Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα www.aixmi.gr, 29 Νοεμβρίου 2011
Αυτό ήταν, λοιπόν. Η άρνηση «αρχής» του κ. Σαμαρά να υπογράψει δήλωση αποδοχής της μνημονιακής πολιτικής αποδείχθηκε, τελικά, επιχείρημα του ίδιου βεληνεκούς με το «λεφτά υπάρχουν» του κ. Παπανδρέου, προεκλογικά: απλά ξεφούσκωσε! Είχαν προηγηθεί το «αναπόφευκτο» της εφαρμογής των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου και η αποδοχή της δημιουργίας μιας κυβέρνησης με τη στήριξη του κόμματός του προκειμένου να εφαρμοστεί η αποτυχημένη πολιτική του κ. Παπανδρέου (πολιτική, την οποία ο ίδιος επέκρινε δριμύτατα).
Δεν σκοπεύω να επαναλάβω εδώ τα όσα κατά κόρον έχουν ήδη γραφτεί περί της αλλαγής στάσης του κ. Σαμαρά, περί της υποχώρησής του από τα όσα διακήρυττε σε υψηλότατους τόνους, περί της περίεργης θέσης του έναντι μιας κυβέρνησης την οποία στηρίζει αλλά στην οποία, ταυτόχρονα, ασκεί κριτική (!) – είναι σίγουρο ότι οι ψηφοφόροι του κόμματός του θα έχουν τον τελικό λόγο για τη στάση του αυτή, όταν γίνουν εντέλει οι εκλογές: δεν είναι διόλου σίγουρο ότι αυτές θα διεξαχθούν στις 18 Φεβρουαρίου, όπως υποστηρίζει (μέχρι τώρα) ο κ. Σαμαράς.
Εκείνο που ενδιαφέρει είναι αυτό που ανέδειξε με την υποχώρησή του ο κ. Σαμαράς. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα νέο μοντέλο ευρωπαϊκής συμπεριφοράς εκ μέρους των ισχυρών ηγετικών χωρών προς εκείνες που υποχρεώνονται να παίζουν το ρόλο των ιθαγενών, των δεύτερης κατηγορίας εταίρων, που εξαναγκάζονται (μέσω οικονομικού εκβιασμού) να ακολουθούν και να συμμορφώνονται – σε εντολές, κατευθύνσεις, πολιτικές, πέρα από τη λαϊκή νομιμοποίηση. Πρόκειται για όραμα που παρασάγγας απέχει από τις αρχές και τις αξίες των ιδρυτών- πατέρων της ευρωπαϊκής ιδέας, όταν στα ερείπια της Ευρώπης μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο επιθυμούσαν η ευρωπαϊκή ιδέα να λειτουργήσει αποτρεπτικά έναντι αρχικά του γερμανικού εθνικισμού (που είχε προκαλέσει τους δύο Παγκόσμιου Πολέμους) και κατόπιν έναντι κάθε είδους εθνικισμού, από όποια χώρα κι αν προερχόταν.
Η υποχώρηση του κ. Σαμαρά στο θέμα της ενυπόγραφης δέσμευσης έρχεται, ως μια ακόμη ψηφίδα, να ολοκληρώσει την εικόνα μιας Ελλάδας που λειτουργεί ως η… πρωτοπορία του νέου τρόπου διακυβέρνησης της Ευρώπης -και όχι μόνο της Ευρωζώνης. Η Ελλάδα ταπεινώνεται, όχι περιστασιακά, αλλά στο πλαίσιο σχεδίου παραδειγματισμού: η απαίτηση περί γραπτών δηλώσεων των κομμάτων εξουσίας, συνιστά τον προπομπό της «νέας» ευρωπαϊκής διακυβέρνησης – τα εισαγωγικά έχουν να κάνουν με το ότι ουσιαστικά αυτή παραπέμπει στις αποικιοκρατικές μεθόδους του 19ου αιώνα, όταν οι μεγάλες δυνάμεις απαιτούσαν μεν από τους υποτελείς τους την υιοθέτηση συγκεκριμένων αποφάσεων που τις εξυπηρετούσαν, ήθελαν όμως να κάνουν να φαίνεται ότι επρόκειτο δήθεν για δικές τους αποφάσεις, τις οποίες ελάμβαναν μόνοι τους…
Η αποτελεσματική, όπως αποδείχθηκε, πίεση στον Αντ. Σαμαρά να υπογράψει γραπτή δήλωση αποδοχής ουσιαστικά της μνημονιακής πολιτικής και της συνέχισής της, δεν καταρράκωσε απλά το κύρος του ως επικεφαλής του κόμματος εξουσίας που είναι η Ν.Δ., αλλά ουσιαστικά αποκάλυψε την ηθική κατάπτωση στην οποία έχει πλέον περιέλθει η γερμανογαλλική ηγεσία της ΕΕ. Αυτή, δηλαδή, ακριβώς που θέλει σήμερα άρον – άρον να επιβάλλει, μέσω νέων συνθηκών, μια Ευρώπη τριών (;) ταχυτήτων, μια Ευρώπη αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, μέσω της συνταγματοποίησης μάλιστα του περιβόητου «χρυσού κανόνα», μια Ευρώπη της επιτήρησης, της περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας (αφού οι προϋπολογισμοί θα διορθώνονται στις Βρυξέλλες και όχι στα εθνικά Κοινοβούλια), μια Ευρώπη λιτότητας και εξαθλίωσης των κοινωνιών. Μια Ευρώπη άρνησης της Δημοκρατίας, ακριβώς αυτή για την οποία κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ο Χάμπερμας, όταν αναφέρεται στην ανάγκη «διάσωσης της αξιοπρέπειας της Δημοκρατίας».
«Η ελληνική καταστροφή μας προειδοποιεί αναφορικά με τη μετά-δημοκρατική οδό που έχουν επιλέξει η Άγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί. Η συγκέντρωση εξουσίας σε έναν κύκλο αρχηγών κρατών που επιβάλλουν τις συμφωνίες τους στα εθνικά Κοινοβούλια, δεν είναι η ορθή οδός», παρατηρούσε ο γερμανός φιλόσοφος στις αρχές Νοεμβρίου, στην Frankfurter Allgemeine Zeitung.
Τελικά, ο Αντώνης Σαμαράς δεν υπέγραψε απλά την απόφαση «συμμόρφωσής» του, αλλά κι εκείνη μιας αντιδημοκρατικής ευρωπαϊκής διακυβέρνησης που ασκούν οι σημερινοί κυρίαρχοι (Βερολίνο, Παρίσι) μέσα από εκβιαστικές ταπεινώσεις. Όμως αυτή η «μετα-δημοκρατική οδός» δεν οδηγεί μόνο στην καταρράκωση της Δημοκρατίας, αλλά και στην εξαφάνιση της ίδιας της ευρωπαϊκής ιδέας…
