Της Ρένας Δούρου, ´Εθνος, 29 Δεκεμβρίου 2012
Δύο φαντάσματα πλανιώνταν πάνω από τον πλανήτη το 2012. Και όλα δείχνουν ότι θα συνεχίσουν να ρίχνουν τη σκιά τους και το 2013: οι αυξανόμενες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες που πλήττουν πλέον αναπτυγμένες οικονομίες όπως εκείνες της ΕΕ και των ΗΠΑ και η αιματοχυσία στη Συρία, όπου οι άμαχοι βρίσκονται πλέον εγκλωβισμένοι σε ένα αδιέξοδο, μεταξύ της αδιάλλακτης στάσης του καθεστώτος από τη μία και της ανομοιογένειας και της παρουσίας στελεχών της αλ Κάιντα στο εσωτερικό της ένοπλης αντιπολίτευσης, από την άλλη.
Πέραν τούτων, το 2012 ήταν παγκοσμίως μια “εκλογική χρονιά” – προεδρικές και βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν σε είκοσι χώρες. Μεταξύ τους η Ρωσία, η Γαλλία, η Αίγυπτος, η Βενεζουέλα, οι ΗΠΑ.
Και μπορεί στις προεδρικές εκλογές στη Ρωσία, στις 4 Μαρτίου, να μην υπήρχε ιδιαίτερο σασπένς καθώς συνεχίστηκε το παιχνίδι των μουσικών καρεκλών με τον Βλαντιμίρ Πούτιν να παίρνει τη θέση του Ντμίτρι Μεντβέντεβ στην προεδρία της χώρας, συγκεντρώνοντας 63% από τον πρώτο κιόλας γύρο, ωστόσο οι αναλυτές παρατήρησαν μια κόπωση εξουσίας. Τόσο το κόμμα “Ενωμένη Ρωσία” όσο και ο ίδιος ο Βλαντιμίρ Πούτιν γίνονται όλο και συχνότερα αντικείμενα αμφισβήτησης τόσο από την αντιπολίτευση όσο και από τους πολίτες, κάνοντας μάλιστα τη γαλλική Μοντ να τιτλοφορήσει το σχετικό της άρθρο ως εξής : “Το Κρεμλίνο πρέπει να αλλάξει μαζί με τη Ρωσία”. Πάντως τα δάκρυα του ισχυρού άνδρα της χώρας το βράδυ της σαρωτικής του νίκης, στην επινίκια συγκέντρωση, δεν πέρασαν απαρατήρητα…
Συγκινημένος, αλλά όχι μέχρι δακρύων, εμφανίστηκε ο Φρανσουά Ολάντ, όταν επικρατούσε στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, το βράδυ της 6ης Μαίου, με 51.64% (περίπου 18 εκατομμύρια ψήφους) έναντι του απερχόμενου προέδρου, Νικολά Σαρκοζί. Ο Ολάντ έγινε έτσι ο δεύτερος σοσιαλιστής πρόεδρος στην ιστορία της Πέμπτης Δημοκρατίας, μετά από τον Φρανσουά Μιτεράν που είχε εκλεγεί τον Μάιο του 1981. Από την πλευρά του ο πολύς Σαρκοζί έχανε το στοίχημα της δεύτερης θητείας…
Ένα στοίχημα που κέρδισε, ύστερα από σκληρή προεκλογική εκστρατεία, με άνεση ο αμερικανός πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα, στις 6 Νοεμβρίου, εξασφαλίζοντας την αριθμητική επικράτηση σε ψήφους και σε μεγάλους εκλέκτορες: 50.96% (65 εκατομμύρια ψήφοι και 332 εκλέκτορες). Ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ θα κάνει λοιπόν και δεύτερη θητεία στον Λευκό Οίκο παρά τη λυσσαλέα εναντίον του εκστρατεία από τα συντηρητικότερα τμήματα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, του Tea Party, κ.α.
Άλλος ένας ηγέτης που επικράτησε με μεγάλη άνεση στις εκλογές ήταν στη Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, ο Ούγκο Τσάβες, που στις 7 Οκτωβρίου συνέτριψε τον συντηρητικό του αντίπαλο, Ενρίκε Καπρίλες, με 55.25% (περίπου 8 εκατομμύρια ψήφους). Σήμερα ο Τσάβεζ καλείται να επικρατήσει ξανά σε έναν πολύ πιο δύσκολο αγώνα: αυτόν της υγείας του… Στο πλευρό του έχει τα εκατομμύρια των συμπατριωτών του αλλά και όλων όσοι διεθνώς βλέπουν στο πρόσωπό του έναν συνεπή αγωνιστή κατά των οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων…
Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, και ειδικότερα στη νοτιο-ανατολική Μεσόγειο, ο Μοχάμεντ Μόρσι, “κλείδωνε” την άνοδο στο προσκήνιο των Αδελφών Μουσουλμάνων, με την εκλογή του στο ύπατο αξίωμα, στις 30 Ιουνίου, προκαλώντας όμως έντονες αντιδράσεις, όταν, το Νοέμβριο, θέλησε να αποκτήσει “φαραωνικές” υπερεξουσίες. Αν και απέσυρε το σχετικό προεδρικό διάταγμα που είχε ο ίδιος εκδώσει, η ψήφιση τον Δεκέμβριο ενός αμφισβητούμενου συντάγματος, λόγω των διφορούμενων αναφορών στον ισλαμικό νόμο, είναι σίγουρο ότι θα περιπλέξει τα πράγματα το 2013…
Ένα ηρωϊκό κορίτσι…
Ωστόσο αν κάτι σημάδεψε το 2012 αυτό ήταν το θάρρος της 15χρονης Μαλάλα Γιουσάφζαϊ. Του κοριτσιού από το Πακιστάν που ύστερα από τη φονική επίθεση που δέχθηκε από τους Ταλιμπάν στις 9 Οκτωβρίου, έχει γίνει παγκόσμιο σύμβολο του αγώνα για το δικαίωμα των κοριτσιών στη χώρα της (και όχι μόνο σε αυτήν) να έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση. Οι Ταλιμπάν κατέβασαν την Μαλάλα Γιουσάφζαϊ από το σχολικό και την πυροβόλησαν στο κεφάλι. Η κοπέλα επέζησε και σήμερα νοσηλεύεται στο Λονδίνο, δίνοντας κουράγιο και εμψυχώνοντας τα κορίτσια της πατρίδας της να μην το βάλουν κάτω και να διεκδικήσουν τα αυτονόητα δικαιώματά τους…
και άλλη μια “παράλογη” σφαγή
Η τραγωδία στο δημοτικό σχολείο Σάντι Χουκ, στην πολιτεία του Κονέκτικατ, στις ΗΠΑ, ήλθε να παγώσει τους πάντες, καθώς 20 από τα 26 συνολικά θύματα ήσαν παιδιά ενώ οι συνθήκες του δράματος ήταν μια επανάληψη προηγούμενων επιθέσεων σε σχολεία. Το συνταγματικά κατοχυρωμένο στις ΗΠΑ δικαίωμα στην οπλοκατοχή, βρέθηκε, δικαίως, στο στόχαστρο των επικρίσεων, ύστερα από τη σφαγή των νηπίων. Άραγε θα είναι αρκετό το σοκ αυτό για να υποχωρήσει το ισχυρότατο λόμπι (που πληρώνει τις προεκλογικές εκστρατείες πολλών πολιτικών και των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατικών) υπέρ της άνευ όρων οπλοκατοχής;
