Της Ρένας Δούρου, Η Αυγή, 12 Ιουνίου 2012
Τη σκληρή εμφυλιοπολεμική ρητορεία έχει επιλέξει ως προεκλογική του στρατηγική ο κ. Σαμαράς και το κόμμα του, στην εναγώνια προσπάθειά του να αλλάξει την ατζέντα, μακριά από τα κρίσιμα ζητήματα που θέτουν οι μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας -πολιτικές, ας μην ξεχνάμε, που ο ίδιος έχει αποδεχθεί, υπογράψει και δεσμευθεί, με επιστολή του προς τους πιστωτές, ότι θα εφαρμόσει. Εύκολα λοιπόν μπορεί να κατανοήσει κανείς το μένος της Ν.Δ. κατά του ΣΥΡΙΖΑ, που επιμένει να θυμίζει τον ρόλο της στην υιοθέτηση και εφαρμογή του καταστροφικού Μνημονίου, που συρρικνώνει μισθούς και συντάξεις και έχει εκτινάξει ύφεση και ανεργία στα ύψη. Που επιμένει στο απλό γεγονός ότι δεν είναι σε θέση ο κ. Σαμαράς να επαναδιαπραγματευθεί το οτιδήποτε με τους Ευρωπαίους εταίρους από τη στιγμή που έχει αποδεχθεί, εφαρμόσει και δεσμευτεί για την περαιτέρω εφαρμογή του Μνημονίου.
Την ίδια στιγμή, η ολοένα και αυξανόμενη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, όπως τη διαπιστώνουμε στις ανοικτές συνελεύσεις σε όλη τη χώρα, συμβάλλει στον πανικό της Συγγρού. Εξ ου και ο καταιγισμός των social media με… δήθεν αποκαλύψεις που στοχεύουν στην… αποδόμηση της αξιοπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που σπανίως ο πανικός είναι καλός σύμβουλος. Ενίοτε προδίδει και φανατισμό.
Συγκεκριμένα, οι εγκέφαλοι της επικοινωνίας της Ν.Δ. αποφάσισαν να βάλουν στο στόχαστρό τους μια αναφορά μου στην παράδοση του Ψηφίσματος των Κορυσχάδων, παρουσιάζοντάς το ως έκκληση για νέο αντάρτικο! Και μόνο αυτή η μειωτική ερμηνεία (που για να φανεί πιο τεκμηριωμένη προβάλλει το άρθρο 8 του Ψηφίσματος1) φανερώνει την εσκεμμένη παραπληροφόρηση για το τι ήταν στην πραγματικότητα το Ψήφισμα, για το τι αντιπροσωπεύει στην ιστορία της Αντίστασης, αλλά και της χώρας, για την παράδοση στην οποία ανήκει… Η προσπάθεια της Ν.Δ. για την ανάδειξη της πτυχής του «ένοπλου αγώνα» την οδηγεί σε ιστορικά ατοπήματα και επικοινωνιακές γκάφες.
Η εμφυλιοπολεμική ανάγνωση που κάνει (σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά) την οδηγεί στο να αποσιωπά το νήμα που συνδέει διαχρονικά την 1η Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου με το Ψήφισμα των Κορυσχάδων. Να αποσιωπά τη σημασία του Ψηφίσματος που δεν έχει να κάνει με το… αντάρτικο, αλλά με τη σύσταση των θεμελίων για μια διαφορετική άσκηση εξουσίας, στο πλαίσιο ενός νέου δημόσιου βίου, με πρωταγωνιστή τον λαό, στις δύσκολες κατοχικές συνθήκες.
Το Ψήφισμα που εισηγήθηκε ο Ηλίας Τσιριμώκος, γραμματέας Δικαιοσύνης της ΠΕΕΑ (Προσωρινής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης, που είχε συγκροτηθεί το Μάρτιο του 1944), και εγκρίθηκε παμψηφεί στις 27 Μαΐου 1944 από το Εθνικό Συμβούλιο (στο οποίο μετείχαν 180 εκλεγμένοι από 1,5 εκατομμύριο πολίτες άνω των 18 ετών σε όλη την Ελλάδα, ελεύθερη και κατεχόμενη2), αφορούσε λοιπόν στην άσκηση των εξουσιών στην Ελεύθερη Ελλάδα. Στο άρθρο 2 το Ψήφισμα διακήρυσσε: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν απ’ το λαό και ασκούνται από το λαό» ενώ στην εισαγωγή τονιζόταν ότι «Το Εθνικό Συμβούλιο συγκροτημένο από αντιπροσώπους ολόκληρου του Ελληνικού λαού, που συνήλθαν για να διακηρύξουν την ακατάβλητη θέλησή του να πολεμήσει ώς την τελευταία του πνοή για την απελευθέρωση της χώρας, την πλήρη συντριβή του φασισμού και την αποκατάσταση της εθνικής ενότητας και της λαϊκής κυριαρχίας».
Το άρθρο 4 όριζε ότι «οι λαϊκές ελευθερίες είναι ιερές και απαραβίαστες», το άρθρο 5 ότι «όλοι οι Έλληνες, άντρες και γυναίκες, έχουν ίσα πολιτικά και αστικά δικαιώματα» ενώ στο άρθρο 6 ότι «η εργασία είναι βασική κοινωνική λειτουργία και δημιουργεί δικαίωμα για την απόλαυση των αγαθών της ζωής».
Να σημειωθεί εδώ ότι οι εκλογές που προκήρυξε τον Απρίλιο του 1944 το ΕΑΜ για την Ανάδειξη Εθνικού Συμβουλίου, δηλαδή Βουλής της Ελεύθερης Ελλαδας, οδήγησαν στην εκλογή 180 μελών, που αποτύπωναν όλα τα κοινωνικά στρώματα: 23 αγρότες, 22 εργάτες, 20 δημόσιοι υπάλληλοι και τραπεζικοί, 5 βιομήχανοι, 14 αξιωματικοί του στρατού (οι 8 στρατηγοί), 4 κληρικοί (οι 2 μητροπολίτες), 15 γιατροί κ.ά. Αυτή καθαυτή η εκλογή του Εθνικού Συμβουλίου, που υπήρξε πολυκομματικό στη σύνθεσή του και παλλαϊκό όργανο (το ΚΚΕ, παρ’ ότι ήταν παντοδύναμο στο εσωτερικό της χώρας, δεν θέλησε να μονοπωλήσει την εξουσία3), εξέφραζε την απόφαση για αποκατάσταση των λαϊκών πολιτικών ελευθεριών και επισφράγιζε την εξέλιξη από την πρωτοβάθμια εξουσία του λαού (σε κοινότητες και δήμους) στο εθνικό επίπεδο.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα Σπύρο Γασπαρινάτο, το Ψήφισμα του Εθνικού Συμβουλίου (το ψήφισμα των Κορυσχάδων) δεν «οικοδομεί ένα είδος σοβιετικού συστήματος ούτε καν (στην ουσία) λαοκρατικού»4. «Προσδιορίζεται, σε αυτήν την ιδιότυπη ‘λαοκρατία’ που καθιερώνεται, ότι ο λαός ‘ασκεί’ τις εξουσίες, όπως αυτές είναι καθιερωμένες στην τριπλή τους έκφραση, τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική. Υπ’ αυτήν και μόνο την έννοια καθιερώνεται η ‘λαοκρατία’»5.
Είμαι σίγουρη ότι τουλάχιστον ορισμένοι στη Ν.Δ. γνωρίζουν αυτά τα βασικά γεγονότα. Έχουν επιλέξει όμως να θυσιάσουν κάθε ίχνος αξιοπιστίας τους στον βωμό των κοντόφθαλμων εκλογικών κερδών. Μη διστάζοντας να διαστρεβλώσουν συνειδητά. Να σπιλώσουν όχι ένα πρόσωπο ή ένα κόμμα, αλλά την ιστορική μνήμη του λαού μας. Να αμαυρώσουν μια από τις πιο συγκλονιστικές πτυχές της Εθνικής Αντίστασης: εκείνης της οργάνωσης και της άσκησης της εξουσίας από τον λαό σε περίοδο κατοχής.
Ανιστόρητη η Ν.Δ.; Όχι. Απλά φανατική και επικίνδυνη…
1. «Άρθρο 8. – Ο πρωταρχικός σκοπός και ο γνώμονας για την άσκηση όλων των εξουσιών είναι ο απελευθερωτικός αγώνας του έθνους. – Το Εθνικό Συμβούλιο, η ΠΕΕΑ, οι ένοπλοι και άοπλοι πολίτες υπηρετούν πριν απ’ όλα τον σκοπό αυτό. – Ο Εθν. Στρατός ΕΛΑΣ, είναι το ένοπλο τμήμα του έθνους, που μάχεται για την απελευθέρωση της πατρίδας και τις ελευθερίες του λαού».
2. «Στις εκλογές για την ανάδειξη εθνοσυμβούλων Αθήνας, συμμετείχα ως ψηφοφόρος αν και ήμουν κρατούμενος στις Φυλακές Συγγρού. Μου έφεραν κρυφά το ψηφοδέλτιο, ψήφισα και το έστειλα στην Οργάνωση της ΕΠΟΝ. Ένιωθα πολύ υπερήφανος. Ψήφιζα αν και κρατούμενος». Η μαρτυρία του Μανώλη Γλέζου, στο δίτομο έργο του «Εθνική Αντίσταση 1940 – 1945», β’ τόμος, σελ. 828.
3. Βλ. σχετικά Γεωργ. Μπέικου, «Η λαϊκή εξουσία στην Ελεύθερη Ελλάδα» τ. ΙΙ, σελ. 485 – 487, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα, 1979.
4. Σπ. Γασπαρινάτου, «Η Κατοχή», 3ος τόμος, σελ. 20 – 21, εκδ. Σιδέρης, Αθήνα, 1998.
5. Στο ίδιο.
