Οι συναντήσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη συζήτησεις άνευ αντικρύσματος
Πράγματι, εκείνο που παρατηρούμε είναι αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ‘πατέντα’ του 2011. Δηλαδή επαναλαμβανόμενες διμερείς συναντήσεις, είτε μεταξύ Μέρκελ και Σαρκοζί είτε ενός από τους δύο με άλλους παράγοντες της πολιτικό-οικονομικής σκηνής. Η μόνη διαφορά είναι ότι μέχρι και τη σύνοδο της 9ης Δεκεμβρίου δεν γινόταν καθόλου λόγος για ανάπτυξη, σήμερα οι δύο ηγέτες αρχίζουν να αναφέρονται στην ανάπτυξη και την απασχόληση. Πρόκειται όμως για λόγια άνευ αντικρύσματος. Το δίδυμο Μέρκελ – Σαρκοζί μετά από πάνω από 24 μήνες κρίσης, την οποία μάλιστα οι ίδιοι επιδείνωσαν με τις αποτυχημένες επιλογές τους, αντιδρά και αργά και με ανεπάρκεια καθώς βρίσκεται πλέον πολύ πίσω από τις διαλυτικές της ευρωζώνης εξελίξεις. Και η επιβίωση της ευρωζώνης λίγη σημασία θα είχε αν δεν είχε να κάνει με την επιβίωση των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Οι όποιες ιδέες λοιπόν των δύο δεξιών ηγετών πέσουν στο τραπέζι από δω και στο εξής, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, για τον απλούστατο λόγο ότι κινούνται στην τροχιά της λάθος πολιτικής τους που προκαλεί και επιτείνει τον φαύλο κύκλο της λιτότητας – ύφεσης – χρέους. Στο πλαίσιο αυτό, με σύμφωνα τύπου «Ευρώπη +» («Ευρώπη συν») και δημοσιονομικές συμφωνίες σαν κι αυτή που αποφασίστηκε στις 9 Δεκεμβρίου, τα οποία δίνουν έμφαση στην ανταγωνιστικότητα και τη δημοσιονομική πειθαρχία, οι οποίες ακριβώς ακυρώνουν κάθε είδους διαφορετικής πολιτικής που θα οδηγήσει σε ανάπτυξη και απασχόληση. Στην καλύτερη περίπτωση οι ηγέτες της δεξιάς επιχειρούν να χρυσώσουν το χάπι για να περάσουν τις ισοπεδωτικές τους πολιτικές στις κοινωνίες και στη χειρότερη, συνειδητά παραπλανούν, χωρίς να έχουν καμία πρόθεση να αλλάξουν ριζικά πολιτική ρότα.
Νικολά Σαρκοζί: ο «πρόεδρος της αύξησης της αγοραστικής δύναμης των Γάλλων»
Ο κύριος Σαρκοζί, όπως άλλωστε και η κυρία Μέρκελ δεν δρουν στη βάση του θυμικού τους ή της ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας τους, αλλά στη βάση πολιτικών προγραμμάτων και ιδεολογιών. Και πολύ συχνά πολίτες, δημοσιογράφοι και πολιτικοί κάνουμε το λάθος αναπαράγοντας έναν στερεοτυπικά εθνικιστικό λόγο να προσωποποιούμε τις πολιτικές αθωώνοντας κατευθύνσεις και επιλογές.
Και σήμερα λοιπόν στην Ευρώπη παρατηρούμε το εξής: ενώ είναι η μόνη περιοχή του κόσμου που βρίσκεται αντιμέτωπη με την ύφεση – σε αντίθεση με τις ΗΠΑ και την Κίνα – οι ηγεσίες των δύο χωρών, που θεωρούνται η «ατμομηχανή» της επιμένουν τυφλά σε μια αποτυχημένη πολιτική: εκείνη της σκληρής λιτότητας και της επιβολής της δημοσιονομικής πειθαρχίας, σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη που τους διακατέχει.
Σε ό,τι αφορά στον Νικολά Σαρκοζί πράγματι το έργο του την τελευταία 5ετία είναι απολύτως αρνητικό. Εξελέγη με στόχο να γίνει ο «πρόεδρος της αύξησης της αγοραστικής δύναμης» των Γάλλων, και οι Γάλλοι βλέπουν την ακρίβεια να καλπάζει, την ανεργία να διογκώνεται ενώ ήδη υφίστανται τις συνέπειες δύο διαδοχικών πακέτων λιτότητας φέτος, του Αυγούστου και του Νοεμβρίου. Ο στόχος πλέον του δεξιού προέδρου είναι, προκειμένου να έχει κάποιες πιθανότητες επανεκλογής τον Απρίλιο, να διατηρήσει η Γαλλία τα 3 Α της χρηματοπιστωτικής της ικανότητας. Για το λόγο αυτό ο γάλλος πρόεδρος κάνει ό,τι μπορεί για να ικανοποιήσει, όχι τους Γάλλους πολίτες αλλά τις αγορές. Από αυτές ελπίζει στην πολιτική του επιβίωση. Η επιβίωση όμως του Σαρκοζί θα σημάνει την περαιτέρω συντριβή του επιπέδου ζωή των Γάλλων.
Γι’ αυτό και οι τελευταίοι, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ετοιμάζονται να του δείξουν την έξοδο από το Προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων.
Μοιραία η εμμονή του Βερολίνου
Μπορεί το γερμανικό μοντέλο να ευημερεί, δεν ευημερούν όμως οι γερμανοί εργαζόμενοι που βλέπουν τους μισθούς τους καθηλωμένους εδώ και πάνω από δέκα χρόνια και τις κοινωνικές παροχές να φθίνουν. Και όλα τούτα στο βωμό της μεγιστοποίησης των εξαγωγών. Το τραγικό είναι ότι το μοντέλο αυτό, που η Γερμανία επιχειρεί να επιβάλλει σε όλη την Ευρώπη μέσω του «χρυσού κανόνα» της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της επιβολής αυτόματων κυρώσεων, έχει ημερομηνία λήξεως. Και αυτή η ημερομηνία λήξεως βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την επιδείνωση της κρίσης, που ήδη έχει πλήξει την Ιταλία και αγγίζει τη Γαλλία. Η επιτυχία του γερμανικού μοντέλου των τεράστιων πλεονασμάτων προϋποθέτει τα ελλείμματα των οικονομιών του νότου. Αν το σύστημα καταρρεύσει συνολικά, όπως ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή, η Γερμανία δεν θα βγει αλώβητη.
Με άλλα λόγια, η εμμονή του Βερολίνου, η οποία πηγάζει από ιδεολογική προσκόλληση στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο αλλά και τον καθαρά γερμανικό φόβο της επιστροφής σε έναν υψηλό πληθωρισμό, η εμμονή λοιπόν του Βερολίνου να μην προχωρήσει στην αναδόμηση του ευρωπαϊκού μοντέλου σε νέες, βιώσιμες βάσεις, μέσα από σημαντικές μεταρρυθμίσεις, όπως αυτή της ΕΚΤ, στην κατεύθυνση της ανάπτυξης και της απασχόλησης, στην κατεύθυνση δηλαδή ενός ριζικά διαφορετικού μοντέλου, θα αποβεί μοιραία.
Όχι όμως μόνο για το Βερολίνο αλλά και για τους ευρωπαϊκούς λαούς γενικότερα.
Η Ελλάδα αποδέκτης εκβιαστικών τελεσιγράφων
Όπως φάνηκε και στην πρόσφατη συνάντηση στο Βερολίνο, των Μέρκελ και Σαρκοζί, η γραμμή πλεύσης των δανειστών μας και των πολιτικών τους πατρώνων δεν έχει αλλάξει : σκληρός εκβιασμός μέχρι τέλους. Και ποιο θα είναι αυτό το τέλος;
Η πλήρης εξαθλίωση της κοινωνίας μας, μέσα από τη χαριστική βολή της κατάργησης του κατώτατου μισθού, της πλήρους διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, μετά το δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της
συρρίκνωσης του κόστους εργασίας.
Με άλλα λόγια σήμερα, οι έλληνες πολίτες βρίσκονται μπροστά σε ένα δίλημμα ζωής για τις επόμενες δεκαετίες: ή θα χρεοκοπήσουμε εξαιτίας της καταστροφικής πολιτικής της Τρόικας που στηρίζουν οι κκ Παπαδήμος, Παπανδρέου, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, ή θα σωθούμε, στέλνοντάς τους ένα ισχυρό μήνυμα απόρριψης στις κάλπες. Ή χρεοκοπούμε ή σωζόμαστε. Και τούτη τη φορά δεν πρόκειται για ένα από τα τόσα εκβιαστικά διλήμματα που έθετε η κυβέρνηση Παπανδρέου και συνεχίζει να θέτει η κυβέρνηση Παπαδήμου. Αλλά για ένα δίλημμα ζωής ή θανάτου για την ελληνική κοινωνία. Η εκτρωματική κυβέρνηση πρέπει να απομακρυνθεί μια ώρα αρχύτερα από την εξουσία. Όσο μένει, τόσο περισσότερο χρεοκοπούμε. Όσο μένει τόσο περισσότερο καταστρεφόμαστε. Αυξάνεται η φτώχεια και η ανεργία. Βιώνουμε πρωτόγνωρα φαινόμενα δραστικής φτωχοποίησης. Όλα αυτά θα επιδεινώνονται όσο παραμένει η κυβέρνηση Παπαδήμου στην εξουσία. Η μόνη λύση είναι η ανατροπή της μέσα από τις κάλπες.
Συγχωροχάρτι στον Γ. Μπαράκ
Η άφιξη στη χώρα μας του Γιεχούντ Μπαράκ, υπουργού Άμυνας του Ισραήλ δεν περιποιεί τιμή στην ελληνική κυβέρνηση. Ο Μπαράκ ευθύνεται για το θάνατο εκατοντάδων αμάχων κατά την ισραηλινή εισβολή στη Λωρίδα της Γάζας, στα τέλη Δεκεμβρίου 2008 αρχές 2009. Ευθύνεται για τη φονική επίθεση των ισραηλινών κομάντο κατά του στολίσκου της Ελευθερίας, τον Μάιο του 2010. Η επίθεση αυτή είχε προκαλέσει το θάνατο εννέα τούρκων ακτιβιστών και σήμανε την ψύχρανση των σχέσεων Ισραήλ και Τουρκίας.
Είναι δυνατόν ο όποιος στόχος αναβάθμισης των σχέσεων της Ελλάδας με το Ισραήλ να αγνοεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση αυτή του Ισραήλ «αγνοεί» με τη σειρά της συστηματικά τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, παραβιάζει κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου, δεν διστάζει να εξαπολύει κάθε λίγο «στοχευμένες επιθέσεις», όπως τις χαρακτηρίζει στη Λωρίδα της Γάζας;
Αντί των συναντήσεων αυτών με υψηλόβαθμους ισραηλινούς αξιωματούχους, η ελληνική κυβέρνηση θα ήταν προτιμότερο να επιχειρούσε να οικοδομήσει μια στέρεα εξωτερική πολιτική φιλίας με τους γείτονές της στην ταραγμένη λεκάνη της νοτιο-ανατολικής Μεσογείου, λαμβάνοντας υπόψη της την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διεθνούς δικαίου – ακριβώς δύο τομείς στους οποίους έχει αποτύχει οικτρά, όπως καταγγέλουν διεθνείς οργανισμοί και ΜΚΟ – η κυβέρνηση Νετανιάχου. Ποιος ο λόγος η κυβέρνηση Παπαδήμου να δίνει τέτοιου είδους εύκολα συγχωροχάρτια;
