρος της εθνικής κυριαρχίας, σύμφωνα και με την άποψη πολλών ψηφοφόρων της Ν.Δ. ή και προσωπικών οπαδών του.
Είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθούμε ξανά και ξανά το ίδιο έργο: Έναν «οραματικό» πρωθυπουργό να κάνει τα πάντα για να διατηρήσει τον θώκο του κι έναν –επίσης- «οραματικό» αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κάνει –επίσης- τα πάντα για να αποκτήσει αυτός τον πρωθυπουργικό θώκο. Να παίζουν παιχνίδια εντυπώσεων, αλλά να μην ξεφεύγουν διόλου από τον… «οραματικό» μονόδρομο, που οι ίδιοι χάραξαν και επιβάλλουν στην κοινωνία.
Τελευταία, ανακαλύπτουμε ότι είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθούμε ακόμη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να συμπεριφέρεται όχι μόνο ως πολιτειακός παράγων αλλά και όχι ως πολιτικός. Να κλίνει δηλαδή προς θέσεις και απόψεις που εκφράζουν μέρος των πολιτικών δυνάμεων και όχι το σύνολό τους, όπως ο ρόλος του επιτάσσει.
Μόνη διέξοδος που μπορεί να μας βγάλει από αυτή την καταδίκη, είναι η προσφυγή στις κάλπες με απλή αναλογική. Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων, για να πούμε «όχι» και στους δήθεν μονόδρομους και τους δήθεν σωτήρες μας!
