Της Ρένας Δούρου, Η Αυγή, 8 Μαρτίου 2012
Μερικές σκέψεις με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
Άλλη μια Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα, ωστόσο στις σημερινές συνθήκες στη χώρα μας, ο διεθνής αυτός εορτασμός λαμβάνει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, καθώς οι γυναίκες είναι το κομμάτι εκείνο του πληθυσμού που πλήττεται βαναυσότερα από τις μνημονιακές πολιτικές. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι σήμερα οι Ελληνίδες, νέες και ηλικιωμένες, εργαζόμενες στον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα, με ή χωρίς παιδιά, με ή χωρίς οικογένεια, αποτελούν τα ολοκληρωτικά θύματα της καταστροφικής πολιτικής των κ. Παπαδήμου, Παπανδρέου, Σαμαρά, οι οποίοι ουσιαστικά υλοποιούν το… όραμα του προωθούμενου από τη γερμανική και γαλλική Δεξιά, Συμφώνου Δημοσιονομικής Πειθαρχίας.
Και η κατάσταση αυτή έρχεται να προστεθεί σε ένα ήδη ζοφερό ευρωπαϊκό τοπίο, αυτό της φτώχειας των γυναικών. “Γυναίκες και φτώχεια: το αόρατο πρόβλημα”, ήταν ο τίτλος, τον Ιανουάριο του 2011, ενός ψηφίσματος της ευρωβουλής, που υπογράμμιζε ότι σήμερα οι γυναίκες στην Ε.Ε. αμείβονται ως και 17.4% από ό,τι οι άνδρες, έχουν επισφαλείς εργασίες και αντιμετωπίζουν εντονότερα το φάσμα της φτώχειας – το 36% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
Στη χώρα μας τα πράγματα δεν είναι απλά χειρότερα αλλά τραγικά.
Καταρχήν το ποσοστό των ανέργων γυναικών έχει αυξηθεί δραματικά: σήμερα μία γυναίκα στις τέσσερις είναι άνεργη – ποσοστό 24% ενώ ο ανάλογος δείκτης στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 διαμορφώνεται στο 10%. Αν μάλιστα πρόκειται για γυναίκα νέα, κάτω των 25 ετών, τότε οι πιθανότητες να μη βρει δουλειά πολλαπλασιάζονται, καθώς η ανεργία πλήττει πλέον τον έναν στους δύο νέους… Άρα το “νέα γυναίκα” “ριμάρει” από δω και στο εξής με το “άνεργη”…
Αλλά και στην (όλο και πιο απίθανη) περίπτωση που μια γυναίκα βρει εργασία, είναι σχεδόν βέβαια τρία πράγματα: 1ον, ότι θα αμείβεται με ψίχουλα (αυτό φρόντισαν οι βουλευτές ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. να το θεσμοποιήσουν με την ψήφιση του σχετικού εφαρμοστικού νόμου για τη μείωση του κατώτατου μισθού), 2ον, ότι θα είναι ανασφάλιστη και 3ον, ότι θα πρόκειται για μερική και όχι πλήρη απασχόληση.
Και τούτα αφορούν μεν σήμερα ως επί το πλείστον περισσότερο τις γυναίκες, είναι όμως σίγουρο ότι αυτό το μοντέλο – αμοιβή – ψίχουλα, ανασφάλιστη εργασία και μερική απασχόληση – είναι αυτό που θα επιβληθεί σε όλους τους εργαζόμενους τούτους τους μνημονιακούς καιρούς που βιώνουμε, προκειμένου, όπως διατυμπανίζουν σε όλους τους τόνους οι κ. Παπαδήμος, Βενιζέλος και λοιποί εταίροι Βρυξελλών, Βερολίνου και Παρισιού, να γίνει επιτέλους η ελληνική οικονομία “ανταγωνιστική”. Περνώντας πάνω από τις σάρκες, πρώτα των πιο αδύναμων, δηλαδή των γυναικών και των νέων, και μετά από εκείνες των υπολοίπων εργαζομένων…
Οι γυναίκες όμως δεν πλήττονται μόνο στο πεδίο της κακοπληρωμένης, ανασφάλιστης, μερικής εργασίας. Πλήττονται, με τη μορφή “παράπλευρων απωλειών” και από την κυριολεκτική ισοπέδωση, ακριβώς λόγω των μνημονιακών πολιτικών που ξεκίνησαν το 2010 και συνεχίζονται σήμερα, κάθε ψήγματος κοινωνικού κράτους, το οποίο, αν και λειψό, αν και προβληματικό σε πολλά του σημεία, κατάφερνε να λειτουργεί υποστηρικτικά, ως προς τις γυναίκες, σε αρκετές περιπτώσεις. Για παράδειγμα το οικονομικό “στράγγισμα” που πλήττει και τους δήμους, έχει οδηγήσει στο κλείσιμο ή την περιορισμένη λειτουργία πολλών βρεφονηπιακών σταθμών, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στην εργαζόμενη μητέρα ενώ την ίδια στιγμή έχουν μειωθεί, λόγω περικοπών, τα ωράρια λειτουργίας των ολοήμερων σχολείων. Την ίδια στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπη με την αλματώδη αύξηση των τιμών των ειδών πρώτης ανάγκης λόγω της ασύδοτης λειτουργίας των καρτέλ… Το περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούνται να ζήσουν, να εργαστούν, να μεγαλώσουν τα παιδιά τους οι γυναίκες σήμερα, είναι εφιαλτικό. Και δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε και την παράμετρο της ενδοοικογενειακής βίας, καθώς πολύ συχνά πλέον οι σύντροφοί τους αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας, γεγονός που τροφοδοτεί βίαιες σε βάρος τους συμπεριφορές.
Διαπιστώνει λοιπόν κανείς ότι η σημερινή κρίση πλήττει ολομέτωπα τις γυναίκες, τις κυκλώνει και τις αποδυναμώνει σε όλα τα επίπεδα: εργασιακό, οικονομικό, οικογενειακό, κοινωνικό. Τις καθιστά, με άλλα λόγια, πολίτες δεύτερης κατηγορίας… Και το τραγικό είναι ότι είμαστε ακόμη στην αρχή: με την ύφεση, που η χώρα βιώνει για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, να φθάνει στο 7% (θυμίζει πολεμική περίοδο), την ανεργία να καλπάζει, με την ανάπτυξη να είναι καραμέλα στα στόματα των κυβερνώντων αλλά άπιαστο όνειρο στην πράξη, με το όποιο κοινωνικό κράτος να καταρρέει, με τα δικαιώματα να περιστέλλονται, όλο και περισσότερες αντιμετωπίζουν το φάσμα της εξαθλίωσης και της φτώχειας. Και στην Ελλάδα, το πρόβλημα δεν είναι αόρατο, είναι ορατό και τσακίζει καθημερινά ζωές.
