Συνέντευξη της Ρένας Δούρου στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής, 18 Μαρτίου 2012
Ποια είναι η εκτίμησή σας για την επομένη των εκλογών; Βλέπετε κυβέρνηση συνεργασίας;
Με βάση τις σημερινές δημοσκοπήσεις, την κατάρρευση των μνημονιακών κομμάτων, τα όσα συζητώ στο χώρο εργασίας μου και στις παρέες, αλλά κυρίως με όσα ανεπίτρεπτα έχουν ακουστεί εσχάτως από χείλη ευρωπαίων αξιωματούχων είναι βέβαιο ότι κάποιοι εντός κι εκτός Ελλάδος επεξεργάζονται σχέδια που στοχεύουν στη πάση θυσία διατήρηση του σημερινού σκηνικού, προκειμένου να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των δανειστών μας. Για αυτό η άλλοτε ζητούμενη αυτοδυναμία από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε όλες τις εκλογικές μάχες των τελευταίων 38 χρόνων με τα γνωστά κι οδυνηρά για του Έλληνες αποτελέσματα υποχωρεί εν όψει μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Όχι δεν ανακάλυψαν ξαφνικά οι σημερινοί κρατούντες την αξία της συναίνεσης και το γόνιμο χαρακτήρα των συνεργασιών. Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς κι ο στόχος τους über alles: η ικανοποίηση των όρων της νέας δανειακής συμβάσης, που συνεχίζει την εγκληματική πολιτική ισοπέδωσης των εργαζομένων, ξεπουλήματος της χώρας και συρρίκνωσης της δημοκρατίας.
Τρίτο κόμμα βλέπετε;
Μπορεί να χρειαστεί και μία «σφήνα», για συγκρότηση μνημονιακής κυβέρνησης. Η ΔΗΣΥ της κ. Μπακογιάννη; Η ΔΗΜΑΡ του κ. Κουβέλη που εκπέμπει έναν αμφίσημο λόγο – απορρίπτει μεν ενδεχόμενο συνεργασίας, δεν την αφήνει όμως αδιάφορη το ενδεχόμενο ακυβερνησίας; Το κόμμα του κ. Καμμένου…
Τα κόμματα της Αριστεράς, αθροιστικά συγκεντρώνουν υψηλά ποσοστά, αλλά η Αριστερά παραμένει κατακερματισμένη, άρα δεν έχει προοπτική εξουσίας. Οπότε, σας καταλογίζουν ανέξοδη κριτική.
Θυμίζω ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει απευθύνει πρόταση συσπείρωσης όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Μετά από τις εκλογές, ειδικά αν ο λαός στηρίξει αντιμνημονιακά κόμματα, αυτή η πρόταση θα καταστεί επιτακτική ανάγκη. Θα έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε επιτέλους τον εφιάλτη του κ. Σόιμπλε πραγματικότητα! Να πούμε ότι πια και η δεξιά αλλά και ο καλούμενος σοσιαλιστικός χώρος «παίζουν» στα ίσα την αριστερά όσον αφορά τις διασπάσεις. Είναι λογικό, γιατί μετά από 170 προγράμματα και 30 χρόνια παρέμβασης του ΔΝΤ, γνωρίζουμε ότι δεν ξεθεμελιώνονται μόνο οι ζωές των πολιτών στις χώρες που επισκέπτεται, αλλά και το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Προσερχόμαστε στις εκλογές με πρόταση εξουσίας. Πράγματι, ο κατακερματισμός των αριστερών δυνάμεων, παρά την ενωτική πρόταση Τσίπρα, είναι μειονέκτημα. Ωστόσο είναι στο χέρι των πολιτών να αλλάξουν το συσχετισμό δυνάμεων, ανοίγοντας το δρόμο για μια διαφορετική διακυβέρνηση της χώρας.
Είναι λύση η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη;
Το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και 24 μήνες που διαρκεί η πρωτοφανούς έντασης κρίση, προτείνουμε ρεαλιστικές προτάσεις εντός του ευρώ, οι οποίες λοιδορούνταν από τα μνημονιακά κόμματα εξουσίας. Η λύση δεν είναι μια μαγική συνταγή εξόδου από το ευρώ και επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Η λύση δεν μπορεί να είναι ένας νομισματικός πόλεμος μεταξύ κρατών-μελών της ΕΕ. Και σίγουρα δε θα είναι προς όφελος των εργαζομένων Ελλήνων και Ελληνίδων-μονάχα για όσους έχουν βρεθεί με καταθέσεις στο εξωτερικό θα είναι πανηγύρι. Το θέμα της εξόδου της χώρας και το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» χρησιμοποιήθηκαν από τους δανειστές μας και τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις που τους υπηρετούν, προκείμενου να μας κατατρομοκρατήσουν και να επιβάλλουν τα μέτρα εξαθλίωσής μας. Προσπάθησαν δε να παρουσιάσουν το ΣΥΡΙΖΑ ως την ανεύθυνη δύναμη της δραχμής και του χάους. Απέτυχαν όμως.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο φαίνεται να διαμορφώνεται μια αμφισβήτηση της γερμανικής πολιτικής και του νέου δημοσιονομικού συμφώνου, αλλά κρίσιμη μάζα ανατροπής δεν έχει δημιουργηθεί.
Για να έχουμε καλύτερη οπτική, πρέπει να διευρύνουμε το κάδρο για να συμπεριλάβουμε, για παράδειγμα στη Γαλλία, το αυξανόμενο ποσοστό (11%) του υποψήφιου του Αριστερού Μετώπου Ζαν Λικ Μελανσόν, που ζητά δημοψήφισμα για το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Πειθαρχίας και που μπορεί να λειτουργήσει ως αριστερή πυξίδα και για τον σοσιαλιστή Ολάντ που ζητά επαναδιαπραγμάτευση του συμφώνου, το οποίο δεν έχουν υπογράψει Βρετανία και Τσεχία. Στη Γερμανία το κόμμα Αριστερά (Die Linke) απορρίπτει δραστήρια τις πολιτικές της Μέρκελ. Στην Ιρλανδία, ο πρωθυπουργός Έντα Κένι, ένας από τους αντιπροέδρους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού κόμματος, ανακοίνωσε ήδη τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Την δε Τρίτη οι υπουργοί Οικονομικών των 27, αποφάσισαν το πάγωμα των 495 εκατομμυρίων ευρώ του ταμείου συνοχής προς την Ουγγαρία, σε εφαρμογή του Συμφώνου, που ο αυταρχικός πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν ενώ είχε εγκρίνει, τώρα ορθά αμφισβητεί τη δημοκρατική νομιμότητα της Κομισιόν.Και ας μη ξεχνάμε τις αντιδράσεις των ευρωπαϊκών συνδικάτων. Είναι φανερό ότι δημιουργείται μια πανευρωπαϊκή δυναμική εναντίον του Συμφώνου που επιβάλλει τη δια βίου λιτότητα και περιορίζει την εθνική κυριαρχία.
Ποια είναι τα συμπεράσματα από την επίσκεψη στην Κύπρο και τις επαφές με τον Πρόεδρο Χριστόφια και τα κόμματα; Για το θέμα της ΑΟΖ προφανώς μπορούν να αντληθούν διδάγματα.
Η Κυπριακή Δημοκρατία, μια μικρή χώρα, της οποίας ένα τμήμα είναι υπό τουρκική κατοχή, δίνει μαθήματα άσκησης ανεξάρτητης πολιτικής. Αναφορικά με τη διαχείριση του προβλήματος του χρέους της, η Λευκωσία έδειξε ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Αρκεί να υφίσταται η ανάλογη πολιτική βούληση. Σε ό,τι αφορά στην ΑΟΖ, πρέπει να είμαστε σαφείς, αναφορικά με την Ελλάδα: η ύπαρξη μεγάλων ενεργειακών κοιτασμάτων στην ανατολική Μεσόγειο, πρώτον: δεν μπορεί να αποτελέσει πανάκεια για την επίλυση των σοβαρών δομικών, οικονομικών προβλημάτων και δεύτερον, μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά, με την έννοια ότι ορισμένοι μπαίνουν στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν την ύπαρξη των κοιτασμάτων αυτών προκειμένου να ασκηθεί πολιτική κοντόφθαλμου επιθετικού ρεβανσισμού, με άξονες τον ανέξοδο λαϊκισμό και εθνικισμό. Η Ελλάδα, όπως και η Κύπρος, έχουν κυρίαρχο δικαίωμα, στη βάση του σεβασμού του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας, να αξιοποιήσουν αυτόν τον ορυκτό πλούτο. Ο εύκολος, αλλά με επικίνδυνες συνέπειες δρόμος, είναι η μονομερής ανακήρυξη ΑΟΖ. Ο δρόμος της υπεύθυνης, μεθοδικής και στηριζόμενης σε μακρόπνοο στρατηγικό σχεδιασμό πολιτικής, είναι η σύμφωνη, μέσω διαπραγματεύσεων με τις γειτονικές χώρες, οριοθέτησή της.
