Συνέντευξη της Ρένας Δούρου στο ZOOMNEWS.gr, 30 Οκτωβρίου 2012
“Πλήγμα στην ελευθερία του Τύπου” χαρακτηρίζει τη δίωξη του Κ. Βαξεβάνη η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και τομεάρχης Εξωτερικών Ρένα Δούρου. Περιγράφει τη στάση της ΔΗΜΑΡ επικαλούμενη το παραμύθι του ψεύτη βοσκού και καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι έχει επιλέξει να βρίσκεται απέναντι στους πολίτες.
-Η αυτεπάγγελτη δίωξη του Κώστα Βαξεβάνη, λόγω της δημοσιοποίησης της λίστας Λαγκάρντ, ήταν κεραυνός εν αιθρία;
Αλίμονο, όχι. Στον ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ είχαμε εγκαίρως επισημάνει ότι στην οικονομική κρίση έχει επικαθίσει μια σοβαρότατη κρίση δημοκρατίας, περιστολής των στοιχειωδών δικαιωμάτων. Θυμίζω: με την επίσκεψη Μέρκελ, είχαμε πρωτοφανείς απαγορεύσεις στην προσπάθεια να αποτραπεί το δικαίωμα της διαδήλωσης. Την Κυριακή, εκτός από την αυτεπάγγελτη δίωξη Βαξεβάνη που συνιστά πλήγμα στην ελευθερία του Τύπου, είχαμε μια… στρατοκρατούμενη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να διεξαχθεί η παρέλαση! Η εικόνα των επισήμων να περιφρουρούνται από χιλιάδες αστυνομικούς και στρατιώτες, με τους πολίτες αποκλεισμένους, σίγουρα δεν θύμιζε ευρωπαϊκή δημοκρατία.
Ωστόσο σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, ρόλο παίζει και η λειτουργία της Δικαιοσύνης, που πρέπει να γίνεται χωρίς διακρίσεις. Να μην εξαντλούν δηλαδή την αυστηρότητά τους οι δικαστικοί λειτουργοί σε κάποιες «μικρές» περιπτώσεις, και να αφήνουν άλλες, απείρως σημαντικότερες, να περνούν χωρίς να παρεμβαίνουν. Δεν μπορούμε να έχουμε Δικαιοσύνη δύο ταχυτήτων. Σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ άλλοτε, έχουμε ανάγκη μια Δικαιοσύνη, στο ύψος των περιστάσεων, νηφάλια, που θα συνιστά εγγύηση για τον πολίτη έναντι των πάσης φύσεως συμφερόντων που επιδιώκουν να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες σε βάρος της κοινωνίας.
-Επιμένετε ότι οι διαπραγματεύσεις με την Τρόικα είναι προσχηματικές; Παίζει θέατρο ο Φ. Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ;
Δεν ξέρω πόσο χρήσιμη είναι η δίκη προθέσεων. Ελάχιστα αφορά τους πολίτες το τι σκέφτεται να πράξει και τι όχι, ο κ. Κουβέλης. Κατά πόσο θα διαπραγματευθεί το ένα ή το άλλο κομμάτι των μέτρων. Όλη αυτή η εντατική φιλολογία περί διαπραγματεύσεων, απορρίψεων, τελεσιγράφων, κοκ, μου θυμίζει, ξέρετε, αυτό που λέει ο λαός μας για τον τσοπάνο που κάθε τρεις και λίγο φώναζε για δήθεν επίθεση μέχρις ότου όταν αυτή έγινε πραγματικότητα, κανείς δεν του έδωσε σημασία… Με άλλα λόγια, τα πράγματα είναι απλά: αν στη ΔΗΜΑΡ εννοούν τα όσα λένε, δεν έχουν παρά να παραιτηθούν από αυτή την κυβέρνηση και να καταψηφίσουν το σύνολο των μέτρων που θα έλθουν προς ψήφιση στη Βουλή. Γιατί δεν είναι δυνατόν να ομνύουν ότι δεν θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση της οικονομικής και κοινωνικής οπισθοδρόμησης και την ίδια στιγμή να απειλούν με καταψήφιση τα… εργασιακά μόνο μέτρα.
-Θα μακροημερεύσει αυτή η κυβέρνηση;
Σε τούτη τη συγκυρία δεν χρειαζόμαστε προβλέψεις ή δημοσκοπικές αναλύσεις για να μας πουν τι έχει ανάγκη η χώρα. Η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται μια σθεναρή κυβέρνηση που να ασκεί διαπραγματευτική πίεση όχι προς την κοινωνία αλλά προς τους δανειστές μας. Ακριβώς δηλαδή το αντίθετο από ό,τι κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά. Η οποία έχει επιλέξει να βρίσκεται απέναντι στους πολίτες, στους μισθωτούς, στους δημόσιους υπαλλήλους, στους συνταξιούχους, στους νέους, στα άτομα με ειδικές ανάγκες, στους πάντες. Συγγνώμη, όχι στους «πάντες». Γιατί με την ίδια σαφήνεια έχει επιλέξει να βρίσκεται στο πλευρό των χρεοκοπημένων τραπεζιτών, στο πλευρό των ιδιοκτητών των ΜΜΕ που θέλουν να χειραγωγούν, υπηρετώντας εντέλει ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, του οποίου τις ωδίνες βιώνουμε σήμερα. Άρα έχουμε μια κυβέρνηση κοινωνικά μειοψηφική, που μοναδικό της στόχο έχει να φέρει σε πέρας ένα πρόγραμμα που θα ισοπεδώσει ακόμη περισσότερο τους πολίτες. Την ίδια στιγμή, από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ δηλώνει έτοιμος να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρα, με συναίσθηση της κρισιμότητας της συγκυρίας αλλά έχοντας στις «αποσκευές» του ένα σοβαρό, επεξεργασμένο πρόγραμμα, χωρίς παροχολογίες, που κινείται στην κατεύθυνση της εξόδου από την κρίση μέσα από την ανασυγκρότηση της οικονομίας.
-Εάν υπερψηφιστούν τα μέτρα, θα εφαρμοστούν;
Το ζήτημα είναι ότι η εφαρμογή αυτών των μέτρων, όπως κι των αντιστοίχων που προηγήθηκαν τα τελευταία δύο και πλέον έτη όχι μόνο δεν λύνουν, αλλά επιδεινώνουν το πρόβλημα. Με άλλα λόγια, το χρέος της χώρας δεν καθίσταται βιώσιμο ούτε το 2020 – θα απέχει πολύ από το 120% του ΑΕΠ που είχε θέσει η Τρόικα ως στόχο, καθώς υπολογίζεται να κινείται γύρω στο 150%, ποσοστό απαγορευτικό για έξοδο στις αγορές. Σήμερα δε, η Έκθεση Βιωσιμότητας (debt Sustainability Analysis)του ΔΝΤ φέρνει το χρέος γύρω στο 177%… Και το μέλλον, αν συνεχιστεί η ίδια πολιτική που πρεσβεύουν κυβέρνηση και Τρόικα, προδιαγράφεται δυσοίωνο: Στα 8 σενάρια του Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών, τα 7 κάνουν λόγο για μη βιώσιμο χρέος… Εξαιρετικά δύσκολη είναι η διαμορφούμενη συγκυρία για τις εξαγωγικές επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν έντονα προβλήματα ρευστότητας, δεν βρίσκουν χρηματοδότηση, με αποτέλεσμα το 15.4% (σύμφωνα με στοιχεία του Πανελληνίου Συνδέσμου Εξαγωγέων) που είχαν παρουσία στις διεθνείς αγορές, να έχει κλείσει ή σταματήσει την εξαγωγική του δραστηριότητα. Την ίδια στιγμή οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις συρρικνώνονται ενώ τα νέα φορολογικά μέτρα, όπως κατήγγειλε ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, κ. Β. Κορκίδης, θα οδηγήσουν στο λουκέτο τουλάχιστον τις μισές από αυτές… Παράλληλα, οι ίδιοι οι πολίτες, και πλησιάζει τούτη η ώρα, όταν αισθανθούν στην καθημερινότητά τους τις συνέπειες όλων αυτών των «μεταρρυθμίσεων», των «προαπαιτούμενων δράσεων», θα συνειδητοποιήσουν το πόσο επικίνδυνη είναι η πολιτική αυτή. Και τότε η κυβέρνηση Σαμαρά θα αντιληφθεί ότι είναι ένα πράγμα οι διαπραγματεύσεις στα γραφεία με την Τρόικα και άλλο, πολύ διαφορετικό, η εφαρμογή των συμφωνηθέντων που ανατρέπουν τις ζωές των ανθρώπων…
-Υπάρχουν διαρθρωτικές αλλαγές, από εκείνες που περιλαμβάνονται στις “προαπαιτούμενες δράσεις” τις οποίες υιοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Αν ναι, ποιες είναι αυτές;
Θέλω στο σημείο αυτό να θυμίσω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ υποστήριζε, ακόμη και από τη θέση της ελάσσονος αντιπολίτευσης του 4%, ακόμη και τον δύσκολο Οκτώβριο του 2009, όταν το ΠΑΣΟΚ υποσχόταν ότι «λεφτά υπάρχουν» και όταν η τότε απερχόμενη κυβέρνηση της ΝΔ εισηγούνταν μέτρα της ίδιας σκληρότητας με τα σημερινά, ότι χρειάζεται προγραμματισμένη δράση και συγκεκριμένο σχέδιο. Και μάλιστα λέγαμε ότι θα έχουμε ανάγκη δανεισμού. Εις ώτα μη ακουώντων… Και σήμερα λέμε το ίδιο: θεωρούμε ότι η χώρα χρειάζεται έναν νέο προσανατολισμό, που δεν μπορεί να σχετίζεται με τις «προαπαιτούμενες δράσεις» στις οποίες αναφέρεστε, καθώς αυτές διαπνέονται από μια λάθος, κατά τη γνώμη μας, προσέγγιση. Μια προσέγγιση-και δίνω μονάχα ένα παράδειγμα-, δραστικού περιορισμού του δημόσιου τομέα. Εμείς δεν θέλουμε να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν. Δεν είμαστε μια δύναμη του status quo. Θέλουμε ένα δημόσιο χωρίς διαφθορά, αποτελεσματικό, κινητήριο μοχλό της ανασυγκρότησης της οικονομίας μας. Αυτό σημαίνει στήριξη της δημόσιας και κοινωνικής επιχειρηματικότητας, μακριά από τον κρατισμό και την ιδιωτική κερδοσκοπία. Σημαίνει διεθνείς αναπτυξιακές κοινοπραξίες όπου το κράτος μπορεί να διαθέσει αντί για χρήμα, το μερίδιό του σε μια δημόσια επιχείρηση και κάποιοι άλλοι δημόσιοι ή και ιδιωτικοί φορείς από άλλες χώρες να διαθέσουν κεφάλαια και τεχνογνωσία. Αντιλαμβάνεστε ότι μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική λογική.
-Με βάση τις δημοσκοπήσεις, το μόνο κόμμα που ανεβαίνει (σε σχέση με τα εκλογικά ποσοστά του) είναι η Χρυσή Αυγή. Τι δείχνει αυτό για την Αριστερά και για την ελληνική κοινωνία;
Είναι πράγματι αποκαρδιωτικό το γεγονός της ανόδου της ΧΑ στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Είναι αποκαρδιωτικό άνθρωποι που δεν ντρέπονται να χρησιμοποιούν τον φασιστικό χαιρετισμό, να κάθονται εν έτει 2012 στα ίδια έδρανα με τον Μανώλη Γλέζο, ο οποίος τους χαρακτήρισε, ορθότατα, «ύβρη στον ελληνικό πολιτισμό». Είναι θλιβερό μια χώρα σαν την Ελλάδα, μια χώρα της αντίστασης στους ναζί, να βλέπει στη Βουλή ένα ακροδεξιό κόμμα σαν τη ΧΑ, που θεωρεί τους μετανάστες «υπανθρώπους»… Γιατί η παρουσία της ΧΑ λειτουργεί διαλυτικά σε όλα τα επίπεδα: πολιτικό, κοινωνικό αλλά και οικονομικό. Ας έχουμε υπόψη μας ότι ακόμη κι οι ξένες επενδύσεις προϋποθέτουν ένα σταθερό πολιτικό περιβάλλον. Αλλιώς χώρες με φτηνό μισθολογικό κόστος αλλά με ανελεύθερα καθεστώτα θα ήταν πόλος έλξης. Για αυτό και τούτη την ώρα είναι επιτακτική η ανάγκη ενός όσο το δυνατόν πλατύτερου αντιφασιστικού μετώπου. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει όσο η Δεξιά παράταξη θεωρεί τη ΧΑ ως φορέα παραστρατημένων ψηφοφόρων που πρέπει να… επαναπατρίσει. Ούτε και μπορεί να γίνει όσο το καλούμενο τόξο των δημοκρατικών δυνάμεων, με ό,τι αυτό σημαίνει, «διαβάζει» το φαινόμενο της ΧΑ αποκλειστικά μέσα από το πρίσμα της οικονομικής κρίσης. Για την ερμηνεία του φαινομένου πρέπει να δούμε μία σειρά παραμέτρων: τον άκρατο ατομικισμό των τελευταίων δεκαετιών, όπου καβάλα στο άλογο μιας ανάπτυξης του χρηματιστηρίου και της φούσκας μια ολόκληρη κοινωνία αμέριμνα έχτιζε όνειρα…, την απουσία μεταναστευτικής πολιτικής, την σκανδαλώδη αβελτηρία για μια σύγχρονη εγκληματική πολιτική, την απουσία του πολιτιστικού προτάγματος καθώς και μια λειψή παιδεία. Αν συνδυαστούν αυτά τα προαπαιτούμενα, θα ανακοπεί η σημερινή δυναμική της ΧΑ, που είναι μεν θλιβερή, δεν είναι όμως τελεσίδικη.
