Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο www.protagon.gr, στις 27 Απριλίου 2012
Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός. Εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα και σήμερα βρίσκομαι αντιμέτωπη με το φάσμα της ανεργίας, όπως και τόσες χιλιάδες νέες και νέοι, που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας τις αποφάσεις των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου, καθώς και της τρόικας. Τις αποφάσεις περί “βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας”, “μείωσης του κόστους της εργασίας”, μέσα από διάφορους βάρβαρους (και σε επίπεδο λεξιλογίου αλλά και ζωής) νεολογισμούς τύπου “ευαλφάλεια”, προκειμένου η χώρα, λέει, να αποκτήσει “υγιή δημόσια οικονομικά” και να “εξυγιανθεί η οικονομία της”.
Δεν ξέρω αν ποτέ θα γίνει κάτι τέτοιο. Εκείνο όμως που διαπιστώνω, από τις επαφές γύρω μου, στο εργασιακό, στο φιλικό, στο οικογενειακό μου περιβάλλον, είναι ότι αν ποτέ σωθούμε (πράγμα που μοιάζει αδύνατον, αφού και mainstream οικονομολόγοι λένε ότι η συνταγή της δημοσιονομικής πειθαρχίας επιδεινώνει την ύφεση και την ανεργία, τροφοδοτώντας έναν φαύλο κύκλο), αν λοιπόν ποτέ φθάσουμε στη… διάσωση (δηλαδή, στην πραγματικότητα προς το γκρεμό), δεν θα έχουμε μείνει και πάρα πολλοί όρθιοι για να δούμε τα αποτελέσματα και να κάνουμε διαπιστώσεις. Και τούτο γιατί σήμερα, με εξαιρετικά γοργούς ρυθμούς, η κοινωνία καταβαραθρώνεται, αποσυντίθεται, εξαθλιώνεται. Οι νεοάστεγοι και οι νεόφτωχοι πολλαπλασιάζονται μπροστά στα μάτια μας ενώ την ίδια στιγμή οι εκπρόσωποι των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων επαναλαμβάνουν μονότονα το τελευταίο τους επιχείρημα: μετά τις 6 Μαΐου η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση και όχι ακυβερνησία.
Πράγματι. Χρειάζεται μια κυβέρνηση που να μπορέσει επιτέλους να αρθρώσει σαφή, καταγγελτικό της δανειακής σύμβασης και του μνημονίου, λόγο. Μια κυβέρνηση που να ακυρώσει μεγάλο μέρος του χρέους. Που θα κάνει μορατόριουμ στην αποπληρωμή του, ακολουθώντας το παράδειγμα της μεταπολεμικής Γερμανίας και των ρητρών ανάπτυξης, έτσι ώστε να μην ξεζουμίζεται η κοινωνία για την εξυπηρέτηση των δανειστών. Μια κυβέρνηση που επιτέλους θα προχωρήσει σε φορολογική μεταρρύθμιση για να πληρώνουν οι έχοντες και όχι τα γνώριμα υποζύγια, δηλαδή οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Μια κυβέρνηση, επίσης, που όταν θα μιλάει για εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών θα σκέφτεται το πελατειακό κράτος και τη διαφθορά (τύπου “υποβρύχιο που γέρνει”) και όχι, όπως ο κ. Λοβέρδος, να κόψει τις δαπάνες για τα νοσοκομεία με αποτέλεσμα αυτά να μην έχουν ούτε… γάζες! Μια τέτοια κυβέρνηση χρειαζόμαστε μετά τις 6 Μαΐου. Για μια τέτοια προοπτική δουλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ – Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, διεκδικώντας με ευθύνη και προτάσεις την εξουσία για μια αριστερή και δημοκρατική διακυβέρνηση εξόδου από την κρίση.
