Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα Αιχμή, 11 Απριλίου 2012
Ο φόβος έχει φωλιάσει, πλέον, στο μνημονιακό στρατόπεδο. Οι συνέταιροι της εξουσίας, Σαμαράς και Βενιζέλος, βλέπουν τις δημοσκοπήσεις και τρέμουν. Η αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ περνάει σχεδόν απαρατήρητη, ενώ ο Σαμαράς διαπιστώνει τη σταθερή καθοδική του πορεία, από το φθινόπωρο κι ύστερα (από το 32% στο 20%, με φθίνουσα πορεία), απόρροια της στροφής 180 μοιρών και της εγκατάλειψης αυτού που, τελικά, αποδείχθηκε κούφια αντιμνημονιακή ρητορεία του.
Έπρεπε λοιπόν να γίνει κάτι, προκειμένου η ατζέντα να φύγει από τα ζητήματα της οικονομίας, της λιτότητας και της κοινωνικής εξαθλίωσης, που μας έχουν επιβάλλει εν αγαστή σύμπνοια οι δύο, με πρωθυπουργό τον μη εκλεγμένο, πρώην κεντρικό τραπεζίτη, Παπαδήμο. Αρχικά, επιχειρήθηκε αντιπερισπασμός με την… ανακάλυψη ότι το κέντρο της Αθήνας είναι σε τραγική κατάσταση, για την οποία ευθύνονται αποκλειστικά οι ξένοι μετανάστες, κτλ, κτλ.
Ο υπουργός Προ-Πο (Προστασίας του Πολίτη), κ. Χρυσοχοΐδης έπιασε αμέσως δουλειά, με τη συνδρομή του κ. «Δεν έχουμε σάλιο» Ανδρέα Λοβέρδου: κίτρινος πυρετός, μολυσματικές ασθένειες, φυματίωση κι άλλες «εξωτικές» αρρώστιες μας κατακλύζουν, σύμφωνα με τον υπουργό, και έτσι άρον – άρον, η κυβέρνηση έσπευσε να προωθήσει, αγνοώντας επιδεικτικά τη γνώμη των τοπικών κοινωνιών, «κέντρα φιλοξενίας» μεταναστών… Όμως, μετά και από την ψυχρολουσία του κ. Χρυσοχοίδη από τις Βρυξέλλες και την επίτροπο Εσωτερικών Υποθέσεων, Σεσίλια Μάλστρομ, που απέκλεισε την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση των κέντρων, το θέμα άρχισε να «ξεφουσκώνει». Οι πολίτες δεν «τσίμπησαν» και πρώτη η ΝΔ ανέκρουσε πρύμναν.
Κι ενώ αναζητιόταν άλλος αντιπερισπασμός (λίγο κράτησε η αποκάλυψη του σκανδάλου για τα ταξίδια των συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ), ήλθε την Τετάρτη 4 Απριλίου, η βόμβα της αυτοκτονίας του 77χρονου συνταξιούχου, στην πλατεία Συντάγματος, μπροστά στη Βουλή. Μια πολιτική ενέργεια. Με το κόκκινο μελάνι στο ύστατο σημείωμά του ο συνταξιούχος φαρμακοποιός εγκαλεί τους πολιτικούς υπεύθυνους για την ενέργειά του. Εκείνους που έχουν σπρώξει στην απόγνωση εκατομμύρια πολίτες. «Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε ουσιαστικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου…».
Πόσο πιο πολιτική τοποθέτηση από αυτήν υπάρχει; Οι όποιες προσπάθειες να παρακάμψουν την ουσία της πράξης – άλλες άθλιες και εξοργιστικές όπως αυτές των κκ Μπεγλίτη, Κουκουλόπουλου, άλλες πιο «επιστημονικές», του τύπου «είχε κάποιο πρόβλημα υγείας», πέφτουν στο κενό. Από το ίδιο βράδυ της αυτοκτονίας, πολίτες, ακομμάτιστα, συρρέουν στην πλατεία Συντάγματος για να τιμήσουν τη μνήμη αυτόχειρα.
Το μνημονιακό μπλοκ εξουσίας αρχίζει να φοβάται (εξ ου και οι ρυθμίσεις, βλ. περιορισμός, των διαδηλώσεων που προωθεί σήμερα ο δήμαρχος κ. Καμίνης). Υπάρχουν βλέπετε προηγούμενα, όπου μια τέτοια αυτοκτονία–καταγγελία λειτουργεί ως αφετηρία μαζικής απόρριψης ολόκληρου του συστήματος εξουσίας. Η αστυνομία αποφασίζει να αποκλείσει την πρόσβαση στο Κέντρο. Κλείνει το σταθμό του Μετρό του Συντάγματος. Τα ΜΑΤ ξυλοκοπούν αδιακρίτως.
+Οι άνθρωποι του Τύπου βρίσκονται στο στόχαστρό τους. Όχι τυχαία: η κοινή γνώμη πρέπει να πάρει το μήνυμα. Όχι αυτό του αξιοπρεπούς φαρμακοποιού. Το μήνυμα της απειλής, της αποτροπής έκφρασης διαμαρτυρίας. Τώρα, ενόψει εκλογών. Πρέπει πάση θυσία να αποτραπεί μια εξέλιξη όπως, για παράδειγμα, της Τυνησίας, όταν τον Δεκέμβριο του 2010 η αυτοπυρπόληση του 26χρονου Μοχάμεντ Μπουαζίζι πυροδότησε την λαϊκή εξέγερση που οδήγησε στην ανατροπή του ισόβιου προέδρου Ζιν ελ Αμπιντίν Μπεν Άλι.
Τα σχέδιά τους, όμως, πάνε στράφι. «Το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο φόβος», έλεγε ο Φράνκλιν Ντέλανο Ρούζβελτ. Σήμερα οι πολίτες έχουν απαλλαγεί από τον φόβο. Εκείνοι που φοβούνται είναι οι υποστηρικτές αυτού του φαύλου συστήματος που πνέει τα λοίσθια. Τις ωδίνες του τέλους του βιώνουμε.
Οι Έλληνες δεν φοβούνται. Εκείνοι που τρέμουν, και γι’ αυτό καταφεύγουν στη βία, είναι οι κρατούντες.
