Αποσπάσματα συνέντευσης της Ρένας Δούρου, στο ραδιοσταθμό Στο Κόκκινο, και στον δημοσιογράφο Κώστα Σαββόπουλο για τη σημερινή ψηφοφορία στη Βουλή για τη νέα δανειακή σύμβαση, για τη συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, για την ενότητα της Αριστεράς
Η νέα δανειακή σύμβαση μας βυθίζει περισσότερο στη χρεοκοπία
Αν πιστέψουμε τον μη εκλεγμένο πρωθυπουργό κ. Παπαδήμο αλλά και τους κκ Παπανδρέου και Σαμαρά, σε περίπτωση απόρριψης από τους βουλευτής του νέου Μνημονίου, της νέας δανειακής σύμβασης θα βρεθούμε μπροστά σε μια σύγχρονη Αποκάλυψη. Στο διάγγελμά του ο κ. Παπαδήμος επιχείρησε να κατατρομοκρατήσει τους πολίτες λέγοντας ότι καταψήφιση του νέου Μνημονίου θα φέρει την Ελλάδα στο περιθώριο της Ευρώπης, την ανεργία να καλπάζει, με ύφεση, με αβεβαιότητα, με κοινωνική εξαθλίωση. Παρεμφερείς περιγραφές έκαναν και οι κκ Σαμαράς και Παπανδρέου. Ενώ δεν ήσαν λίγα τα δελτία ειδήσεων που έκαναν καλά την ίδια δουλειά χθες το βράδυ. Το πρόβλημα όμως είναι ότι όλα αυτά, για τα οποία έκανε λόγο ο κ. Παπαδήμος, δηλαδή η μαζική ανεργία, η ύφεση, το βάθεμα της κρίσης, η ραγδαία φτωχοποίηση, είναι ήδη εδώ, ακριβώς εξαιτίας του πρώτου μνημονίου – της «ευλογίας» αν θυμάστε σύμφωνα με τον εσχάτως εξαφανισθέντα από το προσκήνιο, κ. Πάγκαλο, ο οποίος δεν μας λείπει βέβαια.
Και σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, το σχέδιο που εκβιαστικά ζητείται από τους βουλευτές να εγκρίνουν, οδηγεί σε μεγαλύτερη ύφεση, περισσότερη ανεργία, βαθύτερη εξαθλίωση. Δεν μας βγάζει αλλά μας βυθίζει βαθύτερα στην κρίση. Το «ναι» σήμερα το βράδυ στο νέο μνημόνιο μας φέρνει κοντύτερα, δεν μας απομακρύνει από τη χρεοκοπία παρά τα όσα ποικίλα κράζουν τα \’παπαγαλάκια\’ που έχουν πιάσει στασίδι στα τηλεπαράθυρα και στα ραδιόφωνα. Φέρνει δηλαδή κοντύτερα τη λεηλασία της χώρας με δυσμενέστερους όρους από ό,τι πριν από δύο χρόνια. Και να θυμηθούμε ότι αυτή την εβδομάδα ο αριθμός των ανέργων ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο και το ποσοστό των νέων που είναι άνεργοι άγγιξε το 48%. Αυτή τη χρεοκοπία όχι μόνο δεν την αποτρέπει η νέα δανειακή σύμβαση, αλλά εμείς στον ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουμε εδώ και καιρό ότι την επιτείνει… Μαζί βέβαια με την πλήρη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Αυτό που εμείς λοιπόν λέμε ότι ενδεχόμενη καταψήφιση σήμερα το βράδυ του καταστροφικού αυτού κειμένου για την κοινωνία μας, θα κάνει δύο πράγματα. Πρώτον, έστω και καθυστερημένα θα στείλει επιτέλους μήνυμα αντίστασης της χώρας από την πλευρά των πολιτών – αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν οι \’τρομεροί και φοβεροί διαπραγματευτές\’, οι κκ Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος και εσχάτως ο κ. Παπαδήμος. Και δεύτερον θα μεταθέσει το πρόβλημα εκεί όπου ανήκει και όπου πρέπει να επιλυθεί: στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Γιατί η κρίση δεν είναι ελληνική αλλά συστημική, ευρωπαϊκή. Κι ας υπήρξαν κάποιοι εδώ στην Ελλάδα που άνοιξαν τις κερκόπορτες για να γίνει η χώρα μας πειραματόζωο αντί άλλης ευρωπαϊκής χώρας.
Μόνο κινητοποιήσεις σαν τη σημερινή στην πλατεία Συντάγματος μπορούν να υποχρεώσουν τους δεξιούς ηγέτες να ακούσουν τη φωνή των πολιτών
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά και το κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς εδώ και δύο χρόνια έχει επισημάνει τα αδιέξοδα των νεοφιλελεύθερων συνταγών. Παρότι είμαι αισιόδοξο άτομο, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχουν λόγοι αισιοδοξίας. Και τούτο γιατί από την αρχή της κρίσης, ακούγονταν επικριτικές φωνές της πορείας που είχε επιλεγεί από την Τρόικα και την ελληνική κυβέρνηση, από επιστήμονες, δημοσιογράφους, κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς, συνδικάτα, οι οποίες όμως ουδέποτε εισακούστηκαν και μάλιστα λοιδορήθηκαν γιατί υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο.
Για να αλλάξει η καταστροφική πολιτική χρειάζεται συντονισμένη προσπάθεια σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με τη συνεργασία των κομμάτων, των συνδικάτων, των πολιτών. Με έμφαση στην ανάπτυξη, την αλληλεγγύη, την απασχόληση. Στο σημείο που βρισκόμαστε, δεν αρκούν απλά οι όψιμοι σχολιασμοί – πρέπει να συνοδεύονται και από πράξεις. Και μόνο αγωνιστικές κινητοποιήσεις σαν τη σημερινή το βράδυ στην πλατεία Συντάγματος, μπορούν να κάνουν τους δεξιούς συντηρητικούς ηγέτες να υποχωρήσουν ή να μας ακούσουν σοβαρά.
Μέρκελ και Σόιμπλε σε ρόλους καλού και κακού ανακριτή με κοινό στόχο την επιβολή της τιμωρητικής λιτότητας
Θυμίζει απολύτως τη γνωστή στάση τα αστυνομικά έργα του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, εκείνη του καλού και κακού ανακριτή αστυνομικού, με τον Σόιμπλε να παίζει το ρόλο του κακού και τη Μέρκελ δήθεν εκείνον της καλής. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Όσοι παρακολουθούν τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα θυμούνται τη συνέντευξη που είχαν δώσει το Σεπτέμβριο του 2011 στο Βερολίνο ο τότε πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου και η καγκελάριος Μέρκελ, όταν η τελευταία που είχε κάνει λόγο για ανάπτυξη και είχε χαρακτηρίσει άδικες τις οριζόντιες περικοπές ενώ την ίδια στιγμή ο κ. Παπανδρέου έλεγε ότι η Ελλάδα θα εκπληρώσει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από το μνημόνιο!
Ο στόχος πάντως και του καλού και του κακού ανακριτή είναι κοινός: η επιβολή της δημοσιονομικής πειθαρχίας σε όλη την Ευρώπη με την Ελλάδα στο ρόλο του πειραματόζωου. Πλέον με τη δρομολόγηση της εφαρμογής από το 2013 του Δημοσιονομικού συμφώνου θεσμοποιούνται, με το χρυσό κανόνα, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, η υποχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, το δημοκρατικό έλλειμμα. Το αν η κ. Μέρκελ επιθυμεί χρεοκοπία εντός της ευρωζώνης και ότι κ. Σόιμπλε εκτός, μικρή σημασία έχει για τους έλληνες πολίτες. Και οι δύο εκφράζουν μια τιμωρητική πολιτική, μια πολιτική αυστηρής λιτότητας που οδηγεί στην εξαφάνιση του όποιου κοινωνικού μοντέλου είχαμε κατακτήσει, με ελλείψεις για εμάς τους αριστερούς, δημοκράτες πολίτες – και αυτό είναι που μετράει. Η αντίστασή μας και η απόρριψη μας πρέπει να είναι καθολικές και να αφορούν συνολικά την πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της λιτότητας και της ύφεσης. Δηλαδή εκείνου του μοντέλου του χαμηλού κόστους της εργασίας και της υψηλής ανεργίας, του μοντέλου της κοινωνικής χρεοκοπίας που θέλουν να επιβάλλουν στη χώρα μας μέσω της νέας δανειακής σύμβασης.
Η ενότητα της αριστεράς δεν μπορεί να παραμένει σύνθημα προεκλογικό άνευ αντικρύσματος
Οι στιγμές που ζούμε είναι κρίσιμες, τίποτε – ούτε και αυτή η ξεπερασμένη και αντιδημοκρατική έννοια της κομματικής πειθαρχίας – δεν εγγυάται ότι δεν θα πρέπει να παλέψουμε για την ανατροπή έστω της τελευταίας στιγμής.
Σε ό,τι αφορά τους εσωτερικούς κλυδωνισμούς στα μνημονιακά κόμματα, αυτοί είναι ευθέως ανάλογοι των τεράστιων ανατροπών που επιφέρει η νέα δανειακή σύμβαση στις εργασιακές σχέσεις, σε βάρος των εργαζομένων, της συντριβής των εισοδημάτων των πολιτών, της εξαθλίωσης της κοινωνίας μας. Οι εικόνες των νεόφτωχων και των νεοάστεγων που πολλαπλασιάζονται προκαλούν σοκ, θέλω να πιστεύω ακόμη και στους βουλευτές των μεγάλων κομμάτων παρά το γεγονός ότι οι παραιτήσεις, οι συνεντεύξεις όπου θυμούνται την περιφέρειά τους, τη συνείδησή τους, κ.α., γίνονται για λόγους κομματικής επιβίωσης.
Σε ό,τι αφορά στην Αριστερά και σε αυτό το πλαίσιο οι πάντες και ιδιαίτερα οι ηγεσίες της Αριστεράς οφείλουν να αναλογιστούν τις ευθύνες τους. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι επίκαιρη η πρόσκληση που απευθύνει ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας για ενωτική απάντηση της Αριστεράς σε τούτη την κρίσιμη συγκυρία. Προς το παρόν οι αντιδράσεις των ηγεσιών του ΚΚΕ και της ΔΗΜΑΡ είναι αρνητικές. Να πούμε όμως ότι για όσα θα αγωνιστούμε όσοι και όσες θα βρεθούμε στην πλατεία Συντάγματος, υπερβαίνουν τους μικροκομματικούς σχεδιασμούς. Η ενότητα της αριστεράς δεν μπορεί να παραμένει σύνθημα προεκλογικό άνευ αντικρύσματος. Οφείλουμε στο ένα εκατομμύριο άνεργους, στους χιλιάδες νεοάστεγους, στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους που βλέπουν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται δραματικά, να αρθούμε στο ύψος στο ύψος των περιστάσεων. Να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των πολιτών, που ζητούν από την Αριστερά έμπνευση, δράση και προτάσεις. Της ζητούν να δηλώσει παρούσα στη μάχη που θα κρίνει το παρόν, το μέλλον των παιδιών μας τις επόμενες δεκαετίες. Καμία ηγεσία αριστερού κόμματος δεν έχει την πολυτέλεια να αγνοήσει τους πολίτες με προσχηματικές δικαιολογίες προεκλογικών ή μετεκλογικών σκοπιμοτήτων.
