Της Ρένας Δούρου, Η Αυγή, 26 Απριλίου 2012
Στη χώρα μας σήμερα με την ύφεση να βαθαίνει, την ανεργία (και ειδικά εκείνη νέων γυναικών) να κτυπάει “κόκκινο”, ως αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας, οι γυναίκες είναι τα πρώτα και μάλιστα τα διπλά θύματα της σοβούσας κρίσης. Και τούτο γιατί οι συνέπειες της κρίσης τις πλήττουν και στον τομέα της αγοράς εργασίας, αλλά και σε εκείνον της οικογένειάς τους. Ίσως δε τα πράγματα στον χώρο της οικογένειας να είναι ακόμη πιο “άγρια” με την έννοια ότι καθώς πρόκειται για ιδιωτικό χώρο, ό,τι συμβαίνει στο εσωτερικό του καλύπτεται από πέπλο σιωπής και πολύ συχνά μένει ατιμώρητο.
Για παράδειγμα, πέραν του τεράστιου προβλήματος της ανεργίας (η μία στις τέσσερις γυναίκες είναι σήμερα άνεργη, ενώ τα πράγματα χειροτερεύουν όταν πρόκειται για νέες γυναίκες), σήμερα οι γυναίκες βρίσκονται αντιμέτωπες και με το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας – της βίας που ασκείται σε βάρος τους από τους συντρόφους τους και η οποία αυξάνεται όσο βαθαίνει η κρίση. Πρόκειται για μια κατάσταση στα γρανάζια της οποίας συνθλίβονται, σωματικά και ψυχικά, άνδρες και γυναίκες: σύμφωνα με την έρευνα DOVE (Domestic Violence in Europe), στα τέλη της περασμένης χρονιάς, παρατηρείται αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας λόγω της οικονομικής κρίσης. Συγκεκριμένα, η ανέχεια, η ανεργία και η ανασφάλεια για την επιβίωση φέρνουν την Ελλάδα στην πρώτη θέση μεταξύ οκτώ ευρωπαϊκών κρατών ως προς τη σωματική και την ψυχολογική βία που ασκείται μεταξύ συζύγων. Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνονται και από την τηλεφωνική γραμμή SOS-15900 που αφορά καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία: στον ένα χρόνο λειτουργίας της έχει ήδη λάβει πάνω από 5.000 κλήσεις από θύματα βίας…
Την ίδια στιγμή η εργαζόμενη μητέρα, σε μια εποχή όπου κανείς δεν έχει την… πολυτέλεια να κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του, βρίσκεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες της κατάργησης μιας σειράς υποστηρικτικών θεσμών εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών: βρεφονηπιακοί σταθμοί που κλείνουν, ολοήμερα σχολεία που περιορίζουν τη λειτουργία τους, σχολεία χωρίς βιβλία (ας είναι καλά η “μεταρρυθμίστρια” και αδιάλλακτη υποστηρίκτρια των Μνημονίων, κ. Διαμαντοπούλου). Μια γυναίκα που καλείται να ζήσει με 300 ευρώ (ίσως και με λιγότερα), συχνά ανασφάλιστη (ας όψεται η… “ευελφάλεια”) πώς μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες μεγαλώματος ενός παιδιού; Κάθε άλλο λοιπόν παρά τυχαίο είναι το ότι πλέον η εγκυμοσύνη αναβάλλεται, όχι για… φεμινιστικούς λόγους (όπως συνέβαινε παλιότερα) αλλά για… οικονομικούς.
Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις γυναίκες μετανάστριες που υφίστανται όλα τα παραπάνω συν τη ρατσιστική συμπεριφορά εκ μέρους Πολιτείας και ακροδεξιών “αγανακτισμένων”. Μόλις προχθές η είδηση περνούσε στα ψιλά: μια νεαρή μητέρα ρωσικής καταγωγής απαγχονίστηκε στο Σχηματάρι. Και αυτή και ο σύζυγός της ήσαν άνεργοι…
