Αποσπάσματα συνέντευξης Ρένας Δούρου, μέλους της Πολιτικής Γραμματείας, υπεύθυνης Ευρωπαϊκής Πολιτικής Συνασπισμού, στο ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο», στους δημοσιογράφους Δ. Κουκλουμπέρη και Κ. Σαββόπουλο:
• Για τα γερμανικά σχέδια εκ νέου περιστολής της εθνικής κυριαρχίας μέσω αυξημένου δημοσιονομικού ελέγχου:
Να θυμηθούμε καταρχήν την αντιμετώπιση εκείνων που μόλις πριν από λίγους μήνες έθεταν το θέμα επιτροπείας: τους κατηγορούσαν για κινδυνολογία και λαϊκισμό. Και το τελευταίο 24ωρο διαπιστώνουμε αμηχανία των δημοσιογράφων μεγάλων ΜΜΕ και υποβάθμιση στις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών. Παρά τις προσπάθειες του Βερολίνου χθες να υποβαθμίσει το θέμα, είναι βέβαιο ότι τέτοιες βλέψεις υφίστανται. Πρόκειται για αυτό που έχουμε, στο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΕΑ, επισημάνει εδώ και καιρό. Ότι δηλαδή πλέον στην κρίση την οικονομική επικάθεται και σοβαρή κρίση δημοκρατίας. Περιστέλλονται δικαιώματα των λαών, στην Ελλάδα και την Ιταλία ήλθαν στην εξουσία μη εκλεγμένοι πρωθυπουργοί, στην Ισπανία και την Πορτογαλία οι πολίτες ψήφισαν κόμματα που είχαν δεσμευθεί προεκλογικά ότι θα ακολουθήσουν την ίδια πολιτική λιτότητας… Τώρα έχουμε, αν τελικά επαληθευθούν οι σχεδιασμοί, άλλο ένα βήμα στην κατεύθυνση μείωσης της εθνικής κυριαρχίας. Σήμερα της Ελλάδας, αύριο άλλων δημοσιονομικά άτακτων χωρών. Θα έλεγα ότι μοιάζει με ένα κατήφορο που δεν έχει τέλος.
Απέναντι σε αυτούς τους σχεδιασμούς γίνεται έτσι επιτακτική η ανάγκη οι κοινωνίες, οι λαοί να αντιδράσουν, να αγωνιστούν, να αντισταθούν, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο κατά της δημοκρατικής υποχώρησης. Η οποία δεν θα είναι συγκυριακή, υπονομεύει κεκτημένα δεκαετιών σε εθνικό επίπεδο αλλά και όσα είχαν κατακτηθεί με πολλούς αγώνες και σε ευρωπαϊκό. Οι λαοί και οι κοινωνίες θέλω να πιστεύω ότι δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη.
• Για το όψιμο και υποκριτικό ενδιαφέρον της ηγεσίας της Ε.Ε. για την απασχόληση και την ανάπτυξη κατά την αυριανή σύνοδο κορυφής που θα θεμελιώσει τη δημοσιονομική πειθαρχία και τη λιτότητα:
Δεν πρόκειται απλά για αντίφαση αλλά για συνειδητή μεθόδευση αποπροσανατολισμού των ευρωπαίων πολιτών. Μετά από δεκάδες συνόδους κορυφής και Γιούρογκρουπ σε αυτούς τους 24 μήνες πρωτοφανούς κρίσης, την εβδομάδα που πέρασε η κ. Μέρκελ πέρασε σε μια επικοινωνιακή αντεπίθεση, βάζοντας για πρώτη φορά στα χείλη της τις λέξεις «ανάπτυξη» και «απασχόληση». Μεταξύ άλλων είπε ότι πρέπει να αλλάξει και το εργατικό δίκαιο πανευρωπαϊκά και μάλιστα προς όφελος των νέων ευρωπαίων. Η αυριανή σύνοδος στις Βρυξέλλες λοιπόν χρησιμοποιεί φραστικά τα θέματα της ανάπτυξης και της απασχόλησης αλλά απλά για επικοινωνιακούς λόγους. Χαρακτηριστικό μάλιστα της μικρής σημασίας που δίνεται στην ανάπτυξη και την απασχόληση είναι και το γεγονός ότι όσα μέτρα έχουν διαρρεύσει, δεν συνοδεύονται από τους ανάλογους πόρους ώστε να είμαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται για κουβέντες του αέρα… Πρόκειται λοιπόν για τη χρυσόσκονη με την οποία οι Μέρκελ, Σαρκοζί και οι λοιποί ηγέτες της ΕΕ επιχειρούν να πασπαλίσουν τα πολύ σκληρά, για τους ευρωπαίους πολίτες, μέτρα που περιλαμβάνει το γερμανικής έμπνευσης δημοσιονομικό σύμφωνο. Ακριβώς οι λεπτομέρειες αυτού του συμφώνου της δρακόντειας δημοσιονομικής πειθαρχίας, με τις κυρώσεις, την επέμβαση στα εσωτερικά των χωρών αναφορικά με τους προϋπολογισμούς τους, θα συζητηθούν αύριο ενόψει της υπογραφής του συμφώνου στη σύνοδο που θα διεξαχθεί στις αρχές Μαρτίου.
Αυτό το διακρατικό σύμφωνο καταργεί κάθε μορφή του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου και συνιστά ταφόπλακα στις διεκδικήσεις των λαών. Είναι μάλιστα ενδεικτικό ότι η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων διοργανώνει σήμερα στις Βρυξέλλες Ημέρα Δράσης κατά του συμφώνου που ενισχύει τη λιτότητα. Μάλιστα η γενική γραμματέας της Συνομοσπονδάις, Μπερναντέτ Σεγκόλ δήλωσε χαρακτηριστικά ότι «η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει να επιβάλλει μέτρα που δεν λειτουργούν, που βυθίζουν τις χώρες βαθύτερα στη κρίση και φτωχοποιούν όλο και περισσότερο κόσμο».
Να σας θυμίσω εδώ ότι οι άνεργοι στη χώρα μας πλησιάζουν πια το ένα εκατομμύριο, ότι στην Ισπανία έχουν περάσει τα πέντε εκατομμύρια και ότι στη Γαλλία πλησιάζουν τα τρία εκατομμύρια… Και βέβαια σε όλες τις χώρες εκείνοι που πλήττονται περισσότερο από την ανεργία είναι οι νέοι. Και οι νέοι δεν έχουν τίποτε να περιμένουν από την αυριανή σύνοδο.
• Για την υποκριτική απόφαση μη ένταξης της ελληνικής περίπτωσης στην ημερήσια διάταξη της συνόδου της 30ης Ιανουαρίου:
Το γεγονός αυτό δείχνει πρόθεση να παρουσιαστεί η ελληνική περίπτωση αποκομμένη από ό,τι συμβαίνει σήμερα και επηρεάζει συνολικά την Ευρωζώνη, τον πυρήνα της, τη Γαλλία και την Ιταλία. Σε τούτο έχουν όμως συμβάλλει τα μέγιστα και οι έλληνες κυβερνώντες. Οι εκλεγμένοι, όπως ο κ. Παπανδρέου και οι μη εκλεγμένοι, όπως ο κ. Παπαδήμος. Να εμφανιστεί δηλαδή ότι πρόκειται για ελληνικό και όχι για ευρωπαϊκό πρόβλημα και να αποκοπεί από τις περιπτώσεις της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας ή της Ιρλανδίας. Όπως και με ό,τι ισχύει και προανέφερα για το θέμα της απασχόλησης, πρόκειται περί τεράστιας υποκρισίας. Διότι το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό αλλά ευρωπαϊκό, συστημικό. Κάτι που ακόμη και σήμερα, 24 μήνες μετά, αρνούνται να το παραδεχθούν οι ευρωηγεσίες.
Εντωμεταξύ στην Ελλάδα είμαστε οι πρώτοι που πληρώνουμε το κόστος μιας ιδεολογικής εμμονής. Σήμερα το ζούμε εντονότερα με το πολύ κρύο, ενώ διεθνή μέσα, όπως η επιθεώρηση Lancet ή ο Γκάρντιαν, κάνουν λόγο για ανθρωπιστική κρίση, με άστεγους συμπολίτες μας να αναζητούν στέγη και τροφή στις παγωμένες γωνιές της Αθήνας. Νεοέλληνες, λοιπόν, νεόπτωχοι και νεοάστεγοι.
Την ίδια στιγμή στην κορυφή της εξουσίας, η εκτρωματική κυβέρνηση του μη εκλεγμένου πρωθυπουργού Παπαδήμου, και επιμένω σε αυτό, γιατί η κρίση της δημοκρατίας είναι εξίσου σημαντική με την κρίση της οικονομίας, καθώς δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και απασχόληση μέσα σε αυταρχικό πλαίσιο διακυβέρνησης, επιμένει να συζητά – γιατί δεν μπορώ να πω σοβαρά ότι διαπραγματεύεται – με την Τρόικα τους όρους της κοινωνικής χρεοκοπίας της χώρας. Δηλαδή της νέας δανειακής σύμβασης που θα αυξήσει τον αριθμό των πολιτών που θα σπρώχνονται για μερικά λαχανικά, θα αυξήσει τους νεοάστεγους και τους νεόπτωχους στα παγκάκια και θα δέσει την Ελλάδα στο άρμα της λιτότητας τουλάχιστον ως το 2010, με το χρέος να εξακολουθεί να βρίσκεται σε μη βιώσιμα όρια, αφού θα είναι 120% του ΑΕΠ, στο επίπεδο του 2009. Θα περάσει το δίκαιο για το χρέος μας στο αγγλικό δίκαιο και θα φέρει επαχθέστερα μέτρα.
Παρόλα αυτά είναι σίγουρο ότι το ελληνικό ζήτημα θα συζητηθεί παρασκηνιακά. Κυρίως το θέμα του κουρέματος του χρέους και της νέας δανειακής σύμβασης. Αλλά οι διαρροές από ξένους δημοσιογράφους δεν είναι καθόλου καθησυχαστικές.
•Αναφορικά με το ρόλο κομπάρσου που παίζει το Παρίσι έναντι του Βερολίνου:
Αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη η γερμανίδα καγκελάριος ουσιαστικά χειρίζεται μόνη της τα ζητήματα της κρίσης. Αναφέρθηκα ήδη στην επικοινωνιακή αντεπίθεσή της, καθώς συνάντησε την εβδομάδα που πέρασε την κ. Λαγκάρντ, τον κ. Μπαρόζο, τον κ. βαν Ρομπέι και τον κ. Ραχόι και έδωσε συνέντευξη σε μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες. Ο κ. Σαρκοζί, ειδικά μετά από την υποβάθμιση του Παρισιού από τον οίκο Standard & Poor’s, είναι πολύ αποδυναμωμένος. Οι όποιες διαφοροποιήσεις του γάλλου υπουργού Οικονομικών Φρανσουά Μπαρουάν δεν αφορούσαν στην ουσία αλλά στην απόχρωση. Το Παρίσι στη συγκεκριμένη συγκυρία παίζει το ρόλο του κομπάρσου. Μάλιστα χθες έγινε γνωστό ότι η κ. Μέρκελ θα πάρει μέρος στην προεκλογική εκστρατεία του κ. Σαρκοζί. Αυτός είναι ίσως κι ένας τρόπος να τον ευχαριστήσει για την υποστήριξή του στα θέματα της κρίσης και την υποχώρησή του σε όλα.
Να θυμίσω εδώ ότι μέχρι σήμερα κανένα από τα αιτήματα του Παρισιού – για τα ευρωομόλογα, για την αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ – δεν έγινε δεκτό από το Βερολίνο που λέει «όχι» σε όλα… Επομένως αποκλείεται να περιμένουμε ουσιαστική διαφοροποίηση της γαλλικής πλευράς. Ως σήμερα η διαφοροποίηση είναι σε δελτία Τύπου και δηλώσεις, με την υπαναχώρηση να έρχεται μερικές ώρες μετά…
•Σχετικά με την ανάγκη δημιουργίας ενιαίου μετώπου των χωρών του νότου κατά της πολιτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας και λιτότητας:
Να θυμίσω εδώ ότι όταν ο κ. Παπανδρέου περιφερόταν σε διάφορα διεθνή φόρα το 2010 όταν ήδη η χώρα είχε μπει στο ΔΝΤ, μια από τις βασικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να επιδιώξει τη σύσταση μετώπου των χωρών του νότου, των περιβόητων «pigs», των «γουρουνιών», αν θυμάστε, κατά της πολιτικής λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας, που μας είχαν επιβάλλει Γερμανία και Γαλλία. Τότε οι κ.κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, θεωρώντας ότι η κοινωνία είναι διεφθαρμένη, ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες και ότι θα πρέπει να πληρώσουμε μέχρι το τελευταίο ευρώ το χρέος, περιφέρονταν στα φόρα και στα διεθνή τηλεπαράθυρα, διαβεβαιώνοντας ότι η Αθήνα θα αποπληρώσει το σύνολο των χρεών της. Η Αθήνα θα μπορούσε λοιπόν να επιδιώξει σύσταση μετώπου των κυβερνήσεων χωρών του νότου κατά της πανευρωπαϊκής πολιτικής λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας. Τώρα για να γίνει τούτο, γιατί η πρόταση αυτή παραμένει όσο ποτέ επίκαιρη, απαραίτητη προϋπόθεση θα ήταν να μπει τέλος το συντομότερο δυνατόν στην εκτρωματική, μη εκλεγμένη κυβέρνηση Παπαδήμου και να δημιουργηθεί ένας Νέος Συνασπισμός Εξουσίας, που θα έπαιρνε τις σχετικές πρωτοβουλίες, αφού καταργούσε πρώτα τις μνημονιακές πολιτικές.
Μέχρι τότε και πέραν αυτού, συνεργασία μπορεί να υπάρξει στο επίπεδο των συνδικάτων αλλά και στο επίπεδο των αριστερών κομμάτων – κάτι που ήδη γίνεται, μέσα από τη λειτουργία του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς και στα εθνικά κοινοβούλια των κομμάτων που μετέχουν σε αυτό και στην ευρωβουλή. Να πω εδώ ότι το ΚΕΑ στη διάρκεια των δύο ετών που διαρκεί η κρίση, έχει καταθέσει λεπτομερείς προτάσεις για την υπέρβασή της. Προτάσεις που δίνουν έμφαση και στο ζήτημα της δημοκρατίας για όλη την Ευρώπη και έρχονται σε ρήξη με το σημερινό μοντέλο καθώς αναφέρονται στην ακύρωση των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας, τη διαγραφή του επαχθούς χρέους, την αλλαγή του ρόλου και της αποστολής της ΚΤΕ προκειμένου να δανείζει με μηδενικούς τόκους στα κράτη, αλλά και στην αναθεώρηση των ευρωσυνθηκών στην κατεύθυνση ακύρωσης των κριτηρίων «σταθερότητας», η οποία σήμερα τινάζει στον αέρα την ευρωζώνη και την ΕΕ, ακύρωσης των κριτηρίων λοιπόν για τον πληθωρισμό, το χρέος, το έλλειμμα. Τα κριτήρια αυτά πρέπει να αντικατασταθούν με κριτήρια για την απασχόληση, την ανάπτυξη, για να ανοίξει ο δρόμος για τις δημόσιες επενδύσεις. Γιατί όπου υποχωρούν οι δημόσιες επενδύσεις, δεν μπορούν να αντικατασταθούν από τις ιδιωτικές επενδύσεις ή την ιδιωτική κατανάλωση.
