Της Ρένας Δούρου, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 27 Νοεμβρίου 2012
Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, η συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ που είναι αφιερωμένο στην Ελλάδα είναι ακόμη σε εξέλιξη. Ανοικτές και οι δύο δυνατότητες: της εκταμίευσης ή μη, της περιθρύλητης δόσης. Ωστόσο η βεβαιότητα είναι μία: η δόση (των 31.5 ή των 44 δις ευρώ) δεν θα φρενάρει τη ραγδαίως συρρικνούμενη οικονομία μας λόγω της εφιαλτικής ύφεσης. Δεν θα σταματήσει την ανθρωπιστική καταστροφή που ζούμε.
Βέβαιο είναι επίσης ότι οι υπουργοί Οικονομικών αλλά και οι ευρωπαίοι ηγέτες αποδεικνύονται σήμερα, σε μια συγκυρία κατά την οποία το “κοινό μας σπίτι” απειλείται σοβαρά με χρεοκοπία, κατώτεροι των περιστάσεων, εγκλωβισμένοι σε κοντόφθαλμες, εθνοκεντρικές και ιδεοληπτικές στρατηγικές, ανίκανοι να αντιληφθούν τα διακυβεύματα που αγγίζουν το μέλλον του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Ενός εγχειρήματος που έκανε τη διαφορά λόγω της έμφασης στη δημοκρατία και την αλληλεγγύη σε συνδυασμό με την ανάπτυξη για όλους και κυρίως τους πιο αδύναμους – ακριβώς δηλαδή τα στοιχεία εκείνα που λείπουν από τους περισπούδαστους υπολογισμούς των οικονομικών επιτελείων που παλεύουν για μια λύση – ασπιρίνη στον καρκίνο για την Ελλάδα.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες ξεχνούν ή θέλουν να ξεχνούν ότι τον πρώτο λόγο και στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση τον έχει, ή ορθότερα, οφείλει να τον έχει η πολιτική. Αντιθέτως, με την επίκληση αποτυχημένων στην πράξη νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων (π.χ. εσωτερική υποτίμηση, μείωση του κόστους εργασίας προκειμένου να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα), προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη για την ύπαρξη δήθεν οικονομικών μονοδρόμων. Κλείνοντας προκλητικά τα μάτια στις χειροπιαστές συνέπειες των επιλογών τους: υφεσιακό σπιράλ, μη βιώσιμο χρέος, καλπάζουσα ανεργία.
Ό,τι αριθμητική αλχημεία και να επιχειρήσουν στο Γιούρογκρουπ, όση “ικανοποίηση” και “αισιοδοξία” κι αν εκφράσουν οι υπουργοί, η ουσία δεν θα αλλάξει και μετά από τη συνάντηση της 26ης Νοεμβρίου. Η Ευρώπη, για να μείνει πιστή στις παραδόσεις της, εκείνης της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ανάπτυξης, πρέπει να αλλάξει ριζικά ρότα. Άμεσα. Και αυτό θα είναι μια πολιτική απόφαση ηγετών με όραμα και συναίσθηση των ευθυνών τους. Και όχι τεχνοκρατών ή πολιτικών με ιδεολογικές παρωπίδες.
