Της Ρένας Δούρου, Έθνος, 10 Ιανουαρίου 2013
Εδώ και δέκα μέρες την κυλιόμενη, εξάμηνη προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης ασκεί η Ιρλανδία. Απασχόληση, ανάπτυξη και σταθερότητα είναι οι στόχοι που ανακοίνωσε η χώρα, που θέλει εμπράκτως να δείξει ότι έχει ενσωματώσει το μήνυμα των περικοπών, προσφέροντας νερό της βρύσης και όχι εμφιαλωμένο, κατά τις συνεδριάσεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων. Ωστόσο, μπορεί ο πρωθυπουργός Εντα Κένι να επιθυμεί να δείξει πάση θυσία ότι η χώρα του παραμένει η υποδειγματική μαθήτρια της λιτότητας, όμως αυτός καθαυτός ο θεσμός της εξάμηνης προεδρίας φθίνει.
Καθίσταται όσο περνάει ο καιρός, και κυρίως από τότε που καθιερώθηκε ο μόνιμος πρόεδρος της ΕΕ (από τη συνθήκη της Λισαβόνας), όλο και πιο διακοσμητικός, χωρίς πραγματική δυνατότητα επηρεασμού των εξελίξεων. Με άλλα λόγια, στην καλύτερη περίπτωση, η χώρα που ασκεί την εξάμηνη προεδρία λειτουργεί συντονιστικά ενός προγραμματισμού που έχει αποφασιστεί και υλοποιείται από τις Βρυξέλλες και, στη χειρότερη, παρακολουθεί παθητικά την εφαρμογή των αποφάσεων που έχουν πάρει άλλα όργανα της ΕΕ. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι οι σύνοδοι κορυφής από το 2004 δεν διεξάγονται στην πρωτεύουσα της εξάμηνης χώρας προεδρίας αλλά στις Βρυξέλλες…
Ετσι, παρά τα τυποποιημένα σχεδόν καλά λόγια της Κομισιόν στο τέλος κάθε προεδρίας, το μόνο που προσφέρει αυτή στις χώρες που την ασκούν είναι η αυτοπροβολή και τούτο υπό προϋποθέσεις. Η εξέλιξη αυτή πλήττει, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, κυρίως τις μικρές χώρες και ιδιαίτερα εκείνες που τελούν υπό δημοσιονομική επιτήρηση-πίεση. Για παράδειγμα τι περιθώρια δράσης ή και πρωτοβουλιών μπορεί να έχει η ιρλανδική προεδρία, από τη στιγμή που πρέπει να διαπραγματευθεί τη μείωση κατά 60 δισ. ευρώ του τραπεζικού της χρέους έναντι της ΕΕ και της ΕΚΤ;
Πώς μπορεί, υπό αυτές τις συνθήκες, να επιβάλει την οποιαδήποτε απόφαση στους 26 εταίρους της; Το ίδιο ισχύει και για την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση υπαγωγής στο Μνημόνιο κατά τη διάρκεια της ίδιας της προεδρίας της… Η εξέλιξη αυτή είναι επίσης ενδεικτική του γεγονότος ότι πλέον η εξουσία στην ΕΕ ασκείται από τον άξονα Βρυξελλών – Βερολίνου, με το τελευταίο σε θέση ισχύος, ενώ το Παρίσι έχει υποχωρήσει αισθητά – προσωρινά ή όχι, το μέλλον θα το δείξει. Και η μετάλλαξη αυτή είναι εξόχως κακός οιωνός για όσους θεωρούν ότι η Ευρώπη ή θα είναι δημοκρατική ή δεν θα υπάρχει…
