Αποσπάσματα συνέντευξης της Ρένας Δούρου, μέλους της Πολιτικής Γραμματείας, υπεύθυνης Ευρωπαϊκής Πολιτικής, στον δημοσιογράφο Κώστα Σαββόπουλο, στο ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» σχετικά με το μέλλον της ευρωζώνης τη χρονιά που έρχεται, τις προτάσεις της Αριστεράς, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τις εξελίξεις με την κυπριακή ΑΟΖ.
Για το μέλλον της ευρωζώνης το 2012:
Χρονιά «αιτιολογημένης απαισιοδοξίας» χαρακτηρίζει το 2012 ο γνωστός οικονομολόγος και σύμβουλος το πάλαι ποτέ του Γιώργου Παπανδρέου, Τζοζεφ Στίγκλιτζ, ο οποίος θεωρεί ότι η ευρωζώνη έχει εισέλθει σε έναν φαύλο κύκλο και ότι και τη νέα χρονιά θα επαναληφθεί το ίδιο σχέδιο, δηλαδή «λιτότητα, αποδυνάμωση της πραγματικής οικονομίας, περισσότερη ανεργία και διαιώνιση των δημοσιονομικών προβλημάτων».
Και πράγματι κάτι τέτοιο είναι πολύ πιθανό να συμβεί από τη στιγμή που η γερμανική και γαλλική Δεξιά, που σήμερα κρατούν τα ηνία της Ευρώπης, επιμένουν, όπως σωστά παρατηρείτε στη «δημοσιονομική ορθοδοξία» της δια βίου λιτότητας που όχι μόνο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια – και δεν είναι αριστεροί οικονομολόγοι που το λένε αυτό – σε διάλυση την ευρωζώνη. Αλλά το κυριότερο είναι ότι οδηγεί σε ραγδαία φτωχοποίηση τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Στην Ελλάδα ήδη βιώνουμε τις συνέπειες της δημοσιονομικής πειθαρχίας, όπως άλλωστε αποφασίστηκε και στην τελευταία σύνοδο κορυφής της 9ης Δεκεμβρίου. Άρα το κοινωνικό και όχι μόνο οικονομικό κραχ στην Ευρώπη δυστυχώς κάθε άλλο παρά αποκλείεται.
Για την αλλαγή ευρωπαϊκής πλεύσης, αρχής γενομένης από την 30η Ιανουαρίου:
Απέναντι στο δογματικό πείσμα της Γερμανίας και της Γαλλίας, το οποίο βέβαια έχει πολιτικές και ταξικές ρίζες καθώς ενισχύει συνειδητά το κερδοσκοπικό μοντέλο των αγορών και ενός ασύδοτου τραπεζικού συστήματος σε βάρος των κοινωνιών, οι τελευταίες έχουν να αντιπαρατάξουν τους συντονισμένους σε ευρωπαϊκό επίπεδο αγώνες τους. Μόνο με μια γενικευμένη πίεση, με κινητοποιήσεις, αρθρωμένες σε σειρά προτάσεων, όπως αυτές που εδώ και 24 μήνες καταθέτει το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, σχετικά με ένα νέο ευρωπαϊκό μοντέλο ρήξης με το νεοφιλελεύθερο πρότυπο και έμφασης στην ανάπτυξη, την αλληλεγγύη και την απασχόληση, οι λαοί, οι κοινωνίες μπορούν να επιβάλλουν την αλλαγή πλεύσης της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Οι λαοί μπορούν να βάλουν τη δική τους κόκκινη γραμμή εκεί ακριβώς που ξεκινά η συντριβή τους από τις πολιτικές που έχουν για παράδειγμα πρότυπο το γερμανικό ντάμπινγκ των μισθών! Η ελπίδα αλλαγής βρίσκεται στους δρόμους και στις πλατείες αλλά και στα εθνικά κοινοβούλια και την Ευρωβουλή. Το κοινό μέτωπο είναι απέναντι στους νεοφιλελεύθερους δήθεν μονόδρομους. Υπάρχει και άλλος δρόμος και είναι αυτός που προτείνει η πολιτική και κοινωνική Αριστερά και τα κινήματα.
Για τις σημερινές κεντροδεξιές, τεχνοκρατικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη:
Αυτό που συντελείται τους τελευταίους μήνες σε Ιταλία και Ελλάδα είναι η έμπρακτη υποχώρηση της δημοκρατικής ιδέας καθώς παρακάμπτεται συνειδητά, υπό την καθοδήγηση Βρυξελλών, Βερολίνου, Παρισιού και αγορών, η λαϊκή ετυμηγορία. Αλλά ας μη ξεχνάμε ότι κι εκεί που έγιναν εκλογές όπως π.χ. στην Ισπανία ή την Πορτογαλία οι λαοί είχαν ουσιαστικά να επιλέξουν μεταξύ καρκίνου ή καρδιακής προσβολής – με την έννοια ότι τα κόμματα εξουσίας είχαν… προσυμφωνήσει τη συνέχιση της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής λιτότητας… Άρα ούτε σε αυτές τις περιπτώσεις μπορούμε να πούμε ότι λειτούργησε πραγματικά η Δημοκρατία. Και ακριβώς στο σημείο αυτό έγκειται η ιστορική ευθύνη σήμερα της Αριστεράς. Να καταφέρει, η κατακερματισμένη πολιτική Αριστερά, που δεν τη συναντάμε μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, να αντιστοιχηθεί με την κοινωνική Αριστερά προκειμένου να δημιουργηθούν όσο το δυνατόν ευρύτερα μέτωπα αμφισβήτησης και απόρριψης αυτών των καταστρεπτικών πολιτικών. Το ΚΕΑ και οι προτάσεις μπορούν να λειτουργήσουν σε δύο επίπεδα: πρώτον, ως συνεκτικός κρίκος κοινής δράσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο και, δεύτερον, με τις ρεαλιστικές, όπως παρατηρήσατε, προτάσεις του να προωθήσει μια εναλλακτική, αξιόπιστη πρόταση εξουσίας. Δεν είναι εύκολο αλλά είναι ρεαλιστικό και – το κυριότερο – απαραίτητο. Διαφορετικά λαοί και κοινωνίες οδηγούνται στην δια βίου εξαθλίωση.
Για τη δημιουργία ενιαίου προοδευτικού μετώπου κατά της μνημονιακής πολιτικής:
Όπως ήδη ανέφερα, είναι επείγουσα ανάγκη η κατακερματισμένη Αριστερά να αντιστοιχηθεί επιτέλους και την κοινωνική αριστερά, εκείνη των κινημάτων κατά των διοδίων ή των χαρατσιών στα ακίνητα μέσω της ΔΕΗ. Γνωρίζω ότι σε πολιτικό επίπεδο, προς το παρόν, το ΚΚΕ και η ΔΗΜΑΡ έχουν απορρίψει τη σχετική πρόταση του προέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα. Θεωρώ όμως ότι είναι είμαστε ακόμη στην αρχή: οι πιέσεις από τη βάση και στους δύο αυτούς χώρους είναι τέτοιες που σύντομα οι ηγεσίες θα αναγκαστούν να αναθεωρήσουν τη στάση τους. Οι ευθύνες της Αριστεράς σήμερα είναι ιστορικές και οι ηγεσίες θα κριθούν.
Για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το κυπριακό:
Να παρατηρήσω καταρχήν, ότι σε περίοδο κρίσης και ραγδαίων εξελίξεων η Ελλάδα καλείται να χαράξει και να εφαρμόσει εξωτερική πολιτική με το 0.17% του προϋπολογισμού, με υπουργούς με «ημερομηνία λήξεως» και – το κυριότερο – χωρίς σαφές όραμα για ρόλο στη Μεσόγειο, όπου αλλάζουν ραγδαία τα δεδομένα. Σε ό,τι αφορά την κυπριακή ΑΟΖ και τις εντάσεις, η Ελλάδα πρέπει να αναλάβει εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα δίνουν έμφαση στην πολιτική του διαλόγου, της δημιουργίας σχέσεων εμπιστοσύνης και συνεργασίας με τη γείτονα, π.χ. για κοινή οριοθέτηση ΑΟΖ. Αυτή είναι η μόνη και σιγουρότερη οδός για το μέλλον. Η Αθήνα οφείλει να αγνοήσει τις διάφορες «σειρήνες» υπερεθνικισμού και λαϊκισμού που ωθούν σε συγκρουσιακές λύσεις, μέσα π.χ. από μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ, που πέραν του ότι είναι επικίνδυνες, είναι αδιέξοδες. Το κυπριακό αέριο οφείλει και μπορεί να λειτουργήσει ως πεδίο συνεννόησης και όχι αντιπαράθεσης με άκρως επικίνδυνες συνέπειες ευρύτερα για τη νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου.
Και μια σύντομη παρατήρηση με αφορμή τις δηλώσεις Γιλμάζ: είναι αποκαλυπτικές του τρόπου με τον οποίο το βαθύ κράτος στην Τουρκία αντιμετώπιζε τις σχέσεις με τη χώρα μας εκείνη την περίοδο. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει και η υπόθεση Εργκενεγκόον είναι αποκαλυπτική του πώς κινείται η σημερινή τουρκική κυβέρνηση. Μένουν να γίνουν όμως πολλά στην Τουρκία στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο πρόσφατος βομβαρδισμός κούρδων αμάχων είναι ενδεικτικός. Πρέπει να δουλέψουμε μαζί τις σχέσεις μας με γνώμωνα τα ανθρώπινα δικαιώματα, την καλή γειτονία και το διεθνές δίκαιο. Και όχι συγκρουσιακές, κοντόφθαλμες ρεβανσιστικές λογικές.
