Συνέντευξη της Ρένας Δούρου, Newpost.gr, 6 Ιανουάριου 2012
Συνέντευξη στον Βαγγέλη Βιτζηλαίο
-Σε τι μπορεί να ελπίζει ο έλληνας πολίτης το 2012; Θα συνεχιστεί το «κατρακύλισμα στη βαρβαρότητα», κατά τη γνωστή ρήση του Ένγκελς;
Σήμερα, όλοι μας ζούμε στο πετσί μας, στην καθημερινότητά μας, αυτό που αορίστως ονομάζουμε «κρίση» και που εμπράκτως διαπιστώνουμε μέσα από το πλήρες ξεχαρβάλωμα όλων όσα συνιστούσαν ένα υποτυπώδες κοινωνικό κράτος. Οι οιωνοί για φέτος είναι χειρότεροι από πέρσι. Το «κατρακύλισμα στη βαρβαρότητα» όχι μόνο θα συνεχιστεί αλλά είναι σίγουρο πως θα επιδεινωθεί. Για παράδειγμα, σε προσωπικό επίπεδο, πολλές φίλες μου αναβάλλουν για αργότερα τη γέννηση ενός παιδιού, γιατί απλά δεν μπορούν να το μεγαλώσουν. Θα γνωρίζετε σίγουρα ότι βρεφονηπιακοί σταθμοί των δήμων κλείνουν, ότι οι νέες μητέρες δεν έχουν καμία κρατική στήριξη, κ.ά. Στο δε εργασιακό μου περιβάλλον -εργάζομαι σε εκδοτικό οίκο-, έρχομαι καθημερινά σε επαφή, στις τράπεζες, στις εφορίες, με ανθρώπους που έχουν φθάσει στα όριά τους: δεν μπορούν πλέον να πληρώνουν τα διάφορα χαράτσια, δεν μπορούν να καλύψουν τις άμεσες ανάγκες τους!
Την ίδια στιγμή, κι ενώ μισθοί και συντάξεις συρρικνώνονται, δεν έχει τέλος η φοροκαταιγίδα: μόνο στις αρχές του 2012 θα κληθούμε να πληρώσουμε 15 διαφορετικούς φόρους! Και να σκεφθείτε ότι ακόμη δεν έχει επιστρέψει η Τρόικα, που στις αποσκευές της φέρνει και άλλα αιτήματα περικοπών, μειώσεων μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών… Σε αντίθεση με όσα έλεγε ο κ. Βενιζέλος, το βαρέλι δεν έχει πάτο! Και αυτό το ζούμε όλοι, στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα.
-Οι δανειστές θα «εγκρίνουν» την προσφυγή στις κάλπες σε σύντομο χρονικό διάστημα;
Εκείνο που ενδιαφέρει τους δανειστές μας είναι η υιοθέτηση από τη χώρα μας της νέας δανειακής σύμβασης και του δεύτερου μνημονίου, το οποίο –απ’ ό,τι φημολογείται, αφού γιατί η κυβέρνηση το κρατά επτασφράγιστο μυστικό- είναι τρισχειρότερο από το πρώτο. Αν σκεφθεί κανείς την κοινωνική και ανθρωπιστική καταστροφή που έχει επιφέρει το πρώτο μνημόνιο που ψήφισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αντιλαμβάνεται τι θα σημάνει το δεύτερο. Μόλις λοιπόν η κυβέρνηση Παπαδήμου υπογράψει τη νέα σύμβαση που προέκυψε από τη ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής της 26ης Οκτωβρίου, και η χώρα βρεθεί χειροπόδαρα δεμένη στο άρμα της λιτότητας τουλάχιστον έως το 2020, τότε και μόνο τότε θα δοθεί ο λόγος στους πολίτες. Τυπικά από την κυβέρνηση Παπαδήμου, ουσιαστικά από την Τρόικα, που θα έχει ολοκληρώσει το «έργο» της.
-Δεδομένων των υψηλών ποσοστών -αθροιστικά- των κομμάτων της Αριστεράς στις δημοσκοπήσεις, υπάρχει δυνατότητα γεφυρών συνεργασίας ανάμεσά τους;
Συστηματικά ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας απευθύνει κάλεσμα προς τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς για τη συγκρότηση ενός αντι-μνημονιακού μετώπου προκειμένου να αποτραπεί η σημερινή καταστροφική πολιτική. Μέχρι τώρα ΚΚΕ και Δημοκρατική Αριστερά, για τους δικούς τους λόγους, έχουν απορρίψει την πρόσκληση αυτή. Ωστόσο, σήμερα ζούμε στιγμές ιστορικές. Ανατρέπονται κεκτημένα δεκαετιών. Συρρικνώνεται το όποιο κοινωνικό κράτος, παρά τις αδυναμίες του. Δύο εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στα όρια της φτώχειας. Δεν είναι η στιγμή για μικροπολιτικούς και μικροκομματικούς σχεδιασμούς. Είναι η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Γιατί οι πολίτες θα ζητήσουν ευθύνες από εκείνες τις ηγεσίες της Αριστεράς που συμπεριφέρθηκαν εγωιστικά, αυτιστικά θα έλεγα, σε βάρος του λαού.
-Μία πρόβλεψη για την ευρωζώνη και την κρίση χρέους το 2012;
Χωρίς να θέλω να είμαι μάντης κακών, νομίζω πως όλες οι ενδείξεις μας λένε ότι φέτος θα κριθεί το μέλλον της ευρωζώνης, μέσα από την έκβαση της κρίσης χρέους. Δυστυχώς, οι ηγεσίες της Γερμανίας και της Γαλλίας έχουν επιλέξει τη λάθος λύση, για την αντιμετώπιση μιας κρίσης που δεν είναι πλέον κρίση χρέους αλλά ανάπτυξης. Και το τρίπτυχο λιτότητα–ύφεση–ανεργία όχι μόνο δεν φέρνει ανάπτυξη αλλά, αντιθέτως, βαθαίνει την υπάρχουσα κρίση, οδηγώντας το ευρώ σε διάλυση και τις ευρωπαϊκές κοινωνίες σε φτωχοποίηση.
Ήδη το πειραματόζωο που λέγεται «Ελλάδα» ζει τις ολέθριες συνέπειες της καταστροφικής αυτής συνταγής… Αν οι λαοί δεν ξεσηκωθούν, δεν αντισταθούν σε αυτή την προδιαγεγραμμένη καταστροφή, θα ισοπεδωθούν. Ο Μπρεχτ λέει, σε ένα γνωστό του ποίημα:
«Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο
Δεν έχουμε ελπίδα.
Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει
Θα χαθούμε».
Αυτό καλούμαστε όλοι μας να πράξουμε τούτη τη χρονιά.
-Η Ελλάδα μπορεί να βγει ωφελημένη από το ενεργειακό κοίτασμα της Κύπρου;
Εκείνο που προέχει είναι η οικοδόμηση των προϋποθέσεων καλής γειτονίας και σταθερότητας στην κρίσιμης σημασίας νοτιο-ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Η χώρα μας έχει κάθε συμφέρον από τη διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή, μακριά από τις «σειρήνες» του εθνικισμού και του λαϊκισμού και τις ρεβανσιστικές φωνές του τύπου «ο εχθρός του εχθρού μου φίλος μου».
Το ενεργειακό κοίτασμα της Κύπρου θα ωφελήσει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και όλους τους γείτονες, αν χρησιμοποιηθεί ως πεδίο συνεννόησης και όχι αντιπαράθεσης, στο πλαίσιο του σεβασμού του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας που διέπει την εκμετάλλευση των ΑΟΖ.
-Οι καλές σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ -και κατ’ επέκταση με τις ΗΠΑ- μπορούν να έχουν καλά αποτελέσματα για την Ελλάδα στο ενεργειακό «παιχνίδι»;
Όπως επεσήμανα και παραπάνω, οι διεθνείς σχέσεις δεν πρέπει να στηρίζονται σε «παίγνια» των οποίων στόχος είναι τα οφέλη μέσα από τη σύγκρουση. Οι προσφάτως καλές σχέσεις της χώρας μας με το Ισραήλ δεν εγγράφονται δυστυχώς σε ένα ευρύτερο πλαίσιο παράλληλης βελτίωσης των σχέσεων με τις αραβικές χώρες, που βρίσκονται σε αναβρασμό λόγω «αραβικής άνοιξης». Πρόκειται για αποσπασματική πολιτική, «ουράς» στην πολιτική των ΗΠΑ, που δεν είναι αντάξια μιας πραγματικά ανεξάρτητης ενεργειακής πολιτικής. Το μόνο που καταφέρνει η Αθήνα είναι να αποξενωθεί από τον αραβικό κόσμο, χωρίς να είναι σίγουρη για τα όποια, πρόσκαιρα οφέλη.
-Τι θα πρέπει να περιμένουμε στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεδομένων των αποκαλύψεων Γιλμάζ και των ενεργειακών ζητημάτων;
Οι αποκαλύψεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας, παρότι επιχείρησε μάλλον αδέξια να τις ανασκευάσει, είναι αποκαλυπτικές του στυγνού τρόπου που λειτουργούσε τη δεκαετία του 1990 το βαθύ κράτος, σε αγαστή σύμπνοια με μαφιόζικους και παρακρατικούς κύκλους, σε βάρος της χώρας μας και όχι μόνον. Παράλληλα, τίθενται ερωτήματα και για το σήμερα. Λόγου χάρη, η πρόσφατη, στα τέλη Δεκεμβρίου, σφαγή κούρδων αμάχων στα σύνορα με το Ιράκ από βομβαρδισμούς του τουρκικού στρατού, μαρτυρά πόση δουλειά πρέπει να κάνει η Τουρκία στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η εξωτερική μας πολιτική αναφορικά με την Τουρκία, και το ενεργειακό είναι μέρος της, πρέπει να είναι αυτόνομη και πολύπλευρη/πολυεπίπεδη, να δίνει έμφαση στο διεθνές δίκαιο και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να αρθρώνεται γύρω από μια οραματική στόχευση. Ωστόσο, λίγα μπορούμε να περιμένουμε όταν, σε μια περίοδο τέτοιων ριζικών ανακατατάξεων στη γειτονιά μας, μόλις το 0.17% του προϋπολογισμού πηγαίνει στην εξωτερική πολιτική, ή όταν οι υπουργοί έχουν, όπως οι σημερινοί, αυτής της μη εκλεγμένης κυβέρνησης, σύντομη ημερομηνία λήξεως…
