Της Ρένας Δούρου, Η Αυγή, 21 Δεκεμβρίου 2011
Οι εικόνες, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στα δορυφορικά κανάλια, προκαλούν σοκ αλλά είναι κι ενδεικτικές της αλλαγής που έχει συντελεστεί τους τελευταίους δέκα μήνες στην Αίγυπτο: μια νεαρή διαδηλώτρια σέρνεται στην άσφαλτο ενώ οι στρατιώτες την ξεγυμνώνουν και την κλωτσούν στην κοιλιά…
Δέκα μήνες έχουν περάσει από την πτώση του προέδρου Μουμπάρακ, ωστόσο η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται σε αναταραχή. Καθώς η εκλογική διαδικασία, που ξεκίνησε στις 28 Νοεμβρίου, βρίσκεται σε εξέλιξη (θα ολοκληρωθεί στις 3 Ιανουαρίου), η πλατεία Ταχρίρ και οι διαδηλωτές έρχονται ξανά στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Από την περασμένη Παρασκευή, δέκα άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους ενώ 500 έχουν τραυματιστεί, λόγω της βίαιης καταστολής του κινήματος «Καταλάβετε», στην Ταχρίρ κι έξω από κυβερνητικά κτίρια. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο στρατός, ο οποίος διοικεί «μεταβατικά» τη χώρα, κάνει χρήση βίας προκειμένου να διαλύσει διαδηλωτές. Ωστόσο, οι συγκρούσεις των τελευταίων ημερών ξεχωρίζουν: τη βία δεν την ασκεί πλέον η λαομίσητη «Αμν αλ Μερκάζι», η Κεντρική Ασφάλεια, που ευθύνεται για το θάνατο τουλάχιστον 40 διαδηλωτών και τον τραυματισμό εκατοντάδων άλλων στα τέλη Νοεμβρίου, αλλά η στρατιωτική αστυνομία, δηλαδή ο στρατός… Η σημερινή κατάσταση απέχει έτη φωτός από ό,τι συνέβαινε οκτώ μήνες πριν: το τότε σύνθημα «ο στρατός και ο λαός είναι ένα», ηχεί τουλάχιστον ειρωνικά σήμερα…
Όλα δείχνουν ότι τα τελευταία επεισόδια (την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές η βίαιη καταστολή των διαδηλωτών συνεχιζόταν) δεν είναι παρά ένα από τα συνεχιζόμενα επεισόδια της δύσκολης και επώδυνης μετά Μουμπάρακ περιόδου. Το σίγουρο είναι ότι το διαζύγιο μεταξύ των νεαρών διαδηλωτών, των ακτιβιστών, εκείνων που πρωτοστάτησαν στις διαμαρτυρίες στην πλατεία Ταχρίρ κατά του αρτηριοσκληρωμένου καθεστώτος, και των στρατιωτικών του Ανώτατου Συμβουλίου Ενόπλων Δυνάμεων, το οποίο κυβερνά με σιδερένια πυγμή, είναι πλέον γεγονός. Και βέβαια δεν είναι τυχαίο το επαναλαμβανόμενο αίτημα των διαδηλωτών, να εγκαταλείψουν οι στρατιωτικοί την εξουσία…
Πράγματι, σε πολλά επίπεδα, κυρίως εκείνα της ελεύθερης έκφρασης, λίγα πράγματα φαίνονται να έχουν αλλάξει σε σχέση με το αυταρχικό καθεστώς. Για παράδειγμα, μόλις την περασμένη Τετάρτη ο 26χρονος μπλόγκερ Μάικελ Νάμπιλ, που κρατείται από τον Μάρτιο «για προσβολή του στρατού», καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλακή από στρατιωτικό εφετείο. Και μπορεί η ποινή του να μειώθηκε κατά έναν χρόνο, ωστόσο οι ανησυχίες των υποστηρικτών του είναι μεγάλες, γιατί ο Νάμπιλ έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τον Αύγουστο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη φυλάκισή του. Μόλις δε τον Σεπτέμβριο η Διεθνής Αμνηστία έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου, παρατηρώντας ελάχιστη διαφορά στην αντιμετώπιση των αντιφρονούντων σε σχέση με το παρελθόν…
Ωστόσο, οι στρατιωτικοί μάλλον δεν θα επέλεγαν να κάνουν τόσο βάρβαρη επίδειξη δύναμης, αν δεν είχαν προηγηθεί τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των εκλογών, που έδειξαν τη συρρίκνωση των δημοκρατικών δυνάμεων, εκείνων που είχαν πρωτοστατήσει στην εξέγερση της πλατείας Ταχρίρ… Τα αποτελέσματα αυτά, που έφεραν στην κορυφή τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τους σαλαφιστές του αλ Νουρ, και τα οποία δεν θα ανατραπούν στους δύο γύρους (που διεξάγονται κυρίως στην επαρχία), ήταν μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη για το δημοκρατικό στρατόπεδο, τόσο σε επίπεδο κομμάτων (του «Αιγυπτιακού μπλοκ», που συσπειρώνει αντιϊσλαμικές, μη αριστερές δυνάμεις και του αριστερού «Η επανάσταση συνεχίζεται», όπου μετέχουν η Λαϊκή Συμμαχία των Σοσιαλιστών, το Σοσιαλιστικό κόμμα, κ.ά.) όσο και μεμονωμένων προσωπικοτήτων (π.χ. ο ιδρυτής του κινήματος «Κεφάγια», «Αρκετά», Ζωρζ Ισάκ ηττήθηκε στη γενέτειρα του, το Πορτ Σάιντ). Συνολικά, οι δυνάμεις αυτές συγκεντρώνουν στον πρώτο γύρο 29.3%…
Τη μερίδα του λέοντος της εκλογικής επιρροής αποσπούν οι Αδελφοί και οι Σαλαφιστές, που εκφράζουν τη συντηρητική στροφή της κοινής γνώμης, η οποία, σύμφωνα με την έρευνα του Ινστιτούτου Gallop του Αμπού Ντάμπι, αφού στήριξε μαζικά την επανάσταση του Φεβρουαρίου, δεν κάνει το ίδιο με τις σημερινές διαδηλώσεις κατά των στρατιωτικών, καθώς εκείνο που την ενδιαφέρει είναι η σταθεροποίηση της οικονομίας.
Εξ ου και η πολύ παθητική στάση των δύο σχηματισμών έναντι της βίαιης καταστολής των διαδηλώσεων, στις οποίες δεν μετέχουν άλλωστε… Οι καιροί ου μενετοί λοιπόν για τους Αιγύπτιους αριστερούς και δημοκράτες που δύσκολα θα αναστρέψουν, τουλάχιστον άμεσα, την τάση αυτή…
