Της Ρένας Δούρου, 6 Μέρες, 26 Νοεμβρίου 2012
Σε δεύτερη μοίρα πέρασε από τη συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών ΜΜΕ η αποτυχία συμφωνίας των 27 χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο θέμα του προϋπολογισμού την περασμένη Παρασκευή (23 Νοεμβρίου). Αντιθέτως, το θέμα σχολιάστηκε δεόντως από τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ. Και ορθώς. Γιατί η αποτυχία συνεννόησης στο συγκεκριμένο θέμα, στη συγκεκριμένη συγκυρία σηματοδοτεί την οριακή κατάσταση που βρίσκεται το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Μπορεί, με άλλα λόγια να μην ήταν έκπληξη η διαφωνία των 27 (για την υιοθέτηση του προϋπολογισμού απαιτείται ομοφωνία), καθώς ποτέ στην ιστορία της Ένωσης δεν έχει υιοθετηθεί στην πρώτη συνεδρίαση ο προϋπολογισμός, ωστόσο το είδος και η ποιότητα των επιχειρημάτων καθώς και το κλίμα που επικράτησε την Πέμπτη και την Παρασκευή κάθε άλλο παρά παρέπεμπε στο πνεύμα αλληλεγγύης και συνοχής που χαρακτήριζαν τα πρώτα χρόνια των ιδρυτών πατέρων ή στο πνεύμα Ντελόρ, που απέδειξε ότι αλληλεγγύη και ανάπτυξη δεν είναι έννοιες αντιφατικές…
Αντιθέτως, κοινός παρονομαστής στη σημερινή συγκυρία ήταν το «όλοι εναντίον όλων» με φόντο μια στενή αντίληψη περί «εθνικού συμφέροντος» αναφορικά με μια – οριακή ούτως ή άλλως – αύξηση του κοινού κορβανά (κι ας μη ξεχνάμε ότι η συζήτηση αφορά το 1.045% του κοινοτικού ΑΕΠ – «παρακολουθήσαμε ένα αρκετά θλιβερό θέμα αυτές τις δύο ημέρες», δήλωσε η επικεφαλής των γάλλων ευρωβουλευτών, Κατρίν Τροτμάν).
Πρωταγωνιστικό ρόλο, από διαφορετικές αφετηρίες με κοινό αποτέλεσμα όμως, έπαιξαν δύο χώρες: η Βρετανία και η Γερμανία. Κι αν για τη Βρετανία η εμμονή σε περικοπές της τάξης των 150 δις, προκειμένου ο προϋπολογισμός να μείνει στα 886 δις, ήταν λίγο – πολύ αναμενόμενη, τον τόνο τον έδωσε η στάση του Βερολίνου, που ήταν συνεπές στο πνεύμα των αυστηρών δημοσιονομικών περιορισμών και περικοπών, από το οποίο διαπνέεται και το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Σταθερότητας – εμπνευστής και θιασώτης του οποίου είναι η γερμανική κυβέρνηση.
Ωστόσο θα ήταν λάθος να περιορίσουμε τις ευθύνες αποκλειστικά σε δύο, τρεις χώρες, γιατί σε αυτή την ιστορία δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Η αποτυχία της συνόδου για τον προϋπολογισμό έφερε στο προσκήνιο, με τον πιο σαφή τρόπο, τη χρεοκοπία ενός τρόπου σκέψης και διαχείρισης των προβλημάτων του «κοινού μας σπιτιού». Το γεγονός ακριβώς ότι αυτή η διαχείριση δεν διαπνέεται ούτε από αλληλεγγύη ούτε από συλλογικότητα. Και βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγάλος χαμένος είναι η Πολιτική Συνοχής, η πάλαι ποτέ ραχοκοκαλιά του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, εκείνη που σκοπεύει στην ανάπτυξη των φτωχότερων περιφερειών.
Το γεγονός ότι της αποτυχίας της συνόδου είχε προηγηθεί η άρνηση του Γιούρογκρουπ να εκταμιεύσει τη δόση προς την Ελλάδα (μια δόση που βέβαια δεν αποτελεί πανάκεια), είναι αποκαλυπτικό αυτής της χρεοκοπίας. Μέσα από την καταστροφική διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα, μέσα από τη λάθος διάγνωση και την υφεσιακή θεραπεία, η σημερινή Ευρώπη «εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη λιποβαρής»! Και αν τούτη η Ευρώπη δεν αλλάξει δραστικά στην κατεύθυνση της αλληλεγγύης, της απασχόλησης και της ανάπτυξη, οι μέρες της είναι μετρημένες…
