Της Ρένας Δούρου, Η Αυγή, 5 Απριλίου 2012
Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά στην Ευρώπη. Όσοι, εντός κι εκτός Ελλάδας, πίστεψαν ή ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η κατάσταση, μετά από την “επιτυχημένη” ανταλλαγή ομολόγων στην Ελλάδα, είναι σε τροχιά εξομάλυνσης, διαψεύδονται. Το ένα κακό νέο διαδέχεται το άλλο σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, ενώ πλέον πολλαπλασιάζεται το πιο δραματικό φαινόμενο της κρίσης: οι αυτοκτονίες…
Ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός, που αυτοπυροβολήθηκε το πρωί της Τετάρτης, 4 Απριλίου, στην πλατεία Συντάγματος, δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση. Μόλις την προηγούμενη ημέρα, στη Σικελία μια 78χρονη γιαγιά έπεφτε από την ταράτσα, όταν είδε ότι η σύνταξή της είχε μειωθεί κατά 25%… Είχαν προηγηθεί την περασμένη εβδομάδα δύο οικοδόμοι που είχαν δώσει τέλος στη ζωή τους μην αντέχοντας το βάρος της ανεργίας… Και δεν ήσαν οι μόνοι: στη χώρα, μόλις τους τρεις πρώτους μήνες του 2012, οι αυτόχειρες ανέρχονται σε 16… “Την δολοφόνησε το κράτος με τις περικοπές του”, είπε ένα από τα τέσσερα παιδιά της 78χρονης…
Οι αυτοκτονίες που πολλαπλασιάζονται είναι η μία, σίγουρα η πιο τραγική πτυχή της κρίσης. Η άλλη είναι οι αριθμοί: και αυτοί δεν βγαίνουν, δείχνοντας ότι της χρεωκοπίας των ζωών έχει προηγηθεί η χρεωκοπία των αριθμών…
Το γεγονός αποδεικνύει, πρώτον, τη λάθος συνταγή των Μνημονίων και, δεύτερον, την ιδεολογική προσκόλληση της ευρωπαϊκής Δεξιάς στις πολιτικές της λιτότητας και των περικοπών των δημοσίων δαπανών, με πρόσχημα την αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους. Για την Πορτογαλία, η οποία ήδη εφαρμόζει πρόγραμμα λιτότητας πληρωμένο πολύ ακριβά (έλαβε πέρσι 78 δισ. ευρώ “βοήθεια”), ο Όλι Ρεν, επίτροπος Οικονομικών, άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενο να χρειαστεί περαιτέρω βοήθεια η χώρα. Και μπορεί να θέλει να καθησυχάσει ο Φινλανδός επίτροπος, ωστόσο η Πορτογαλία γίνεται όλο και περισσότερο Ελλάδα, με την ανεργία της στο 14% και με αυξητική τάση…
Αλλά και η Ισπανία συνεχίζει να σπάει τα ρεκόρ ανεργίας (4,75 εκατομμύρια, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Eurostat), ενώ το κόστος δανεισμού της έχει εκτοξευθεί στα ύψη, όπως φάνηκε και από τη χθεσινή αποτυχημένη διάθεση ομολόγων ύψους 2,6 δισ. ευρώ, ενώ ο αρχικός στόχος του υπουργείου Οικονομικών ήταν 3,5 δισ…
Παρά το γεγονός της αποτυχίας των μνημονιακών συνταγών, παρά την τεράστια επιτυχία της πέμπτης (από τον θάνατο του Φράνκο) γενικής απεργίας την περασμένη εβδομάδα, ο πρωθυπουργός Ραχόι ενέκρινε, στο πλαίσιο του προϋπολογισμού, πολιτικές εξοικονόμησης 27,3 δισ. ευρώ με στόχο τη μείωση του ελλείμματος από το 8,51% στο 5,3%. Και μπορεί να είναι αμφίβολη η επίτευξη αυτού του στόχου, ωστόσο η κυβέρνηση επιβεβαιώνει ότι η ανεργία θα φθάσει στα τέλη της χρονιάς στο 24,3%…
Ο ορίζοντας σκοτεινιάζει επικίνδυνα, καθώς την περασμένη εβδομάδα η Γερμανία κατήγαγε άλλη μία (πύρρειο;) νίκη, πετυχαίνοντας την αύξηση του τείχους προστασίας στα 800 δισ. ευρώ, εκ των οποίων μόνο τα 500 είναι διαθέσιμα, μακριά από το 1 τρισ. που υποστήριζε το Παρίσι. Ένα ποσό που είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να καλύψει, π.χ., τις ανάγκες μιας οικονομίας όπως η ισπανική…
Η κρίση, λοιπόν στην Ευρώπη, όχι μόνο δεν έχει περάσει, όπως θέλουν να υποστηρίζουν κάποιοι, αλλά κλιμακώνεται, αγγίζοντας πλέον και τον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης – η Γαλλία έχει ήδη απωλέσει τα 3Α της δανειοληπτικής ικανότητας παρά το γεγονός ότι ο πρόεδρος Σαρκοζί έχει ήδη επιβάλει δύο προγράμματα λιτότητας.
Το πιο προκλητικό ίσως είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει η Κομισιόν την εκρηκτική αυτή κατάσταση: ο Αμαντέου Αλταφάζ, εκπρόσωπος Τύπου του Ρεν, δήλωνε προχθές ότι η Κομισιόν «δεν μπορεί να δώσει συγκεκριμένη ημερομηνία για την έξοδο από την κρίση», γιατί, υποστήριξε η οικονομική κατάσταση διαφέρει από τη μία χώρα στην άλλη! Σαν να μην επρόκειτο δηλαδή για δομικό πρόβλημα του τρόπου της ευρωοικοδόμησης…
Ωστόσο είναι πλέον ηλίου φαεινότερο, και δεν το λένε αυτό αποκλειστικά αριστεροί οικονομολόγοι, ότι η κρίση και ενιαία είναι και κοινά χαρακτηριστικά έχει. Το ένα από αυτά μάλιστα, το πιο τραγικό, είναι οι αυτοκτονίες εκείνων που συνθλίβονται από αυτήν, το ύστατο διάβημα στα ώτα μη ακουόντων, των κυβερνώντων. Θα λειτουργήσουν άραγε ως καταλύτης;
